Sunday, March 15, 2009

+ ဂုဏ္ယူပါသည္ သူငယ္ခ်င္း


ေနရာတကာၾကည့္လိုက္တိုင္း ေတာင္တန္းေတြ ျပီးေတာ့ ျမဴေတြ မိုးေလးကလည္း ေျဖာက္ေတာက္ေျဖာက္ေတာက္ ေလေျပေလးက ညင္းျပျပ ေနမျမင္ရတာလဲ ဒီေန ့ဆို ၃၊၄ ရက္ရွိျပီ။ ဒီအခ်ိန္ ရန္ကုန္တြင္ေတာ့ဘယ္လိုေနမည္မသိ။
သူေရာက္ေနရာ တာ၀န္က်ရာ ကရင္ျပည္နယ္တေနရာ မဲပလီ စခန္းတြင္ ရာသီဥတုအေျခအေနမေကာင္းေတာ့ပါ။ ဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ငွက္ဖ်ားစျပီေလ။ အင္မတန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာငွက္ဖ်ားပါ။ တပ္မေတာ္သားမ်ားအတြက္ေတာ့ အေမွာင္ထဲက ရန္သူပါပဲ။ ဒီေနရာကိုသူေရာက္ေနတာ (၄)လတင္းတင္းျပည့္ျပီေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ရြာလဲမရွိ။ လူသူလဲမရွိ။ ေဆး၀ါးကလဲ အလြန္ရွားပါးေနခ်ိန္ေပါ့ ...
တစ္ရက္တစ္ရက္ေဆးရံုတက္ လူနာကလဲ ၁၀ ေယာက္ထက္နည္းသည့္ ေန႕ရယ္မရွိ။ အားလံုးက ငွက္ဖ်ားေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီၾကားထဲ မိုင္းထိလူနာကလည္း (၁)လအတြင္း အေယာက္ (၂၀)ေလာက္ amputation (ေျခေထာက္ျဖတ္ရတာ) လုပ္ေနရသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ဂရုမစိုက္ျဖစ္ေတာ့။ လူရုပ္ေပၚေတာ့မည္မထင္။ ရန္ကုန္တြင္ေနေသာ ခ်စ္သူနဲ႕လဲ အဆက္အသြယ္မရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ။ သူေကာ အစဥ္မွေျပရဲ႕လား။ သူဘာေတြလုပ္ေနမလဲ၊ က်ြန္ေတာ္မသိႏိုင္ေတာ့ပါ။ သတိေကာရပါေသးရဲ႕လားခ်စ္သူ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ တာ၀န္ကေတာ့ တာ၀န္ပဲေပါ့။

မိုးတြင္း၀င္လာေသာအခါတြင္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားလဲ ေပ်ာက္ကုန္ျပီ။ မိုင္းေထာင္ ဆက္ေၾကးေတာင္း အလုပ္ပဲလုပ္ၾကေတာ့သည္။ သူတို ့လည္း ငွက္ဖ်ားေၾကာက္ၾကသည္ေလ။ မေၾကာက္ႏိုင္တာကေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို႔ပါပဲ။ တစ္ေတာ၀င္ တစ္ေတာထြက္ ႏိုင္ငံေတာ္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနရသည္။ ဟိုေနရာသတင္းရ ဟိုေနရာလိုက္။ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားေနရသည္။ အဲဒီေတာ့ ေျခေထာက္တြင္ မ်က္စိ မပါေသာေၾကာင့္ မွိုစားၾကရသည္။(မိုင္းထိျခင္းကို စကား၀ွက္)။ တိုင္းျပည္အတြက္လည္းအက်ိဳးမရွိ ျပည္သူအတြက္လဲ အက်ိဳးမဲ့ေသာ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားရဲ ့လုပ္ရပ္ေတြပါပဲ။

ဒီေန႕ေနလို႕ သိပ္မေကာင္းဘူးဟု သူထင္ေနသည္။ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနသည္။ ရာသီဥတုေၾကာင့္ေလာ။ တေနကုန္ လူနာၾကည့္ ့ေနရလို႕သိပ္သတိမထားမိ။ ညေနပိုင္းၾကမွပိုသိသာလာသည္။ ဒါငွက္ဖ်ားပဲ။ သူ႕လက္ေထာက္ဆရာၾကီးကို ေျပာျပမိသည္။ ဆိုးတိုင္ပင္ေကာင္းတိုင္ပင္ သူပဲရွိသည္။ ဦးေလးတေယာက္လို အစ္ကိုတေယာက္လို သူ႕ကိုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့လို႕လဲ ခင္မင္မိသည္။

"ဆရာၾကည္ေရ က်ြန္ေတာ္ေတာ့ ငွက္၀င္ျပီနဲ ့တူတယ္ဗ်ာ"
"ဟာ ေဒါက္တာ ကာကြယ္ေဆးမေသာက္ထားဘူးလား။"
"က်ြန္ေတာ္ မအားတာနဲ ့မေသာက္ထားမိဘူးဗ်ာ၊ ျပတ္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။"
"ဘယ္လို ျဖစ္တာတုန္း ေဒါက္တာရယ္ ဒီေဒသအေၾကာင္းလဲသိရဲ ့သားနဲ႕။ ေဒါက္တာ artesunate ထိုးေပးရမလား။ ျပင္ထားလိုက္မယ္ေလ။"
"ေနဦးဗ်ာ artesunate ကိုႏွေျမာတယ္ဗ်ာ။ မေန ့ကတက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးေတြ အတြက္ခ်န္ထားလိုက္ပါဗ်ာ။ ေနာက္လဲ ဒီရာသီ မကုန္မခ်င္းလာေနဦးမွာပဲ။ save လုပ္ထားလိုက္ပါဦး။"
"မဟုတ္တာ ေဒါက္တာ ကလဲ ဒီကိစၥ မေပါ့ပါနဲ႔ဗ်ာ။ သိပ္ေၾကာက္ဖို ့ေကာင္းတယ္။ ေဒါက္တာက ဒီမွာေခါင္းေပါင္းေနာ္ လဲလို႕ မျဖစ္ဘူး။"
"ရပါတယ္ ဆရာၾကည့္ ေစတနာကို နားလည္ပါတယ္။ quinine ပဲေပးဗ်ာ။"
"က်ြန္ေတာ္ immune ေကာင္းပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ subside ျဖစ္သြားမွာပါ။"


ေနာက္ပိုင္းလူနာေတြပိုမ်ားလာသည္။ ေနမေကာင္းလဲ နားလို႕မရ။ ကိုယ္မရွိလို႕မျဖစ္ အားငယ္ေနေသာ မ်က္လံုးေတြကို သနားသည္။ ႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္သည္။ ကိုယ္လို မိေ၀းဖေ၀း အေနဆင္းရဲ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြကို ျပဳစုရဦးမည္။ မနားနဲ႕ မနားနဲ႕ မင္းနားလို႕ မျဖစ္ဘူး။

ကိုယ့္ကို ကိုယ္ သတိေပးေနရသည္။ လူကတေန ့တျခားက်လာသည္။ ေခါင္းကလဲတခ်က္ တခ်က္ကိုက္လာသည္။ ေဘးကေတာ႔ ဆရာၾကည္က အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္။ ေဒါက္တာနားေတာ့နားေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းေျပာေနသည္။ ေနာက္ပိုင္းေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ အဖ်ားကပိုဆိုးလာေတာ့သည္။ မရေတာ့။ တပ္မေဆးမွဴးအစ္ကိုႏွင့္ ၇၀ ကိုင္ေတာ့(ဆက္သြယ္ေရးစကားေျပာျခင္း)။ ညီေလးေရ ေျမြ ႏွစ္ေကာင္ေခါင္းေပါင္းကိုယ္တိုင္ လင္းႏို႕ျဖစ္ေနျပီေပါ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဂရုစိုက္ပါကြာဆိုျပီး အားေပးသြားသည္။ လူေတာ့ လဲေပးရ အရမ္းခက္ေနတယ္ဟုေျပာသြားသည္။

ေနာက္ပိုင္းမရေတာ့ artesunate တင္ရေတာ့သည္။မရေတာ့ လူကအိပ္ယာထဲက မထႏိုင္ေတာ့ျပီ။ ကေယာင္ကတန္းေတြ ျမင္လာသည္။ တပည့္ကို ေသနတ္အပ္ထားရသည္။ ငါေတာင္းလဲမေပးနဲ႕၊ စိတ္ကေယာင္ေျခာက္ျခားျဖစ္ျပီး ေဖါက္လာမွာစိုးရသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ ရန္ကုန္ကအေမ့ကို သတိရသည္။ အရမ္းအားငယ္လာသည္။ ျပီးေတာ့ ခ်စ္သူ။ သူေကာ သတိမွရရဲ ့လား။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖ်ားနာေနခ်ိန္ ျပဳစုခဲ့ေသာအေမ။ အခု ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ဘယ္သူမွမရွိ။ ေနာက္ေတာ့ အေမွာင္ အတိက်သြားသည္ကိုသာ သိေတာ့သည္။ ဘာမွမသိေတာ့။ ေနာက္ဘာေတြဆက္ျဖစ္သြားလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္အေ၀းၾကီးကို လြင့္ထြက္သြားသည္။ အဆံုးအစမဲ့ အေမွာင္ကမာၻၾကီးထဲကို။ ကၽြန္ေတာ္သတိရလာေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴ ျပီးေတာ့ ပန္ကာၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲ ဘာမွစဥ္းစားလို႕မရေတာ့ပါ။ ေဘးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ျပီး ျပံဳးေနတယ္။
သားသတိရျပီလားတဲ့။ မ်က္၀န္းမွာမ်က္ရည္စေတြနဲ႕ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေမ့ကိုၾကည့္ျပီး ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က လူၾကီးျဖစ္ေနျပီေလ။ ထိန္းႏိုင္ရမွာေပါ့၊
ျပီးေတာ့ကို ပထမဆံုးေမးမိတဲ့သူက ကိုယ့္ခ်စ္သူေလ
သူဘယ္မွာလဲအေမ
အေမကေတာ့
သားရယ္တဲ့ ဒါသဘာ၀ေတြပါပဲ တဲ႔။ သူက စစ္သားမိန္မ လုပ္ရမွာေၾကာက္တယ္တဲ့ကြယ္။ သူအဲဒီဒဏ္ေတြေၾကာက္တယ္တဲ့ အျမဲတမ္းပူပင္ေသာကေရာက္ေန ရတယ္တဲ့
ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါျပီ။
ရပါတယ္ကို သူ ့ကိုခြင္ ့လြွတ္လိုက္ပါတယ္လို ့ပဲေျပာေပးပါ။
သူၾကားႏိုင္ပါေစလို ့ရယ္ေပါ႔။ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေနရာေရာက္ရာက္ ႏိုင္ငံေတာ္တာ၀န္ကို ဦးလည္မသုန္ထမ္းရြက္ေနတဲ႔ စစ္သားေတြမွာ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြအတြက္ဘယ္မွာအခ်ိန္ရွိႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာေလ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့တပ္မေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့စစ္သားေတြ အတြက္ေပးဆပ္ရတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ပါတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျမဲတမ္းသားေကာင္းရတနာျဖစ္ေနေအာင္ပဲ ၾကိဳးစားရင္း………………

(စစ္ဆင္ေရးမွျပန္လာျပီး cerebral malaria ႏွင္ ့ေဆးရံုတက္ေနေသာသူငယ္ခ်င္း အျမန္ဆံုး က်န္းမာပါေစဆုေတာင္းလ်က္)

Dr.ဘလိတ္ဒါး

စာအျပည့္အစံုသို႕….

Saturday, March 7, 2009

+ ေခတ္သစ္အိုင္တီ စစ္သည္


တာ၀န္က်ရာ တပ္စခန္းသို႕ ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ ယခင္အခ်ိန္ေတြတုန္းကလို တာ၀န္က မေသးေတာ့။ မိမိကိုေပးအပ္ထားေသာ တာ၀န္၀တၱရားမ်ားက မိမိတို႕ကို ေပးအပ္ထားေသာ ရာထူးအလိုက္ ၾကီးမားလွသည္။ စေရာက္လို႕ျဖင့္ မၾကာေသး ႒ာနခ်ဳပ္ကို စာရင္းမ်ားတင္ရန္ကိစၥကေပၚလာသည္။ ေတာ္ေသးသည္ မေျပာင္းလာခင္၀ယ္ခဲ့ေသာ Note Book ေလးက အသံုးေတာ့က်သား။ စာရင္းအင္းမ်ားကို ရုံးတြင္ေရာ မိမိအေဆာင္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ပါ ျပဳလုပ္ေနရသည္။ ရံုးတက္ရံုးဆင္းကို ကြန္ပ်ဴတာေလးျဖင့္ စတိုင္လိုလို မလိုင္လိုလိုျဖင့္…

ၾကာၾကာပင္ မလိုင္ မက်ႏိုင္လိုက္ပါ… လံုျခံဳေရးစခန္းစစ္ ထြက္ရမည့္အေရးက ေပၚလာျပန္သည္။ Equipment မ်ားကို ျပင္ဆင္ရင္း စိတ္ဓါတ္ေတာ္ေတာ္က်လာသည္။ ႒ာနခ်ဳပ္က ကိစၥကလည္း တစ္ပတ္အတြင္း ျပီးစီးရမည္။ လံုျခံဳေရးဆိုေပမည့္လည္း အနည္းဆံုေတာ့ ေလးငါးရက္အသာေလး။ ေနာက္ဆံုးစဥ္းစားမရသည့္အဆံုး ေက်ာပိုးအိတ္အတြင္းသို႕ Note Book မဟာကို သြတ္သြင္းရေတာ့သည္။ ေတာ္ေသးသည္ ရာသီဥတုက ကိုယ့္ဖက္ရွိျပီး ေဆာင္းတြင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္သာ မဟုတ္လို႕ကေတာ့ တိုင္ပတ္ဖြယ္ကိစၥ။ မိမိအျဖစ္ကိုလည္း မိမိၾကိတ္ရယ္မိသည္။ ေသနတ္မလြယ္ရဘဲ Note Book လြယ္ကာ လံုျခံဳေရးစခန္းစစ္ လိုက္ရမည္ ဆိုေတာ့လည္း ေခတ္သစ္ အိုင္တီစစ္သည္ေပါ့။ စိုင္းဆိုင္ေမာလ္သီခ်င္းေလးျဖစ္တဲ့ ေတာင္ျပာတန္းကသိတယ္သီခ်င္းကို ညီးရင္း Equipment မ်ားကို ျပင္ဆင္ေနကာ CQၾကီးအလာကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။

သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္တြင္ အေဆာင္ေရွ႕သို႕ ဆိုင္ကယ္ထိုးရပ္သံကို ၾကားလိုက္ျပီး CQၾကီး သတင္းလာပို႕ေလသည္။
“အားလံုးအဆင္သင့္ ျဖစ္ပါျပီ xxxxx”
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေကာက္လြယ္ကာ အေဆာင္ေရွ႕သို႕ထြက္လာခဲ့သည္။
“ကဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရံုးမွာခ် ျပီးေတာ့ဆရာၾကီးတို႕ဆိုင္ကယ္ေတြ ျပန္ထားလိုက္ တပ္ရင္းမွဴးကို သတင္းပို႕ျပီး ရံုးကေစာင့္ေနမယ္။ သတင္းလာပို႕တာေတာင္ ဆရာၾကီးတို႕က ဆိုင္ကယ္ေတြ ယူလာေသးတယ္ဗ်ာ။ ျပန္ထားတာနဲ႕ ဘာနဲ႕ အခ်ိန္က ေႏွာင့္ေႏွးေတာ့မယ္။”

တပ္ရင္းရံုးေရာက္ေတာ့လည္း အေျမာက္တပ္သားကလည္း ဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တပ္ရင္းမွဴးကို သတင္းပို႕ျပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ခ်ိန္သည့္တိုင္ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးက ရွိျမဲသာ။
“ဟ… ဆရာၾကီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာထားတာေတာင္ ဘာလို႕ျပန္မထားေသးတာလည္း”
“xxxxx စခန္းေတြက ေ၀းတယ္။ သြားေရးလာေရးက ေျခက်င္ဆို ရက္ၾကာမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ xxxxx လည္း သြားရတာ အဆင္ေျပေအာင္ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ သြားဖို႕ ္ xxxxx ကို သတင္းပို႕ မလို႕ပါ။”


ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကိတ္ျပံဳးမိသည္။ မိမိအတြက္ ေက်ာမွာလြယ္ထားေသာ ကိုယ္ေတာ္ Note Book ၾကီးက ေကာင္းေပစြ၊ ေကာင္းေပစြဟု ေထာက္ခံေနသလိုလို။ မတတ္သာသည့္အဆံုး ဆိုင္ကယ္ကိုခြ ရေတာ့သည္။ CQ ၾကီးက ဆိုင္ကယ္တစ္စီး။ အေျမာက္တပ္သားႏွင့္ မိမိကတစ္စီး။ စိန္ေျပာင္းၾကီးကို မိမိႏွင့္ အေျမာက္တပ္သားၾကား ခ်ျပီး ညွပ္ကာ လံုျခံဳေရးစခန္းစစ္ထြက္ခဲ့ရေသာ ေခတ္သစ္အိုင္တီစစ္သည္ေလး ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ျပံဳးမိပါသည္။

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းသြားေသာ ပန္းဖိုး


တိုင္းရံုးေပၚကုိေရာက္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိရမိသည္။ ေက်ာင္းတက္လိုက္ရေသာ ႏွစ္အားျဖင့္ သံုးႏွစ္တာစြန္းစြန္းသာ ျဖစ္ေပေသာ္လည္း ခင္မင္မႈမ်ားက ညီအစ္ကိုရင္းမ်ားကဲ့သုိ႕ပင္…

ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ကလည္း တစ္ဖြဲ႕လံုးေရွးဘ၀က ကုသိုလ္တူတူလုပ္ခဲ့ေလသလား မေျပာတတ္။ အမိေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွ ခြဲခြာရျပီး မိမိတာ၀န္က်ရာ တပ္စခန္းမ်ားသို႕ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ ေရာက္ခဲ့ၾကျပီး မဟာသင္တန္းတက္ေရာက္ရန္ ေခၚဆိုခံရေသာ အခ်ိန္တြင္လည္း ဒီသူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္က ခ်ယ္ရီေတြေ၀ျပီး ေနၾကာရိုင္းေတြႏွင့္ အတိုင္းမသိေအာင္ လွပေနေသာ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕ေလးတြင္ ျပန္လည္ ဆံုဆည္းခြင့္ ရၾကျပန္ေလျပီ။ ဗိုလ္ေလာင္းဆိုေသာ အေနအထားေလးမဟုတ္ေတာ့ေသာ မိမိတုိ႕ပခံုးေပၚတြင္ ေရာက္ရွိလာေသာ တာ၀န္မ်ားေၾကာင့္ မိမိတို႕အသြင္သ႑ာန္မ်ားသည္ ရင့္က်က္မႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေကာင္း ျပည့္ႏွက္ေနေပလိမ့္မယ္။ သို႕ေသာ္လည္း မိမိတို႕၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကား ခင္မင္မႈမ်ားသည္ အစဥ္ႏုပ်ိဳဆဲျဖစ္သည္။ မိမိဘ၀ကသာ မေျပာင္းလဲပဲ ေနာက္တြဲမရွိေသာ္လည္း မိမိသူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေနာက္တြဲမ်ားျဖင့္ မဟာသင္တန္းသို႕ လာေရာက္တက္ေရာက္ၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေထာင္သည္၏ အိမ္ကိုပင္ အားမနာရွာမၾကိဳး စားအိမ္ေသာက္အိမ္လို သေဘာထားၾကရသည္။ သူငယ္ခ်င္းမိန္းမ မျငိဳျငင္ေအာင္ကလည္း စီးပြားေရးျပဳလုပ္ရန္အေၾကာင္းမ်ားကို ထမင္းစားရင္း ေသာက္ရင္းေျပာရသည္က အေမာ။ ထိုအခ်ိန္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ လခက တစ္လမွ (၁၅,၀၀၀) တည္း။ တစ္လႏွင့္ တစ္လ ေလာက္တယ္လို႕ကို မရွိဘူး။

ေနာက္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းမိန္းမက စိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ ပန္းစိုက္ပ်ိဳးရန္ အဆိုတင္သြင္းလာ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြလည္း ရရွိေသာ ေျမကြက္လပ္ၾကီးတြင္ ပန္းစိုက္ပ်ိဳးရန္ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးျပင္ဆင္ၾကသည္။ ေက်ာင္းမသြားခင္ ေရလာေျပးေလာင္းလိုက္။ ေက်ာင္းကျပန္လာလွ်င္ ကိုယ့္အေဆာင္ကိုယ္မ၀င္ႏိုင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ျဖင့္ ပန္းခင္းဆီသြား ေရေလာင္းေပါင္းသင္။ ေနာက္ဆံုးကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ပန္းသည္လိုလို ထင္လာတယ္။ ရြက္ဖ်န္းေတြ ဖ်န္းပက္ေပးရတယ္ဆိုေတာ့လည္း အေမာပဲ.. ရွိတဲ့လစာထဲက ရွိစုမွတ္စုနဲ႕ ၀ယ္ျပီး ဖ်န္းပက္။ ရြက္ဖ်န္းတန္ခိုး တယ္ၾကီးသကိုး သန္လိုက္တဲ့အရြက္ေတြ ဂႏၶာမာပြင့္ထက္ေတာင္ သူကၾကီးေနေသး။ အပြင့္ေတြ ပြင့္လာေတာ့ မိမိတို႕ေအာင္ျမင္မႈဆိုျပီး ဓါတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႕ ပန္းခင္းၾကီးႏွင့္အတူရိုက္လိုက္ၾကတာ။ အေပ်ာ္ေတြကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ထိရွင္သန္ေနဆဲပဲ။

ပန္းေတြေရာင္းေတာ့မွ ျပသနာကစသည္။ ေရာင္းရေသာ ေငြကို ၾကည့္ကာ သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္ ငိုရခက္ရီရခက္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပန္းေရာင္းတဲ့အခ်ိန္က ျပင္ဦးလြင္တြင္ ပန္းေတြ အရမ္းေပါေသာေၾကာင့္ ပန္းေစ်းက်ေနေသာ အခ်ိန္တဲ့ေလ….။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း၏အမ်ိဳးသမီးက အလယ္တြင္ ပံုထားေသာ ပန္းဖိုးေရာင္းရေငြကို ေကာက္ယူသြားကာ… ေျပာလိုက္ပံုက
“ပန္းစစိုက္ကတည္းက ပန္းေရာင္းသည္အထိ ေန႕တိုင္းအိမ္မွာထမင္းစားတာဆိုေတာ့ အားလံုးေပါင္းလိုက္ေတာ့ ဒီပန္းေရာင္းရဖိုးနဲ႕ဆို ေက်သြားျပီတဲ့” ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ပန္းေရာင္းရေငြျဖင့္ Grand Royal Label ေေတာင္ မတပ္လိုက္ရပါဘူး။ သူမ က ထမင္းဖိုး Label တပ္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း စီးပြားေရး အေက်ာ္အေမာ္ပညာရွင္ၾကီး ပအို႕၀္ေလးေျပာလိုက္ပံုကေတာ့
“ထင္ေတာ့ထင္သား.. ငါပါရင္ မင္းတို႕ ၀က္ပံုျပင္ပဲျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ”
အားလံုးမွာ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ခဲ့ရေသာ ျပင္ဦးလြင္၏ ေဆာင္းညမ်ားကို သတိရလ်က္

စာအျပည့္အစံုသို႕….

စာေရးသူ၏ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္

 
Image Hosted by ImageShack.us