Monday, July 14, 2008

+ မြန္ျမတ္ေသာ ေပးဆပ္မႈ


တိတ္ဆိတ္ေနေသာ မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္...
"လံုး၀သေဘာမတူႏိုင္ဘူး။ မင္းအဓိပၸာယ္မရွိတာမေျပာနဲ႕ ...မင္းက ေမေမတို႕ရဲ႕တစ္ဦးေသာ သား။ မင္းကို ဘယ္နည္းနဲ႕မွ အဆံုးရွံဳးမခံႏိုင္ဘူး " ေမေမကေတာ့ ျပတ္သားစြာပင္ပိတ္ပင္ေနျပီ။ ေဖေဖ ဆီမွေနာက္ဆံုး အသက္ကယ္ေဆး အေနနဲ႕ လွ်မ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
"သား...စစ္သားဘ၀ဆိုတာ မင္းထင္သလို မလြယ္ဘူးေနာ္။ မင္းဆင္းရဲဒုကၡခံႏိုင္လို႕လား။ မင္းစစ္ထဲ၀င္ခ်င္တင္ဆိုရင္ေတာင္ တပ္မေတာ္စစ္ေဆးကို ၀င္ေပါ့။ မင္းအေဖႏွင့္ အေမက ဆရာ၀န္ေတြဆိုတာ မေမ့နဲ႕အံုး။ " ေဖေဖထံမွရလိုက္ေသာ စကားကေတာ့ အားေပးမႈမပါ။
"ေဖေဖကေတာင္ စစ္သားေတြဘ၀ကို ဆင္းရဲဒုကၡလို႕ျမင္ရင္.. အခု၀င္ေနတဲ့သူေတြကို ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူဖို႕ေကာင္းလည္း..သားကေတာ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လံုး၀မျပင္ဘူး။" ထိုကဲ့သို႕အတိုက္အခံမ်ားျဖင့္......

သူစစ္တကၠသိုလ္သို႕ေရာက္ခဲ့သည္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားဟူေသာ ဘ၀တြင္ ပ်င္းစရာေကာင္းခဲ့ေသာ သူ႕ဘ၀တြင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ အစ္ကိုေတြ၊ ညီေတြရခဲ့ပါတယ္။
(၃)ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္လို႕ေက်ာင္းဆင္းပြဲေန႕တြင္ ေမေမကေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္သာ ထြက္ဖို႕ကို တတြင္တြင္ေျပာေနေသးသည္။
"သားရယ္.. ေမေမစိတ္မခ်ဘူး။ ထြက္လိုက္ပါလား"
"ေမေမ.. ေသမယ့္သူခ်င္း အတူတူ ျမတ္ေသာ ေသျခင္းနဲ႕သာ ေသခ်င္တယ္။ သားအသက္ႏွင့္ ခႏၶာကို သားေပးလွဴထားျပီးသားပါ။ သား ေသမွာမေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ ေသရင္ေျမၾကီး၊ ရွင္ရင္ေရႊထီးပါ..ေမေမ"

ေက်ာင္းဆင္းျပီးေသာအခါ တာ၀န္က်ရာေနရာသို႕သြားေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စာေရးသူထံသို႕ သူအဆင္ေျပေၾကာင္း၊ သူ႕ဘ၀ကို သူေက်နပ္ေၾကာင္း စာေလးမ်ားေရာက္ေရာက္လာပါသည္။

မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူးကာလေလးမွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ သတင္းတစ္ခုၾကားလိုက္ရသည္။ စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္းတိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးေသာသတင္းကေရာက္ရွိလာပါသည္။ သူ၏စ်ာပနကို မအားသည့္ၾကားက ေရာက္ေအာင္သြားလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေရ... မင္းေျပာတဲ့ ျမတ္ေသာ ေသျခင္းပါပဲ။ မင္းကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ေသနတ္ပစ္ေဖ်ာက္သံေတြကို မင္းၾကားရ ရဲ႕လားကြာ။ မင္းေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ျမတ္ေသာေသျခင္းနဲ႕ ေသဆံုးျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးဆိုတာကို မင္းက သက္ေသျပသြားတာလား..

[တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္္း က်ဆံုးသြားေသာ စစ္တကၠသိုလ္သင္တန္းအမွတ္စဥ္-၄၇ မွ သူငယ္ခ်င္းကိုရည္စူးရင္း..]

0 comments:

စာေရးသူ၏ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္

 
Image Hosted by ImageShack.us