Monday, July 14, 2008

+ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္ေသာ စစ္ဗိုလ္ၾကီး


ေအးျမေသာ ေဆာင္းရာသီအခ်ိန္ေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်ယ္ရီေျမဟုတင္စားေခၚၾကေသာ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကေလးျဖစ္သည့္ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ရွိလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အႏွစ္ႏွစ္အလလ စိတ္ကူးရင္ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၏ ပရ၀ုဏ္သည္ ထင္ထားသည္ထက္ပင္ က်ယ္ေျပာကာ အလြန္တရာ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လို အျခားေသာ သူမ်ားသည္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါင္းစံုျဖင့္သာ ဤေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ စစ္တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ရေသာ အေပ်ာ္သည္ တကၠသိုလ္၀င္စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ေသာ အခါေပ်ာ္ေသာ အေပ်ာ္ထက္မ်ားစြာသာခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႕ေသာ အေပ်ာ္မ်ားျဖင့္.......

ေဒါက္မတင္ရေသးေသာ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေလးမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အထက္မွ ညြန္ၾကားခ်က္မ်ားအတိုင္း ေနထိုင္က်င့္ၾကံလိုက္နာ စားေသာက္ရသည္။ ဗိုလ္ေလာင္းအစစ္မဟုတ္ေသးေသာ ဖားတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိုင္းဘ၀တြင္ အိမ္ကိုသာ လြမ္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေလးသည္ ရတခတိုင္းေဒသတြင္ပါ၀င္ေသာ ေက်းရြာေလးတြင္ျဖစ္သည္။ ဆက္သြယ္ေရးလိုင္းမ်ားက အမ်ားသံုးတယ္လီဖုန္းကိုသာ အားထားရေသာ ေဒသေလးျဖစ္သည္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စစ္ဗိုလ္ၾကီးျဖစ္လာေအာင္ အားေပးမႈတြင္ ထိပ္ဆံုးမွ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႕ ရလွ်င္ရသလို ရက္ျခားနီးပါး ဖုန္းဆက္အားေပးၾကသည္။ မေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္အျပစ္ေပးခံထိေသာ အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္တြင္ အေမ့ဆီကဖုန္းလာသည္တဲ့.... ကၽြန္ေတာ္စကားမေျပာႏုိင္ေအာင္ ၀မ္းနည္းမႈေတြ လည္ေခ်ာင္း၀တြင္ ဆို႕ေနသည္။
"ဟယ္လို....ေျပာပါ။"
"သား...အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ေမေမပါကြယ္။ သားကို သတိရလို႕ကြဲ႕။ သား..ေဒါက္တင္ပြဲက xxxxx ရက္ဆို။ အေမတို႕ေဒါက္တင္ပြဲကို မလာေတာ့ဘူး...လာလို႕ကုန္မယ့္ပိုက္ဆံကို သား..သံုးလို႕ရေအာင္ အေမတို႕ပို႕ေပးလိုက္မယ္ေနာ္။ သား...ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ေလးသံုးရတာေပါ့။"
ကၽြန္ေတာ္...ဘာမွ ေျပာမထြက္ပါ။ ေမေမ..မလာေတာ့ဘူးဆိုတာၾကားၾကားျခင္းပင္ ငိုခ်င္စိတ္က ထိန္းမရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့ကို ေတြ႕ခ်င္ပါသည္။ ေမေမ့လက္ေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေလးကို သပ္ေပးကာ သား အရာရာေအာင္ျမင္ပါေစလို႕...ဆုေတာင္းေပးတာေလးမ်ားကို ခံခ်င္ပါသည္။
"ေမေမ......"
"သား........ငိုေနတယ္...ဟုတ္လား။ သားရယ္..ဘာျဖစ္တာတုန္း။ သား...ေနမေကာင္းလို႕လား။ သား....."
ေမေမ့ဆီမွ စိတ္ပူသံျဖင့္ ဖုန္းထဲမွ ပလံုးပေထြးၾကားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ့ညံ့မိပါသည္...
"သား..."
"ဟုတ္...ေဖေဖ။"
"မင္း...ေယာက်ာၤးမဟုတ္ဘူးလား။ မင္းျဖစ္ခ်င္လွပါတယ္ဆိုတဲ့လမ္းကို ေရြးျပီးေတာ့မွ မင္းက ေနာင္တမ်က္ရည္က်တာလား။ စစ္သားလုပ္မည့္သူက ဒီေလာက္မေပ်ာ့ညံ့သင့္ဘူးေလးကြာ။"
"ဟုတ္ေဖေဖ..သား..အျပစ္လုပ္မိလို႕ ဒါဏ္ေပးခံထိထားလို႕ပါ။"
"မင္း မွားလို႕..မင္း အျပစ္ေပးခံထိတာပဲ။ ဒါကို မ်က္ရည္မက်နဲ႕ေလကြာ။ ဒီမွာ မင္းငိုလို႕မင္း အေမက ဖုန္းေတာင္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငိုေနျပီ.. မင္းရဲ႕ ေဒါက္တင္ပြဲကို အေဖတို႕လာခဲ့ပါေတာ့မယ္ကြာ။ ဒီမွာက စပါးမေရာင္းရေသးေတာ့ ေငြမေပၚေသးဘူးကြ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ခ်..သား။ အေဖတို႕ အေရာက္လာခဲ့မယ္..ဟုတ္ပလား။ တိတ္ေတာ့။ ေယာက်ာၤးက မ်က္ရည္က်တာ ေပ်ာ့ညံ့လို႕ကြ။ ေဖေဖတို႕မ်ိဳးရိုးမွာ မင္းက ပထမဆံုးစစ္ဗိုလ္ၾကီးျဖစ္မယ့္ေကာင္ကြ။ အားတင္းထားစမ္းပါကြာ။"
"ဟုတ္...ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ေနာ္။"

ဖုန္းေလးက်သြားပါျပီ...ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပစ္ဒါဏ္ကို လုပ္ေဆာင္ရန္သြားရပါေတာ့မယ္။ သို႕ေသာ္ ဖုန္းမလာခင္ကေျခလွမ္းႏွင့္ ယခုေျခလွမ္းတို႕မွာ ကြာျခားသြားေလသည္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္ ကၽြန္ေတာ္ဗိုလ္ေလာင္း ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အားေပးခဲ့ၾကေသာ ေနာင္တစ္ေခတ္၏ေအာင္စစ္သည္၏ သားေကာင္းမိဘမ်ားျဖစ္သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္၏ေက်ာင္းသားဘ၀သည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားျဖင့္သာ ခုတ္ေမာင္းေနပါသည္။

(ညီေလးဗိုလ္ေလာင္း အပတ္စဥ္[၅၃] ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေလး ... ေအာင္ျမင္စြာျဖင့္ ထူးခၽြန္ဆုတစ္ခုကို ရယူႏို္င္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္း ညီေလးရဲ႕ အမွတ္တရညေလးအေၾကာင္းကို တင္ျပေရးသားမႈကို နားလည္ေပးပါ။)

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ အရာရွိကေတာ္ေလာင္းမ်ားကို မွာခ်င္တာကေတာ့


ေအာက္တိုဘာလရဲ႕ တစ္ခုေသာ ေသာၾကာေန႕တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားျဖင့္ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္္ မဂၤလာကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ဆံပင္ကုတ္၀ဲေလာက္ေလးကို ဖါးလားေလးခ်ကာ ကြာတာေဘာင္းဘီတိုေလး၀တ္ဆင္ထားေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္....

စေနေန႕၏ မဂၤလာရက္ျမတ္ခ်ိန္ေလးတစ္ခုတြင္ ျမန္မာ့က်က္သေရ ထိုင္မသိမ္းေလးကို ၀တ္ဆင္ထားကာ ျပံဳးစိစိမ်က္ႏွာေလးျဖင့္ေကာင္မေလးႏွင့္ Service Suit ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေကာင္ေလးတို႔ ယွဥ္တြဲကာ မဂၤလာခမ္းမအတြင္းသို႕ ၀င္လာၾကသည္.......

တနဂၤေႏြေန႕တြင္ မိဘေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ခင္ပြန္းတာ၀န္က်ရာေဒသသို႕လိုက္သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာ ဆံပင္ေလးကို စည္းေႏွာင္ထားကာ ကြာတားေဘာင္းဘီေလး ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေကာင္မေလး...

တနလၤာေန႕တြင္...
"ငယ္ေရ.. မျပီးေသးဘူးလား။ ဒီမွာ အစ္မတို႕ကေတာင္ေစာင့္ေနရျပီ။" "လာပါျပီ..ကိုကိုရယ္။ ငယ္ဆံပင္ျဖီးေနလို႔ပါ။" "ေဟာဗ်ာ.. ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလည္း..ငယ္။ ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ စပို႕ရွပ္နဲ႕။ ဒါကဘယ္လိုျဖစ္တာလည္းကြာ" "ဟာ..ကိုကို ကလည္း လယ္ထဲလိုက္ၾကည့္ရမွာဆို.. ဒါေၾကာင့္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိေအာင္လို႕ပါ။" " ငယ္......ငယ္က လြန္ခဲ့ေသာ..ေသာၾကာေန႕က ငယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အရာရွိကေတာ္ျဖစ္သြားျပီ။ ငယ္..လက္ေအာက္မွာ ရဲေမေတြရွိတယ္။ အျခားအရာရွိငယ္ ကေတာ္ေတြရွိတယ္ေလကြာ.. ငယ္ ဒီလို၀တ္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလည္း.. ထမီေလးႏွင့္ရင္ဖံုး သို႕မဟုတ္ ရင္စိ အက်ၤ ီေလး၀တ္ခဲ့ေနာ္.. ျမန္ျမန္လွဲခဲ့ အစ္မတို႕ ေစာင့္ေနရတာ အားနာစရာ။"
မ်က္ႏွာေလးပ်က္ပ်က္ျဖင့္ အခန္းထဲသို႕ျပန္၀င္သြားေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေတြးေနတာကေတာ့.....
"ညီမတို႕ အစ္မတို႕မ်ား... တပ္မေတာ္ထဲ၀င္ရင္ေလ.. သူ႕ကိုေျပာလိုက္စမ္းပါ... ရင္ဖံုး၊ ရင္စိႏွင့္ ထမီေတြသာ မ်ားမ်ားခ်ဳပ္ယူလာၾကပါလို႕" ညီမေလးကေတာ့ ဒီေနရာကေန..မွာခ်င္ပါတယ္။ "

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ ကၽြန္ေတာ္ အရာရွိျဖစ္ပါျပီ


မနက္ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေျခအစံုသည္ သခ်ိဳင္းအ၀တြင္ ရပ္မိရင္း... အေတြးေတြကလည္း တစ္ခ်ိန္တံုးက အတိတ္ဆီသို႕ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းကို ထူးခၽြန္စြာေအာင္ျမင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက တပ္မေတာ္ထဲသို႕၀င္ရန္ အားေပးၾကသည္။ သားၾကီးက အရာရွိ၀တ္စံုေလးနဲ႕ က်က္သေရရွိမွာပဲလို႕ ေမေမက တဖြဖြေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တပ္မေတာ္ထဲ မ၀င္ခ်င္ပါ။ အမ်ားနည္းတူ ျမကၽြန္းညိဳညိဳတကၠသိုလ္ဟူေသာ ေရာင္စံုပန္းမ်ားဖူးပြင့္ေနေသာ တကၠသိုလ္ကိုသာ တက္ခ်င္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း မိသားစုထဲတြင္ အၾကီးဆံုးသားျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က မိဘစကားကို ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ လိုက္နာမွသာလွ်င္ ညီငယ္၊ ညီမငယ္တို႕က ဆံုးမႏိုင္မည္သာျဖစ္သည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္သို႕ေရာက္ရွိလာပါေတာ့သည္။

ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားတို႕၏ဘ၀သည္ ေက်ာင္းစတက္ကာစ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားေလး ေက်ာင္းစတက္သလို မခ်ိဳျမိန္ပါ။ အၾကီးအငယ္အုပ္ခ်ဴပ္ရေသာစနစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ ျပန္ေျပာခြင့္မရေအာင္ကို အမိန္႕နာခံရသည္။ ေယာက်ာ္းတန္မဲ့ မ်က္ရည္က်သလားေမးလွ်င္..ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္က်ပါသည္။ ခါးသည္းမႈေတြကို ၾကံဳရတိုင္း ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေသာစိတ္ေၾကာင့္သာ စစ္ထဲ၀င္လာတာပဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းရင္းမ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ အိပ္စက္ခဲ့ရေသာ ညေတြသည္ တတိယႏွစ္အေရာက္တြင္ ခန္းေျခာက္စျပဳလာပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရပါေသာ ေမေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ကို ေလာကၾကီးထဲတြင္ထားခဲ့ေတာ့သည္။ ေမေမ့စ်ာပနကို အမွီျပန္ခြင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့ပါသည္။ အထီးက်န္မႈေတြျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ျဖတ္လာႏိုင္ခ်ိန္.... စတုတၳႏွစ္လယ္တြင္ ရန္ကုန္သို႕ကြင္းဆင္းေလ့လာေရးသြားရပါသည္။ ေလ့လာေရးျပီး၍ ေက်ာင္းသို႕ျပန္ေရာက္ေသာ အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္ရူးသြပ္သြား မတတ္ခံစားရပါေတာ့သည္။ ေဖေဖ့ရက္လည္ ဆြမ္းသြတ္ေသာေန႔ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္မွီလိုက္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရေတာ့မလည္း မည္သူ႕ကို ေက်းဇူးဆပ္ဖို႕ စစ္ထဲ၀င္လာတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမအုတ္ဂူတို႕ကို ကန္ေတာ့ကာ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႕ျပန္လာရပါေတာ့သည္။

ဒီဇင္ဘာႏွင္းမႈန္ေလးေတြၾကားမွာ ေက်ာင္းဆင္းပြဲဟူေသာ ေန႕တစ္ေန႕ထိတိုင္ ကၽြန္ေတာ္ ဤေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတြင္ ဆက္လက္ရွိေနခဲ့ပါသည္။ လစ္လပ္ေနေသာမိဘထိုင္ခံုေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမျပံဳး၍ၾကည့္ေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။
"ကိုၾကီး...ဘာေတြရပ္ျပီး စဥ္းစားေနတာတံုး.. ၀င္ရေအာင္ေလ" ညီမေလးက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲရင္းသခ်ိဳင္းထဲသို႕၀င္္လာခဲ့ၾကသည္။ ညီငယ္သံုးေယာက္ႏွင့္ ညီမေလးကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္က်မိသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ သားကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမွာ ညီေလးတို႕ ညီမေလးတို႕တင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး...ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ခုလံုးကိုပါ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရေတာ့မွာပါ။

ေဖေဖႏွင့္ေမေမ... သားအခု အရာရွိတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါျပီ။ ေမေမျမင္ခ်င္တဲ့ အရာရွိ၀တ္စံုနဲ႕သား ေမေမတို႕ေရွ႕ကိုေရာက္ေနပါျပီ။
"ေဖေဖႏွင့္ေမေမတို႕ေက်းဇူးကို ဆပ္ဖို႕သားတပ္မေတာ္သားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ ဆက္ၾကိဳးစားပါ့မည္။" ေဖေဖႏွင့္ေမေမ ၾကားႏိုင္ၾကပါေစ။ ။

(အားငယ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ဒီအေၾကာင္းအရာေလးျဖင့္ အားေပးခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္ အပတ္စဥ္-၈ မွ အစ္ကို႕ကို အထူးပင္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ )

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ သို႕ ..... အေဖ


သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္တစ္ခုပါ။
အေဖသိႏိုင္ပါေစ...
သားစာေမးပြဲေအာင္တယ္ အေဖ. ဒါကို အေဖ မသိႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္။ သား စစ္တကၠသိုလ္တက္မယ္ အေဖ။ အေဖျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ သားၾကိဳးစားမွာပါ။ အေဖကို ျမင္ေစခ်င္တယ္ အေဖရာ.. သားေက်ာင္းဆင္းပြဲမွာ အေဖ့ကို ရွိေစခ်င္လိုက္တာ။ အေမကေတာ့ အျပံဳးေတြက မ်က္ရည္ေတြနဲ႕။ သားတာ၀န္က်တဲ့ေနရာက သားတို႕ျမိဳ႕ေလးကေန သေဘာၤတစ္တန္၊ ကားတစ္တန္ေပါ႔။ အေဖေရ...သား ေရွ႕တန္းထြက္ရေတာ့မယ္။ သား ရင္ထဲမွာ အေဖကို ေျပာခ်င္ေနတယ္။ အေဖျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အရာရွိတစ္ေယာက္သားျဖစ္လာျပီ။ အေဖေရ ေရွ႕တန္းမွာကေတာ့ အဆင္ေျပလားလို႕ေမးရင္ေတာ့ ဒီလိုပါပဲေျပာရမွာေပါ႔။ ရက္ေတြလေတြ ကုန္လာျပီ အေဖ။ သားတာ၀န္ခ်ိန္ျပီးဆံုးလို႕ သား သင္တန္းတက္ဖို႕ေၾကးနန္း၀င္လာျပီ။ သားအရမ္းေပ်ာ္တာပဲ အေဖရာ.. အေမႏွင့္ ညီေထြးကို သားေတြ႕ရေတာ့မယ္။ သား အျပန္လမ္းမွာ အေပ်ာ္ေတြနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းတက္ရမယ္တဲ့။ သား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ျပန္ဆံုရေတာ့မယ္။ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ကိုေရာက္ဖို႕ မိုင္(၂၀)ပဲလိုေတာ့တယ္။ သား uniform ကေတာ့ ညစ္ပတ္ေနျပီ အေဖရာ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ ဒီလိုပဲ ျမိဳ႕ထဲကို ၀င္ရေတာ့မွာေပါ့။

အေဖ.. သားမ်က္လံုးေတြ ျပာသြားတယ္ အေဖ..
အေဖ..သားေဘးကိုေရာက္လာတာလား။ သား သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သားေရာက္ခ်င္တဲ႕ ရန္ကုန္ကိုေတာ့ေရာက္ေနျပီ အေဖ။ အေမကေတာ့ သားေဘးမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕။ သား ေဘးမွာ သားေတြ႕ခ်င္တဲ့ သားသူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းဆင္းဖက္တခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ သံလြင္ေရာင္ Uniform နဲ႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး အေဖ။ ျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ၀တ္စံုေလးေတြနဲ႔။ ေစာင္ဖံုးထားတဲ့ေနရာက ကုတင္နဲ႕တိုက္ရိုက္ထိေနတာ အေဖ။ သားကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ျပန္မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ အေမကေတာ့ သားနဖူးေလးကို ပြတ္ျပီး ဘုရားစာေတြရြတ္ေနျပီ။ သားမ်က္ရည္တစ္ခ်က္က်မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သား ဒီလိုခံစားေနရေပမယ့္ သား ၀မ္းမနည္းေတာ့ ပါဘူး။

သား တာ၀န္ကို သား တာ၀န္ေက်ေအာင္ သားလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သား ဒီလိုခံစားေနရေပမယ့္... အရာရွိတစ္ေယာက္ပါ အေဖ။ သားအသက္ႏွင့္ ခႏၶာကို သား ေပးထားျပီးမွ သား စစ္ထဲ၀င္လာတာေလ။ အေဖ... သားတာ၀န္ေက်ပါတယ္ေနာ္။ သားကို ျပံဳးျပေနမယ္လို႔ သားေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ ရင္ကိုယားေစေသာ စာေလးတစ္ေစာင္


ကရင္ျပည္နယ္ေဒသေလးတစ္ခုတြင္ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနရခ်ိန္ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူ၊ မိဘေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမမ်ား နဲ႕ေ၀းကြာေနေသာ ကာလေလးသည္ လြမ္းေဆြးမႈေတြႏွင့္ တာ၀န္ဟူေသာ အရာႏွစ္ခု ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ရက္မ်ားျဖစ္သည္။ ေနာက္တန္းမွေရာက္လာေသာ စာလႊာေလးမ်ားသည္သာ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းေနမႈမ်ားကို အေ၀းသို႔ လႊင့္စင္ေစပါသည္။ အၾကင္ခ်စ္သူမရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ စာဆိုသည္မွာ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေသာရက္ေလးကို ေရာက္လာပါသည္။ ရဲေဘာ္တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ စာေလးတစ္ေစာင္ကို ယူေဆာင္လာေပးပါတယ္။
ေပးပို႕ေသာစာလႊာရွင္ေလးနံမည္ေလးက မၾကာေသးမီက ခင္မင္ခြင့္ရလိုက္ေသာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္... ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာမႈမ်ားႏွင့္ ရင္ခုန္မႈေတြပါ စာေလးကို ဖြင့္လိုက္မိသည္။.....

စာထဲကအေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ယားက်ိက်ိျဖစ္လာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ဆြဲေဆာင္မႈေကာင္းတဲ့စာေလးေပါ့ ယားက်ိက်ိေတာင္ ခံစားရတယ္ဆိုေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ လက္ေတြပါယားလာတာ။ တစ္ကိုယ္လံုးကို ယားလာေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေရေျပးခ်ိဴးလိုက္ရေတာ့တယ္။ စာေလးကို ေသခ်ာစြာဖတ္ၾကည္ေတာ့မွ ေအာက္ဆံုးတြင္ သတိေပးစကားပါ ပါတယ္။ "ေခြးလ်ားသီးမႈန္႔ပါသည္" တဲ့ေလ။ ဘယ္လိုမွကို အျပစ္ျမင္လို႕မရဘူး။ သူတို႕ရဲ႕စာေလးေၾကာင့္ ပင္ပန္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တင္မက ကၽြန္ေတာ့္တပ္ခြဲတစ္ခုလံုး တေသာေသာရယ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဒီအေၾကာင္းရာေလးကို စဥ္းစားမိတိုင္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ မီးအိမ္ပိုင္ရွင္ေလးကၽြန္ေတာ္

တစ္ခါတုန္းက မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က "မင္း ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ကြာ က်ည္ေ၀းရာ တိုင္းတပ္မွာ ပန္ကာေလးနဲ႕ ေကာင္းလိုက္တာတဲ့ "စစ္သားေတြဆိုရင္ လူေတြက စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္.. ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ပဲ ျမင္ခ်င္တယ္ထင္တယ္။ ေကာင္းေကာင္းေလးေနရရင္ ေျပာခ်င္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆုိင္တာကေတာ့ အေမေပးတဲ့ မီးအိမ္အိုေလးႏွင့္ ေရဒီယိုတစ္လံုးပါ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ စခန္းစစ္ထြက္လာတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ျပီ.. စခန္းအားလံုးလည္း ျပီးသေလာက္ရွိပါျပီ။ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ျပင္ဆင္စရာရွိတာျပင္ဆင္ေပါ့။ စခန္းစစ္ဆိုေပမယ့္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး စစ္ရတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စစ္ဆင္ေရးထြက္သကဲ့သို႕ အစစအရာရာ တစ္စခန္းေျပာင္း တစ္စခန္းသတိထားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးသြားရမယ့္ ေနရာကေတာ့ ကဗ်ာစာခ်ိဳးေလးနဲ႕ ေနရာပါပဲ... ၁၉ ဖာပြန္ တမလြန္ ဆိုေသာ..ေနရာေလးေပါ့

အသြားမွာေပါ့ ကေလးေတြေျပာသလို ႏိုး ပလံု ပလံုေပါ့။ အျပန္မွာေပါ့ အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပဲ ဆိုတဲ့အတုိင္းပါပဲ ပစ္ခတ္မႈနဲ႕ဆံုပါသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အေမ့သားေလး.. အေမပို႕သေသာ ေမတၱာေၾကာင့္ ေဘးမသီရန္မခ ေအးေဆးစြာ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ တပ္ေရာက္သည္ႏွင့္လည္း မိန္းမယူရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အျခားေတာ့ မဟုတ္ပါ.. ကၽြန္ေတာ့ ညီမေလးေျပာေသာ ငွက္ေပ်ာတံုးဖက္ရမွာကို စိုးပါသည္။

ဒါေပမယ့္လည္း ညီမေလးရယ္... အစ္ကိုတို႕က စစ္သားေတြပါ။ အစ္ကိုတို႕ဘ၀ကို နားလည္ေပးမယ့္ အိမ္သူသက္ထားကို ရဖို႕ဆိုတာ မဟူရာညမွာ အပ္ေပ်ာက္ရွာရတာပါ။ ဖူးစာဆိုတာ ဦးရာလူ ဆိုေတာ့ အစ္ကိုတို႕စစ္သားေတြက တာ၀န္ေတြဆိုတာ ေန႕ေရာညပါေလ.. ဘယ္နားမွာ ဦးခ်ိန္ရမွာတုန္းကြာ။ မိန္းမယူထားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ အိမ္သူသက္ထားမ်ားကိုလည္း ေလးစားမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘ၀ကိုလည္း အားက်ရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ဖူးစာရွင္ေလးကို ေရဒီယိုေလးကို နားေထာင္ရင္း အေမေပးတဲ့ မီးအိမ္အိုေလးျဖင့္ မီးခြက္ထြန္းရွာေနေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါတယ္။

[ရတခမွ အစ္ကိုတစ္ေယာက္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း]

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ ျပန္ဆံုခ်င္မိေသာ ပန္းကံုးပိုင္ရွင္ ညီမေလး


ပန္းကံုးေလးကမ္းေပးေသာ လက္ေလးတစ္စံုကို ေတာင့္တမိသည္။ ေက်းဇူးပါပဲဟု မေျပာခဲ့မိေသာ...လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ေန႕ေတြဆီက အေၾကာင္းအရာက မေန႔တစ္ေန႕ကလိုလို.... ကၽြန္ေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္းျပီးလို႕တာ၀န္က်ရာတပ္ရင္းတစ္ခုကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္..ေတာ္လွန္ေရးခ်ီတပ္လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမွာ ပါ၀င္ရမည္ဆိုေသာ ေၾကးနန္းေၾကာင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုစည္းရန္ ျဖစ္ခ်င္လာေတာ့ ထိုဆိုင္ကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားရင္းက ဆံုစည္းခြင့္ရခဲ့သည္။ rehersal ေန႕ေတြမွာေတာ့ သူမလာလာၾကည့္ေနသည္ကိုေတာ့ အမွတ္မထင္ေတြ႔မိသည္။

ဤသို႕ျဖင့္တပ္မေတာ္ေန႕သို႕ေရာက္လာခဲ့ရာ ကၽြန္ေတာ္ခ်ီတပ္လမ္းေလွ်ာက္ေသာ စစ္ေၾကာင္းကို သူမ လူအုပ္ၾကားမွ ၾကိဳးစားပမ္းစားရွာေနပံုေလးကို ယေန႕ထိျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕စစ္ေၾကာင္းေက်ာ္ခံနီးေလးတြင္ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူမ၏လက္ထဲမွ ပန္းကံုးကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ထံေရာက္မလာႏုိင္ေတာ့ပါ...ေနာက္မွ စစ္ေၾကာင္းမ်ားက ဆက္တိုက္ပါလာေသာေၾကာင့္ သူမလူအုပ္ၾကားထဲမွ ထြက္လာခ်ိန္တြင္ မမွီလိုက္ေတာ့ပါ.... မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ျပည့္လွ်ံေနေသာ သူမမ်က္၀န္းေလးကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေဒါက္မွသာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး..ညီမေလးရယ္။

ေတာ္လွန္ေရးေန႕ျပီး၍ တပ္ဆီသို႕ျပန္ရမည့္ေန႕တြင္ ကားမ်ားနားသို႕ သူမေရာက္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေပးလိုက္ေသာ ဘူးေလးတစ္ခု..ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့မိပဲ...စြံ႕အစြာပင္ ဘူးေလးကို ယူထားလိုက္မိသည္။ တပ္ျပန္ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရထားေပၚတြင္ ဘူးေလးကို ဖြင့္ၾကည့္မိေသာအခါ... ပန္းကံုးေလးတစ္ခုထြက္လာပါသည္...စာတစ္ေစာင္ကေတာ့..အစ္ကို႕အတြက္ဟုသာ မင္နက္နက္ေလးျဖင့္ေရးထားသည္။ သူမေရးေပးလိုက္ေသာ မင္နက္နက္ေလးသည္ စကၠဴေပၚတြင္သာ ထင္ရွားျခင္းမဟုတ္ပဲ..ကၽြန္ေတာ့္အေတြးအာ႐ုံတြင္ပါ ထင္ရွားေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမ ကြဲကြာခဲ့ျပီး (၄)ႏွစ္လြန္သည္အထိ ရွိေနေသးသည္ကုိ..သူမသိႏုိင္ပါေစ။ အမိေျမကို ျပန္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပန္းကံုးေလးျဖင့္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္တြင္ သူမရွိေနခဲ့ပါလွ်င္..မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္းဟု ေတြးေတာရင္းျဖင့္ နံရံေပၚရွိ ျပကၡဒိန္ရက္ေလးကို တစ္ရက္ျခစ္လိုက္မိသည္....

[ခံစားခ်က္တစ္ခုကို အမွတ္မထင္ေျပာျပေပးခဲ့ေသာ MATIမွအစ္ကို ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။]

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ လူထဲကလူ.. လူထဲက စစ္သား


ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္ ေရွ႕တန္းက ျပန္သိ္မ္းလာျပီ။ ရန္ကုန္မွာ စက္တင္ဘာအေရးအခင္း မျငိမ္မသက္ျဖစ္တာေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္ခြဲကို ေနာက္တပ္ခြဲတစ္ခုနဲ႕လဲတာေရာေၾကာင့္ ေနာက္တန္းကို ျပန္၀င္လာရတယ္။ အိမ္က ဇနီးႏွင့္ သမီးမ်က္ႏွာကိုေတာင္ မေတြ႕ရေသး...စခန္းရံုးက ထပ္မံေပးအပ္လိုက္တဲ့ ေနာက္တာ၀န္တစ္ခုကို ေဆာင္ရြက္ဖို႕ အသင့္ျပင္ရေတာ့မည္။ အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၾကားလိုက္ရေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။

စစ္သားေတြကို ဘယ္ျဂိဳလ္က က်လာတာလည္း၊ သူတို႕ကိုေရာ အေဖ အေမကေမြးတာ မဟုတ္ဘူးလား အစသျဖင့္ ေျပာဆိုေနတာေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ စစ္သားဆိုတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြပါ။ အမိန္႔ကို နာခံရမယ္။ ႏိုင္ငံကို ကာကြယ္ရမယ္။ ဘယ္မင္းတက္တက္ ဘယ္အစိုးရတက္တက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ေပးအပ္တဲ့တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀ကတည္းက ထမင္းမစားခင္ေတာင္ ရြတ္ဆိုရတဲ့ သစၥာအဓိဌာန္(၄)ခ်က္အတိုင္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ေနသည္မွာ...

ဘယ္ျဂိဳလ္က က်လာတဲ့ အေကာင္ေတြဆိုတဲ့ စကားလံုးဘ၀ေအာက္ကို ေရာက္ကုန္ျပီလား ... ရန္ကုန္မွာ ဒီအေျခအေနေရာက္လာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္မွာ ခ်စ္သူ ခင္သူကို ခြဲခြာျပီး အသက္ေတြ ေခၽြးေတြရင္းျပီး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတာေတြက ျမဴမႈန္လို ေပ်ာက္ကြဲသြားျပီလား။ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြစြန္႕လႊတ္လိုက္ရေသာ စစ္သားေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြက ဘယ္ျဂိဳလ္က က်လာတဲ့ အေကာင္ေတြလည္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာလား ?????

အေတြးေတြနဲ႕ေလွ်ာက္လာရင္း အိမ္ေရွ႕အေရာက္တြင္...ကၽြန္ေတာ္အသက္မေသပဲ ျပန္လာတာကို အိမ္၀မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ မ်က္ရည္စက္လက္မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး၊ ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကို ဘာမွေသခ်ာမသိေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သမီး ...
ညစ္ပတ္ေပက်ံေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ယူနီေဖာင္းရင္ခြင္ဆီကို ေဖေဖ ဟုေအာ္ကာေျပး၀င္လာေသာ သမီးေလးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ေဒါသတရားမ်ားကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ ဘယ္လိုပင္ခံစားေနရပါေစ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေနရမွာပါ။ စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရးကို မက်ဆံုးရေအာင္ အားေပးေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္သမီးႏွင့္ ဇနီးကေတာ့ အေကာင္းဆံုး အားေဆးတစ္ခြက္ပါ..

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ မြန္ျမတ္ေသာ ေပးဆပ္မႈ


တိတ္ဆိတ္ေနေသာ မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္...
"လံုး၀သေဘာမတူႏိုင္ဘူး။ မင္းအဓိပၸာယ္မရွိတာမေျပာနဲ႕ ...မင္းက ေမေမတို႕ရဲ႕တစ္ဦးေသာ သား။ မင္းကို ဘယ္နည္းနဲ႕မွ အဆံုးရွံဳးမခံႏိုင္ဘူး " ေမေမကေတာ့ ျပတ္သားစြာပင္ပိတ္ပင္ေနျပီ။ ေဖေဖ ဆီမွေနာက္ဆံုး အသက္ကယ္ေဆး အေနနဲ႕ လွ်မ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
"သား...စစ္သားဘ၀ဆိုတာ မင္းထင္သလို မလြယ္ဘူးေနာ္။ မင္းဆင္းရဲဒုကၡခံႏိုင္လို႕လား။ မင္းစစ္ထဲ၀င္ခ်င္တင္ဆိုရင္ေတာင္ တပ္မေတာ္စစ္ေဆးကို ၀င္ေပါ့။ မင္းအေဖႏွင့္ အေမက ဆရာ၀န္ေတြဆိုတာ မေမ့နဲ႕အံုး။ " ေဖေဖထံမွရလိုက္ေသာ စကားကေတာ့ အားေပးမႈမပါ။
"ေဖေဖကေတာင္ စစ္သားေတြဘ၀ကို ဆင္းရဲဒုကၡလို႕ျမင္ရင္.. အခု၀င္ေနတဲ့သူေတြကို ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူဖို႕ေကာင္းလည္း..သားကေတာ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လံုး၀မျပင္ဘူး။" ထိုကဲ့သို႕အတိုက္အခံမ်ားျဖင့္......

သူစစ္တကၠသိုလ္သို႕ေရာက္ခဲ့သည္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားဟူေသာ ဘ၀တြင္ ပ်င္းစရာေကာင္းခဲ့ေသာ သူ႕ဘ၀တြင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ အစ္ကိုေတြ၊ ညီေတြရခဲ့ပါတယ္။
(၃)ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္လို႕ေက်ာင္းဆင္းပြဲေန႕တြင္ ေမေမကေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္သာ ထြက္ဖို႕ကို တတြင္တြင္ေျပာေနေသးသည္။
"သားရယ္.. ေမေမစိတ္မခ်ဘူး။ ထြက္လိုက္ပါလား"
"ေမေမ.. ေသမယ့္သူခ်င္း အတူတူ ျမတ္ေသာ ေသျခင္းနဲ႕သာ ေသခ်င္တယ္။ သားအသက္ႏွင့္ ခႏၶာကို သားေပးလွဴထားျပီးသားပါ။ သား ေသမွာမေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ ေသရင္ေျမၾကီး၊ ရွင္ရင္ေရႊထီးပါ..ေမေမ"

ေက်ာင္းဆင္းျပီးေသာအခါ တာ၀န္က်ရာေနရာသို႕သြားေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စာေရးသူထံသို႕ သူအဆင္ေျပေၾကာင္း၊ သူ႕ဘ၀ကို သူေက်နပ္ေၾကာင္း စာေလးမ်ားေရာက္ေရာက္လာပါသည္။

မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူးကာလေလးမွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ သတင္းတစ္ခုၾကားလိုက္ရသည္။ စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္းတိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးေသာသတင္းကေရာက္ရွိလာပါသည္။ သူ၏စ်ာပနကို မအားသည့္ၾကားက ေရာက္ေအာင္သြားလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေရ... မင္းေျပာတဲ့ ျမတ္ေသာ ေသျခင္းပါပဲ။ မင္းကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ေသနတ္ပစ္ေဖ်ာက္သံေတြကို မင္းၾကားရ ရဲ႕လားကြာ။ မင္းေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ျမတ္ေသာေသျခင္းနဲ႕ ေသဆံုးျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးဆိုတာကို မင္းက သက္ေသျပသြားတာလား..

[တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္္း က်ဆံုးသြားေသာ စစ္တကၠသိုလ္သင္တန္းအမွတ္စဥ္-၄၇ မွ သူငယ္ခ်င္းကိုရည္စူးရင္း..]

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ ပညာေတာ္သင္ေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ စစ္ေျမျပင္ကာလ


ညီမေလးစကားကိုၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ အစ္ကိုေလးတို႕က ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာေတာ္သင္ကို ေအးေအးေဆးေဆးသင္ႏိုင္ခ်ိန္မွာ ေတာထဲမွာဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ စစ္သည္ေတြကို ဘယ္သူေတြကမွ မသိဘူး....
ညီမေလးရယ္ အစ္ကိုတို႕ေတြလည္း ဒီဘ၀ကေန ေက်ာ္ျဖတ္လာသူေတြပါကြာ။ တစ္ခ်ိန္တံုးက မင္းအစ္ကိုဟာလည္း.... ေသမင္းတမန္လမ္းက ျပန္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။

၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ.... မိုးေတြရယ္ ဘာျငိဳးေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ရြာေနရတာလည္းကြာ။

မေန႕ကျဖစ္ပြားေသာတုိက္ပြဲတြင္ ဒဏ္ရာရလူနာမ်ားကို ေနာက္တန္းျပန္ပို႕ေပးရမယ့္ အဖြဲ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္က တပ္စုမႈးအျဖစ္လိုက္ပါလာရသည္။ မိုးက သည္းမည္းစြာ ရြာသြန္းေသာေၾကာင့္ ထင္သေလာက္ခရီးမေပါက္။ ဒဏ္ရာရလူနာမ်ားကိုလည္း မၾကည့္ရက္၊ သယ္ေဆာင္ ထမ္းပိုးေနၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာသည္ ျမန္ျမန္သြားရန္ အမိန္႕ကိုလည္း မေျပာရက္.. ဤသို႕ျဖင့္ လမ္းခရီးတြင္ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာနား၍ ခရီးဆက္ရေသာေၾကာင့္ ရိကၡာကမေလာက္ေတာ့ျပီ... မိုးေတြကသည္းသည္းမည္းမည္း အျငိဳးၾကီးစြာရြာစဲပင္.. ရဲေဘာ္ေလးလာေပးသြားေသာ ထမင္းကို စားရန္ပင္ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပ မိုးကာျခံဳထားေသာလည္း ေလအေ၀ွ႕တြင္ အဆင္ကသိပ္မေျပခ်င္ ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ေလးထဲမွ ေျမပဲဆန္ေလးႏွင့္ ထမင္းကို ငံု႕လိုက္ခ်ိန္တြင္ Jugle Hat ေပၚမွ ေရမ်ားက ခ်ိဳင့္ထဲသို႔ တလေပာာစီးဆင္းသြားေတာ့သည္။ ေျမပဲဆန္ေလးေတြက ေရျမွဳပ္ေနေသာ ထမင္းေပၚတြင္ ေပါေလာေပါေလာ။ ထမင္းကို လက္တဖက္ျဖင့္ ေရျပန္စစ္ရင္း..... ျမိဳ႕ေပၚမ်ားတြင္တာ၀န္က်ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိရလိုက္သည္။ စစ္သားေတြဘ၀သည္ က်ရာတာ၀န္ကို က်ရာေနရာတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၾကရသည္မ်ားကို ေတြးရင္း ထမင္းေအးေအးေလးမ်ားကို ခပ္စားေနမိသည္။

အခုေတာ့လည္း ျပည္ပႏိုင္ငံတြင္ ပညာေတာ္သင္လာေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြသည္ တစ္ခ်ိန္ကလည္း ဒီလိုဘ၀ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ..ညီမေလး..သိပါေစကြာ။ ။

[ခံစားခ်က္ေတြကို ေျပာျပ႐ံုတင္မက ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ေရးသားေနေသာ အစ္ကိုၾကီး ေနလြမ္းသူ ကို အထူးပင္ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]

စာအျပည့္အစံုသို႕….

Sunday, July 13, 2008

+ ညီေလးသို႕ ေပးစာ


ကၽြန္ေတာ္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ရက္တစ္ရက္ ထပ္မံေပၚေပါက္လာပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေသျပီလို႕ထင္ခဲ့ရေသာေန႕မွ (၂)ႏွစ္တိတိ ေက်ာ္လြန္ေသာအခါ...
"ဗိုလ္ၾကီး ....... ခင္ဗ်ားေျခေထာက္က ပံုမွန္နီးပါးျပန္ျဖစ္ေနျပီပဲ..အံ့ၾသစရာပဲဗ်ာ။ ဗိုလ္ၾကီးေဆးဆင့္ခ်အံုးမွာလား..ဒီအတိုင္းဆို " " ဗိုလ္မွဴး..တစ္ကယ္လား..၀မ္းသာလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္အရင္ကလိုေတာ့ ေျပးရင္မနာေတာ့ဘူးဆိုတာေတာ့ သိတယ္။ ဒီေလာက္ၾကီးထိေကာင္းလိမ့္မယ္လို႕ မထင္ထားတာ။ ဒီလိုသာဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဆးဆင့္ မခ်ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ေသသည္ အထိ တပ္မေတာ္ထဲမွာပဲ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ " " ေကာင္းပါတယ္။ ဒါဆို ေဆးမွတ္တမ္းေရးေပးလိုက္မယ္။ အရမ္းေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေတာ့မလုပ္ေသးနဲ႕ေပါ့ သင္တန္းေတြကေတာ့ တက္လို႕အဆင္ေျပမွာပါ"
ဆရာ၀န္ၾကီးစကားေတြကို နားထဲမွ မထြက္ႏိုင္ေအာင္ ပီတိမ်ားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ဆီသို႕ျပန္လာမိသည္။ ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေနရင္း အေတြးနယ္မ်ားကို ခ်ဲ႕မိသည္..

"ကိုၾကီး..ဒီေန႕ေဆးစစ္တာ အေျဖရျပီ..ညီေလးေအာင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီေလး မသြားခ်င္ဘူး။ အေမႏွင့္ ကိုၾကီးကို မခြဲႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ျပီး ကိုၾကီးေျခေထာက္ကလည္းေကာင္းတာမဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အျပင္မွာပဲ စီးပြားေရးျပန္လုပ္ေပးေတာ့မယ္ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ့္လက္သီးက မေျပာမဆို ညီေလးႏွာေခါင္းရိုးကို ထိမိရက္သားျဖစ္သြားသည္။ ညီေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အား ေတြေတြၾကီးသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"မင္းမို႕လို႕ေျပာရက္တယ္ ကိုေလး။ ငါဒါဏ္ရာရတာက ေျခေထာက္တစ္ခုတည္းပါကြ ငါမေသေသးပါဘူး။ မင္း..အေဖ့မွာတာေတြကို ေမ့သြားျပီလား။ မင္းတိုင္းျပည္အတြက္ ဘာတာ၀န္ေက်ေအာင္လုပ္ခဲ့ျပီးျပီလည္း။ မင္း စစ္တကၠသိုလ္မွာ (၃)ႏွစ္လံုးလံုးပညာသင္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးတရားကို မေမ့နဲ႔။ ပညာေတာ္သင္သြားရတာကိုေတာင္ မင္းက ဂုဏ္ယူရမွာ။ ငါဒါဏ္ရာရလို႔ ငါ့ေျခေထာက္စြန္႕လႊတ္ရရင္ေတာင္ ငါေက်နပ္တယ္။ အေမႏွင့္ငါအတြက္.မင္းစိတ္ပူမေနပါနဲ႔ကြာ ...ငါလည္း ခြင့္ရတိုင္း အေမ့ဆီ အျမဲ၀င္မွာပါ။ အေဖႏွင့္ အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ထူးခၽြန္တဲ့သူတစ္ေယာက္ဘ၀ကို မင္းရေအာင္ဆက္ၾကိဳးစားပါ။ "

ညီေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အား ေခါင္းသာညိတ္ျပျပီး ႏႈတ္ဆက္ကာျပန္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းေတာ့ျဖစ္မိသည္။ ညီေလးက အေမႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ပူတာကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္မ်ား ထိုးမိပါသနည္း။ ညီေလးအေတြးကလည္းမမွားပါ။ အေမသည္ သား(၃)ေယာက္ကို လူ႕ေလာကအလယ္တြင္ အေဖ မရွိေတာ့သည့္တိုင္ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေအာင္ ထားေပးခဲ့သည္။ လူလားေျမာက္ေသာ သားႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ စစ္ထဲသို႕၀င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဒါဏ္ရာရသည့္တိုင္ အေမကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္သူ႕သားမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူေနဆဲ....

ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ျပန္ေကာင္းလွ်င္ေတာင္ စစ္ထဲမွာပဲဆက္လက္အမႈထမ္းခ်င္သည္ဟု အေမ့ဆီသို႕ဖုန္းဆက္ေျပာေသာအခါ .. သားတို႕အတြက္ အေမ အျမဲဂုဏ္ယူေနမွာပါဟုေျပာရင္း ေခ်ာင္းမ်ားဆိုးကာ စကားပင္ဆက္မေျပာႏုိင္ေတာ့သည့္ အေမ့အသံကို ၾကားရခ်ိန္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္စစ္တပ္ကထြက္ဖို႕ စိတ္ကူးပင္မရွိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနျပီလားဟု ေနာက္တေန႕တြင္ ဖုန္းေျပာေသာအခါေမးမိလိုက္ရာတြင္...
" သားရယ္..မင္းတို႔ အေဖေသြးေတြက မင္းတို႕ကိုယ္မွာ စီးေနတာပါ... မင္းတို႕ အေဖတိုက္ပြဲမွာဒါဏ္ရာရျပီး မဆံုးခင္ေဆးရံုမွာ ေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တဲ့ စကား သားးမွတ္မိမွာပါ။"
အေဖ့သားေတြ..မြန္ျမတ္ေသာ ေသျခင္းကိုသာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါေစ ..... အေဖ့စကားက နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။
အေဖ.. သားညီေလးကိုထိုးလိုက္မိတာဟာ ေစတနာေဒါေသာနဲ႔ပါ။ ညီေလးတစ္ေန႔နားလည္လာႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ရင္း..ညီေလးဆီသို႕.....

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေတာင္းေသာဆု


ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ အလင္းေရာင္တန္းတစ္ခုကို ၾကည့္ရင္း လစ္လပ္သြားေသာ ႏွလံုးသားေလးကို ရင္နာနာျဖင့္သာ လက္ခံလိုက္ရေတာ့မယ္။ ေဘး၀ဲယာမွ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားကေတာ့ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ၀င္ခံနီး ေနမင္းၾကီးကိုသာ ေငးေမာၾကည့္ေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဘ၀ေတြက ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္ေနျပီလား.....
တိုက္ပြဲတြင္ ရလိုက္ေသာ ဒါဏ္ရာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဒီေဆးရံုကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ရက္ေတြလေတြသာ ေျပာင္းလာေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ သူမ ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ အက်ည္းတန္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ထဲကို သူမကို မေခၚရက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္းဗ်ာ... ႏွစ္ကိုယ္တူ ထားခဲ့တဲ့သစၥာေတြကို မသိစိတ္က ေတာင့္တေနမိေပါ။ ေန႕ေလးတစ္ေန႕မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္တာ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူမေရာက္လာပါျပီ..

ကြ်န္ေတာ့္ကိုျပံဳးျပေနတဲ့ အျပံဴးေလးက ေအးစက္စက္ေလး... သူမေျပာလိုက္တာကေတာ့
"ကိုေလး ကို ကန္ေတာ့ပါရေစ"
ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေအာင္ကို ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူေလးက ထူးဆန္းတာေတြကို လုပ္ေနျပီ။ ၾကမ္းျပင္မွာ ပံု႔ပံု႔ေလးထိုင္ခ်ကာ ကြ်န္ေတာ္ကို ကန္ေတာ့ေနေတာ့သည္။ ကန္ေတာ့ျခင္း အဆံုးမွာ သူမေျပာလိုက္တာေလးက "ျပစ္မွားမိတာမ်ားရွိခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကိုေလး.. ငယ့္ ကို ေမ့လိုက္ပါေတာ့" တဲ့။

ၾသကာသေလာကသား အေပါင္းတို႕ခင္ဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္ဘာဆုေပးရမတံုး ???? "လိုအင္ေတာင့္တမႈေတြျပည့္ပါေစ" လို႕ေျပာရမွာလား။
ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္သူေကာင္မေလးကေတာ့ အဆန္းထဲကမွ အဆန္းဆံုးကို လုပ္ျပသြားပါျပီ။
သူေက်ာခိုင္းသြားျပီ.. ေနမင္းၾကီးကလည္း ၀င္သြားပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာေျမအတြက္ ကာကြယ္ေပးရင္း ကြ်န္ေတာ္ခႏၶာတင္မက၊ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာေကာင္မေလးပါ စြန္႕လႊတ္လိုက္ရျပီ။ ကြ်န္ေတာ္လို "ေတာင္းတဲ့ဆုေတြျပည့္ပါေစ" အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႕ မၾကံဳၾကပါေစနဲ႔.... ညီတို႕၊ အစ္ကိုတို႔
[ခံစားခ်က္ကို ေရးသားခြင့္ျပဳေသာ စစ္တကၠသိုလ္အပတ္စဥ္(၄၆)မွ အစ္ကို႕ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။]

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ ရွမ္းျပည္နယ္ေဒသေလးတစ္ခု


ေအးျမေသာရွမ္းျပည္နယ္ေဒသတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္အလည္အပတ္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခ်ိန္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္အလြန္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္သတိရမိလိုက္သည္။ ဒီေျမၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုတင္မကပဲ ကၽြန္ေတာ့္၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္၏ ရဲေဘာ္ရဲဖက္မ်ားအသက္ကို ျမွဳပ္ႏွံခဲ့ရတယ္ဆိုတာ အခုေတာ့ ဘယ္သူေတြသိႏိုင္ေတာ့မွာလည္း။ ေအးခ်မ္းေနေသာ ဒီေဒသေလးကို ေရာက္တိုင္း ခံစားမိတာတဲ့ ေပးဆပ္လိုက္ရေသာ အရာမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က စစ္သားေတြေလ... ကၽြန္ေတာ္တို႕အသက္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခႏၶာကို ေပးဆပ္ရဲလို႔သာ တပ္မေတာ္သားဆိုတဲ့ ရာထူးကို ရခဲ့ၾကတာပါ။ အသက္ခႏၶာေပးဆပ္လိုက္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းတို႕.. မင္းတို႕ ဒီေဒသေလး ေအးခ်မ္းေနျပီဆိုတာ ျမင္ႏိုင္ၾကပါေစ..

မိုင္းယန္းေျမကို အလည္တစ္ေခါက္ေရာက္စဥ္...

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အားေပးပါ


ေနေရာင္ျခည္ပူျပင္းမႈသည္ ေဆာင္းတြင္းဟု ယံုႏိုင္ဖြယ္မရွိေအာင္ကို ပူျပင္းေနသည္။ လူကုံထန္ေတြသာ ေနထိုင္ေသာ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကားမ်ားကေတာ့ ဥဒဟိုသြားလာေနၾကေသာ္လည္း အရိပ္ကင္းမဲ့ေသာ ထုိလမ္းမေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလာေနသူ မရွိသေလာက္ကို ရွားပါးသည္။ သူမတို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုသည္လည္း ထိုဥဒဟိုသြားလာေနၾကေသာ ကားမ်ားထဲမွ တစ္စီးအပါအ၀င္တြင္ လိုက္ပါလာၾကသည္။ သူမ ကားေမာင္းေနရင္းမွ လူတစ္စုသည္ ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ အရိပ္ကင္းမဲ့ေသာ ထိုလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သြားေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းေလး၀င္လာသည္။ လူေတြလမ္းေလွ်ာက္တာ မဆန္းေသာ္လည္း ဆန္းေနသည္မွာ ထိုလူစုထဲမွ တစ္ေယာက္ေသာသူတြင္ သစ္သားခ်ဳိင္းေထာက္တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္......

ထိုလူစုသည္ သံလြင္ေရာင္၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားၾကေသာ္လည္း ထိုခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္သူကေတာ့ သံလြင္ေရာင္အက်ၤ ီလက္ရွည္ေလးႏွင့္ ပုဆိုးကိုသာ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ သူမ ကားကို ထိုလူစုအေက်ာ္တြင္ ထိုးရပ္လိုက္သည္။ သူမသူငယ္ခ်င္းသည္ ကားကိုထိုးရပ္ေသာ္ သူမကို "ဟာ..နင္ကေတာ့ စစ္၀တ္စံုျမင္တာနဲ႕ကို ဘာထျဖစ္ရတာတံုး"
သူမသူငယ္ခ်င္း ေျပာလိုက္ေသာစကားကို စိိတ္မေကာင္းေတာ့့ျဖစ္မိသည္.. သူမတစ္ခြန္းထဲသာ ျပန္ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္..
"ခဏ..ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါ..ကားရပ္ရတဲ့အေၾကာင္း ဘာဆိုတာသိရမွာပါ"
ထိုလူတစ္စု သူမကားနားမွ ျဖတ္ေသာအခါ သူတို႕လက္ထဲတြင္ စာအုပ္ေလးမ်ားကို ကုိင္ေဆာင္ထားၾကသည္။
"ဦးေလးတို႕.. စာအုပ္ေရာင္းတာလား"
"ေအးကြယ့္..သမီးကစိတ္၀င္စားလို႕လား"
"ဟုတ္ကဲ့ သမီး ၀ယ္ခ်င္လို႕ပါ။"
သူမ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ယူ၍ ေငြေခ်ေသာအခါ သူမပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ စစ္၀တ္စံုျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ပံုကို ထိုလူတစ္စုထဲမွ တစ္ေယာက္က ျမင္သြားပံုရသည္။
"ၾသ..ညီမရဲ႕ အစ္ကိုကလည္း အရာရွိတစ္ေယာက္ပဲလား"
"မဟုတ္ပါဘူး..အစ္ကို။ ညီမအေဖကလည္း မိုင္းနင္းမိထားတဲ့ စစ္သည္တစ္ေယာက္ပါ"

သူမလည္း ၀ယ္ျခမ္းျပီးသည္ႏွင့္ ကားေလးကို တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းအတိုင္း ဆက္ေမာင္းခဲ့သည္။ သူမ သူငယ္ခ်င္းဆီက ေျပာလိုက္သံ စကားေလးကေတာ့
"နင့္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္... ဦးေလးၾကီးေတြက ဘ၀ကို ဒီလိုျဖစ္သြားတာေတာင္ သူတပါးေတြလို ေတာင္းစားေနတာ မဟုတ္ပဲ မသန္ေပမယ့္ ကိုယ္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အားေလးျဖင့္ သမာအာဇီ၀နဲ႔ မိသားစုကို လုပ္ေကၽြးေနတာ ငါတို႕ေတြ...ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အားေပးသင့္တယ္.."
[အျဖစ္အပ်က္ေလးက ရုိးစင္းေသာ္လည္း စစ္သားေတြရဲ႕ ျပင္းထန္ခိုင္မာေသာ စိတ္ဓါတ္ကို သူငယ္ခ်င္းမေလး..သိသြားတာကို ၀မ္းသာမိပါသည္။]

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ ေအာင္ပြဲရစစ္သည္ေတာ္၏ ျငိဳးႏြမ္းသြားေသာ သေျပခက္


ကၽြန္ေတာ္တို႕စစ္သားဘ၀မွာ တြယ္တာစရာမရွိေအာင္ေနႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့...
ကိုယ့္အသက္ခႏၶာကို ေပးဆပ္ထားျပီး တိုက္ပြဲ၀င္ေနရေသာ မေသခ်ာမေရရာေသာ ဘ၀ထဲကို ခင္မင္တြယ္တာရေသာသူကို မေခၚရက္ပါ။
ဒါေပမယ့္ ပုထုဇဥ္လူသားကၽြန္ေတာ္လည္းခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းကို ခံစားတတ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မေသခ်ာမေရရာေသာ ဘ၀ထဲကိုခ်စ္သူေကာင္မေလးကို ေခၚခဲ့မိပါသည္။
အိမ္ေထာင္က်ျပီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းေ႐ႊ႕ရေသာ ေဒသမ်ားကို မျငီးမျငဴျဖင့္ လိုက္လံေနထိုင္ေပးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးေလး....
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဓါတ္က်ေနေသာ အခါမ်ားတြင္လည္း အားေပးႏိုင္ခဲ့သူ...
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ေျခာက္ေသြ႕ခဲ့ေသာ ေနာက္တန္းျပန္၀င္ရေသာ ရက္မ်ားကို တပ္၀မွ သေျပပန္းေလးမ်ားျဖင့္ သားေလးကိုပိုက္ကာ ၾကိဳဆို၍ ကၽြန္ေတာ့္ေန႕ရက္မ်ားကို အေရာင္ေျပာင္းလဲေပးခဲ့သူ..........

ေတာင္ျပာတန္း စစ္စခန္းဆီသို႕ သြားေနရေသာ ေျခလွ်မ္းတို႕သည္ အိမ္သူသက္ထားေလးဆီသို႕ စိတ္ကေရာက္ေရာက္ေနသည္။ မီးဖြားရက္နီးေနေသာ ဇနီးသည္အနားတြင္ ေနခ်င္ပါေသာ္လည္း တာ၀န္္၀တၱရားအရ ခရီးထြက္ခဲ့ရသည္။ စိတ္ကမေျဖာင့္ သားေလးေမြးတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ မရွိခဲ့ပါ။ ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္လည္း ကံကမေကာင္းခ်င္ေတာ့ လံုျခံဳေရးလိုက္ရသည္။ ရက္သတၱပတ္ေလးပတ္ေက်ာ္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တန္းျပန္ဆင္းခြင့္ ရေသာ္လည္း ေၾကးနန္းေရာက္လာေသာ အေရးေပၚကိစၥေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကို ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ့ရသည္။ ၀မ္းသာမႈေတြျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကံတရားကို ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ ဇနီးသည္ေနထိုင္သည့္ျမိဳ႕သို႕ သြားေရာက္ရန္ပင္ အခ်ိန္မရေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ဖုန္းအဆက္အသြယ္အျမဲ ရေနေသာေၾကာင့္ ေတာ္ေသးသည္ ပင္ဆိုရမည္။ ဤသို႕ျဖင့္ပင္ လူ႕ေလာကထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ့္သမီးေလးေရာက္ရွိလာပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ ခင္တြယ္စရာသားေလးႏွင့္ သမီးေလးကို က်န္းက်န္းမာမာေလးျဖင့္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ကံတရားက ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ရွိမေနေတာ့ပါ.....တစ္ခုေသာ မနက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ထံ၀င္လာေသာ ဖုန္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲပစ္ေစခဲ့သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳသိခဲ့ပါလွ်င္...

မီးဖြားေပးျပီကတည္းက က်န္းမာေရးမေကာင္းေသာေၾကာင့္ရန္ကုန္ေဆးရံုသို႕တင္ရန္ မနက္ျဖန္ေလယာဥ္ျဖင့္ ပါလာမည့္အေၾကာင္း ညီမျဖစ္သူကဖုန္းဆက္ေျပာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ေတြၾကားကပင္ ဇနီးသည္ကို ၾကိဳရန္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္္သို႕ ေရာက္ရိွလာခဲ့ပါသည္... ေလယာဥ္ပ်ံဆင္းသက္လာပါျပီ...
ခန္းမေဆာင္ျပင္သို႕ ထြက္လာေသာ လူမ်ားထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ေလးသည္ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေလးေပၚတြင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသာပါလာပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ယူလာေသာကားေလးက ဂ်စ္ကား... တကၠဆီထပ္ငွားရန္လုပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေလးကို လွမ္းကိုင္လိုက္ေသာ သူမလက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက အားမရွိလွ...ကၽြန္ေတာ္ယူလာေသာ ဂ်စ္ကားေလးကို ပင္ေရွ႕ခန္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးေလးကို မွီကာလိုက္ပါလာေသာသူမ....

ေဆးရံုသို႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္းတြင္ပင္ အေရးေပၚအခန္းတြင္းသို႕ ေရာက္ရွိသြားေသာ သူမ...။ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပန္၀င္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးထက္က သူမကိုယ္တိုင္တပ္ဆင္ေပးေလ့ရွိေသာ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားေပၚတြင္ သူမ မ်က္ရည္ေတြ.... နာရီေပါင္းမ်ားစြာအၾကာတြင္ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားတစ္ခြန္း..
သူမ ဆံုးျပီတဲ့...
[အမွတ္မထင္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ေၾကကြဲဖြယ္တစ္ခုပါ။ အစ္မ ေကာင္းရာသုခတိလားပါေစ။]

စာအျပည့္အစံုသို႕….

+ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္


"မခ်စ္ႏိုင္ဘူး။"
"ဘာလို႕ မခ်စ္ႏိုင္ရတာတံုး။"
"ေျခလ်င္က မဟုတ္လို႕။ မီးငယ္က ေလတပ္၀တ္စံုကို မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေလတပ္ကို ေရြးမယ္ဆိုေတာ့ အစ္ကိုၾကီးကို မခ်စ္ႏိုင္ဘူး။"
ထိုအခ်ိန္က ကိုယ့္စိတ္က မရည္ရြယ္ဘဲေျပာလိုက္ေသာ စကားတစ္ခုသည္ သူတစ္ပါးကို ဒုကၡေရာက္ေစခဲ့သည္ကုိ မသိခဲ့ပါ။ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရြးခ်ယ္မႈမ်ားတြင္ အစ္ကိုၾကီးမည္သည့္လိုင္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္ကို သူမ မသိခဲ့ပါ။ လအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ သူမအိမ္သို႕စာေရာက္လာပါသည္။ စာအိတ္ေပၚတြင္
ဗိုလ္...... (ၾကည္း ......)

ဆိုသည့္ အစ္ကုိၾကီးနာမည္ကို ဖတ္လိုက္ရေသာအခ်ိန္တြင္ အံ့ၾသမႈမ်ားျဖင့္ သူမစကားပင္မေျပာႏိုင္ေတာ့။

သူမေျပာခဲ့ေသာ စကားကို အမွန္တကယ္ပင္အေလးထားကာ ၾကည္းတပ္ကိုေရြးခ်ယ္ျပီးမွ ဒုတိယအၾကိမ္ခ်စ္ခြင့္ပန္ေသာ အစ္ကိုၾကီးကို ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္လည္း သူမက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အစ္ကိုၾကီး၏ပံုမွန္ေရာက္ေရာက္လာေသာ စာေလးမ်ားသည္ စိတ္၀င္စားဖြယ္အဆင့္က မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ေပ။ ေႏြမိုးေဆာင္းတစ္ေက်ာ့ျပီးေသာ ေဆာင္းဥတု၏ရက္တစ္ရက္တြင္ သူမအတန္းေရွ႕သို႕ အစ္ကိုၾကီး၏သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါသည္။ အတန္းျပီးေသာ အခါတြင္ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ပင္ သူမေရွ႕ေရာက္လာကာ အစ္ကိုၾကီး သည္ စစ္ေျမျပင္တြင္ မိုင္းနင္းမိေသာေၾကာင့္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ဆံုးရွံဳးသြားေၾကာင္း၊ ယခု မဂၤလာဒံုတပ္မေတာ္အရိုးေရာဂါကုေဆးရံုတြင္ တက္ေရာက္ကုသမႈခံေနေၾကာင္း အေဆာင္နံပါတ္မ်ားကိုေျပာကာ ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေလသည္။ သူမကမာၻၾကီးတစ္ခုလံုးသည္ ခ်ာခ်ာလည္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။

တစ္ညလံုးလည္း အေတြးေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ အိပ္မရျဖစ္ပဲမိုးလင္းသြားသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုရရွိလိုက္သည္။ မနက္အိမ္မွထြက္လာေသာအခါ သူမကားေလး၏ ဦးတည္ခ်က္သည္ ေက်ာင္းသို႕မဟုတ္ပဲ မဂၤလာဒံုသုိ႕ဦးတည္၍ ေမာင္းေနသည္။ အစ္ကိုၾကီးေရ... မီးငယ္အျပစ္ေတြအတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မီးငယ္ဘ၀တစ္ခုလံုးကို အစ္ကုိၾကီးရဲ႕ဘ၀ အေဖာ္မြန္အျဖစ္ရပ္တည္ပါေတာ့မယ္....

ေနာက္တစ္ႏွစ္ျပည့္ေသာေန႕တိတိတြင္ သူမႏွင့္ အစ္ကိုၾကီးေပ်ာ္ရႊင္စြာ မဂၤလာဖိတ္စာေတြ လိုက္ေ၀ရင္း အနာဂတ္အတြက္ ခြန္အားအျပည့္ျဖင့္ ျပံဳးေနေသာ အစ္ကိုၾကီးမ်က္ႏွာကို သူမ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

(ေလးစားအပ္ပါေသာ အန္တီတစ္ေယာက္ကို ဂုဏ္ျပဳလိုေသာေၾကာင့္ ေရးသားလိုက္ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အန္တီ..ဒီ၀တၱဳေလးကို နားလည္ေပးပါလို႕ေတာင္းပန္ရင္း...)

စာအျပည့္အစံုသို႕….

စာေရးသူ၏ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္

 
Image Hosted by ImageShack.us