Monday, August 31, 2009

+ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ႏွင့္အတူ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း


အေပ်ာ္မ်ားစြာျဖင့္ တအိအိျဖင့္ ေမာင္းႏွင္ေနေသာ တပ္မေတာ္သံုးစီးေတာ္ယာဥ္FAW ကားၾကီးကို စီးကာ တပ္မတာ၀န္ျဖင့္ တပ္သားသစ္မ်ားကို အပ္ရန္လုိက္ပါလာခဲ့ေသာ ခရီးစဥ္တစ္ခု.. မေတြ႕တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ညီမငယ္ႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့မည္ဟု အေတြးမ်ားျဖင့္ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းလွေသာ ခရီးရွည္ၾကီးသည္ပင္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္အတြက္ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေနခဲ့သည္။
တပ္သားစုေဆာင္းေရးတပ္ေရာက္ျပီး မိမိေခၚေဆာင္လာေသာ တပ္သားသစ္မ်ားကို ေဆးစစ္ျခင္းႏွင့္ အျခားေသာ အမႈကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရန္ အလို႕ငွာ ဗ်ာမ်ားေနေသာေၾကာင့္ ညီမငယ္ျဖစ္သူထံ ဖုန္းမဆက္သြယ္ျဖစ္ခဲ့။ ေပးစရာရွိေသာ လူၾကံဳမ်ားႏွင့္ လုပ္စရာရွိတာမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ျပီးလို႕ သံုးရက္ေျမာက္တြင္ ညီမငယ္ထံ ဖုန္းဆက္လိုက္မိသည္။

“မီးငယ္.. ငါ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေနတယ္။ သံုးရက္ရွိျပီ။ တပ္သားသစ္လာပို႕တာ။ မနက္ျဖန္ေတာ့ ျပန္မယ္။ မီးငယ္ကို လွမ္းေျပာတာ။ “
“အင္း.. အဆင္ေျပရဲ႕လား။”

တဖက္မွ ေလးတိေလးကန္ေသာ ေျဖသံေလးကို အားရစရာၾကားရသည္။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစကာမူ မီးငယ္အတြက္လက္ေဆာင္ေပးရန္ ကၽြန္ေတာ္္၀ယ္ထားေသာ စာအုပ္ေလးကို ေပးခဲ့ခ်င္သည့္အတြက္ ဖုန္းဆက္မိျခင္းျဖစ္သည္။

“မီးငယ္အတြက္ လက္ေဆာင္တစ္ခုပါလာတယ္။ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ပါ.. ေယာနသံဇင္ေယာ။ မီးငယ္ ဖတ္ဘူးလား။”
“ဖတ္ေတာ့ မဖတ္ဘူးဖူး။ ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးတယ္။”
“ေအး. မီးငယ္ ဆီ ပို႕ေပးလိုက္မယ္။ မနက္ျဖန္ မီးငယ္ကို လာခိုင္းရမွာလဲ အားနာတယ္ကြ။ ဒီဖက္ကိုက ေ၀းတယ္ေလ။ ငါ့ ဖာသာ ငါ စာတိုက္ကပဲ ပါဆယ္ပို႕လိုက္ပါေတာ့မယ္ဟာ…”

ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ေပးခ်င္ေသာ္လည္း မတတ္သာသည့္အေျခအေန၊ မီးငယ္ကိုလည္း အေ၀းၾကီးကို မလာခိုင္းရက္ပါ။ ေတြ႕ခ်င္ေသာ ဆႏၵတစ္ခုကို ခ်ိဳးႏွိမ္ကာ ျဖစ္သင့္ေသာ လုပ္ေဆာင္မႈကိုသာ လုပ္ရေပေတာ့မည္။

“ကိုၾကီးက မနက္ျဖန္ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္မွာလဲ.. တပ္သားေတြကို ကားနဲ႕တင္လႊတ္လိုက္ျပီးရင္ ျပီးျပီမဟုတ္လား။ ညက်ေတာ့မွ ကိုယ့္ဖာသာကို လိုင္းကားနဲ႕လိုက္ျပန္ေပ့ါ။ ဇိမ္ေလးနဲ႕ ေအးေအးလူလူေတာင္ျပန္ရေသး..”
“ငါက တပ္ကတာ၀န္နဲ႕လာတာ။ ဒီလိုလုပ္လို႕မရဘူးေလ။ တပ္မက ကားကိုတာ၀န္ခံျပီးယူလာတာေလ။ ငါ ဘယ္လိုလုပ္ေနခဲ့လို႕ရမလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္မယ္ဆိုတာကလဲ ၾကိဳေျပာလုိ႕မရဘူး။ ဒီမွာကိစၥ၀ိစၥေတြ ျပီးတာနဲ႕ခ်က္ခ်င္းေကာက္ျပန္မွာ။ မွန္းထားတာကေတာ့ ထမင္းစားျပီးေတာ့ေလာက္ေပ့ါ။”
“ကိုၾကီးကလည္း အခ်ိန္တခုသတ္မွတ္ျပီးေတာ့ ျပန္ေပါ့။ အခ်ိန္အတိအက်ေျပာေလ..”
“မီးငယ္..တပ္မေတာ္မွာ ဟိုအခ်ိန္ရယ္ ဒီအခ်ိန္ရယ္ဆိုျပီး ကိုယ္ပိုင္သတ္မွတ္ခြင့္မရွိဘူး။ အထက္ကအမိန္႕အတိုင္း ခုျပန္ဆို ခုျပန္ရ။ မျပန္နဲ႕ေနဦးဆိုလည္း ေနရမွာပဲ။ နင့္အစ္ကို ငါ စစ္သားဆိုတာ မေမ့နဲ႕ဦး။ ေအး.. ငါျပန္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ႏႈတ္ဆက္တာပါ။”

တဖက္မွ “အင္း”တစ္လံုးသာ ေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားေလျပီ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ သူ႕မအတြက္ စာအုပ္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေလွာင္ျပံဳးကေလး ျပံဳးျပေနသည္။
ေနာက္တစ္ေန႕ ကိစၥ၀ိစၥမ်ားျပီးလို႕ တပ္မေတာ္ FAW ကားၾကီး၏ ေလးလွစြာေသာ တံခါးၾကီးကို ေလးကန္ေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ပိတ္လိုက္ျပီး မ၀ံ့ရဲေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ လက္မွနာရီကို ၾကည့္မိလိုက္သည္။ အခ်ိန္ကား ေန႕လည္တစ္နာရီထိုးေလျပီ။
ေန႕လည္။ ၁း၀၀
“ကဲ… ဆရာၾကီးေရ။ စထြက္ရေအာင္”

ကၽြန္ေတာ္တို႕ကားၾကီးသည္ တညင္းကုန္းလမ္းဆံုသို႕ ထြက္လာခဲ့ျပီး ဌာေနတပ္သို႕ တေရႊ႕ေရႊ႕ ျပန္လည္ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
ည။ ၁၀း၀၀
“ဟယ္လို… “

အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံတစ္ခုျဖင့္ ထူးေသာ ညီမငယ္အသံ။

“ငါပါ မီးငယ္။ ငါတပ္ျပန္ေရာက္ျပီဆိုတာ လွမ္းေျပာတာပါ။ ငါမနက္ျဖန္ေရွ႕တန္းထြက္ရမယ္။ ေန႕လည္ကတည္းက လွမ္းဖုန္းဆက္တယ္။ မနက္က ငါ့ကို တပ္က အားခ်င္းျပန္လာပါဆိုလို႕ မီးငယ္ဆီ ဖုန္းဆက္တာလွမ္းေျပာတာ ဖုန္းပိတ္ထားတယ္”
“ဟုတ္လား.. မီးငယ္က ဒီေန႕ စုေဆာင္းေရးတပ္ကို ေရာက္သြားတာ။ ကိုၾကီးကို လာရွာတာေလ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ လိုက္ေမးတာလဲ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ ေတာ္ေသးတယ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါလို႕။ မီးငယ္းက ကိုၾကီးအတြက္ ၀ယ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလး လာေပးတာပါ။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္.. ညနက္နက္မွာလထြက္ျခင္း စာအုပ္ေလ”
“ဟင္.. မီးငယ္ က ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လာတုန္း။”
“၁း၁၅ ေလ.. လမ္းမွာ မိုးေတြ အရမ္းသည္းလို႕ ေျဖးေျဖးေမာင္းလာရတာေလ။”

ကၽြန္ေတာ္၏ ဖုန္းကိုင္ထားေသာ လက္မ်ားသည္ ေအးခဲသြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ ကံၾကမၼာၾကီးက မ်က္ႏွာသာမေပးပါေခ်။ ကိုရီးယားကားမ်ား၏ အလြဲမ်ားကို ၾကည့္တိုင္း မျဖစ္ႏိုင္ဟု ေ၀ဖန္ကဲ့ရဲ႕ခဲ့ေသာ မိမိကို ကိုရီးယားမင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ားကပင္ နည္းေတာင္နည္းေသးဟု ေလွာင္ရယ္ေနသကဲ့သို႕ပင္ေတြးမိသည္။ သူမအတြက္ ေပးခဲ့ခ်င္ေသာစာအုပ္”ေယာနသံစင္ေရာ္”ႏွင့္ သူမဆီမွ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေပးခ်င္သာ စာအုပ္”ညနက္နက္မွာ လထြက္ျခင္း”။

“ေရွ႕တန္းကို ပို႕ေပးလိုက္မယ္ေလ.. ကိုၾကီး ဖတ္လို႕ရတာေပါ့။ ဘုရားတရာလည္း မေမ့နဲ႕ေနာ္။ ေမတၱာသုတ္ေလးဘာေလးရြတ္ေနာ္။”

“အင္းပါ မီးငယ္ရယ္။ စာအုပ္ကေတာ့ နင္သာသိမ္းထားလိုက္ပါ။ ငါ အသက္မေသပဲျပန္လာရင္ ငါကိုယ္တုိင္ မီးငယ္ဆီက လာျပန္ယူမွာပါ။ ငါ့ကို သတိရရင္ေတာ့ စစ္သည္တို႕လိုရာေတးက႑မွာသာ သီခ်င္းေလးေတာင္းေပးလိုက္ပါ။ ငါရဲ႕ ေရဒီယိုအိုေလးက ဒီအခ်ိန္ေတာ့ အသံုး၀င္ေလာက္ပါျပီ။”

ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္သို႕ မသြားမွီ ျဖစ္ပ်က္သြားေသာအမွတ္တရေလးကို ေရးသားေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ညီအစ္ကိုမ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကဲ့သို႕ ကိုရီးယားအလြဲေလးမ်ား မေတြ႕ၾကံဳၾကပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းရင္း…။
စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ရတခမွ ဒီအမွတ္တရအျဖစ္အပ်က္ေဆာင္းပါးေလးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
တခ်ိန္က (ရတခ)

3 comments:

ၿဖိဳးငယ္ said...

ေဘးမသီ ရန္မခ ပဲ အျမန္ျပန္လာႏုိင္ပါေစဗ်ာ

ဧရာ၀တီသား said...

Hoping to see u again on blog.
Best wishes for u

Ðaywalker[Soul] said...

လာဖတ္ပါတယ္

စာေရးသူ၏ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္

 
Image Hosted by ImageShack.us