ကၽြန္းစုျမိဳ႕ေလးမွ ေ၀ေနယ်သုခႏွင့္ သမားဇာနည္မ်ား

ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္က်ေသာ ကၽြန္းစုျမိဳ႕ေလးသည္ ျမန္မာျပည္ေအာက္ဖ်ား ျမိတ္ျမိဳ႕နယ္အတြင္းပါ၀င္ေသာ ကၽြန္းျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ျဖစ္ပါသည္။ ျမိဳ႕ေလးသို႕ ေရာက္ရွိျပီး သိပ္မၾကာေသာ အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္းစုျမိဳ႕နယ္၊ ထိန္ေခ်ာင္းေက်းရြာရွိ ေအာင္ေတာ္မူသာသနာ့ရိပ္သာတြင္ တရားစခန္းမ်ား ျပဳလုပ္သည္ကို သိရွိရသျဖင့္ ထိုဆရာေတာ္ေက်ာင္းသို႕ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စစ္သားမ်ားအတြက္ တာ၀န္ခ်ိန္မ်ားျဖင့္ ျပည္႕ေနေသာေၾကာင့္ သီးသန္႕တရားစခန္းတြင္ တရားထိုင္ျခင္းအမႈကို မျပဳႏိုင္ပါ။ တရားမွတ္ျခင္းဆိုသည္မွာ မွတ္တတ္လွ်င္ အခ်ိန္တိုင္းတရားမွတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ မနက္မိုးလင္းႏွင့္ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္မ်ားေလာက္သာ တရားထိုင္မွတ္ျခင္းအမႈကုိ ျပဳႏိုင္ပါသည္။

ဆရာေတာ္ေက်ာင္းသို႕ေရာက္ရွိလာျပီး ဆရာေတာ္အား တရားစခန္းႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားျပီး ဆရာေတာ္ဘုရားႏွင့္ တရားစခန္း၀င္ေရာက္သူေယာဂီမ်ား၏ က်န္းမာေရးကို ကုသုိလ္ဒါနျပဳခ်င္ပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါသည္။ ဆရာေတာ္က ခြင့္ျပဳေသာေၾကာင့္ (၂၇.၇.၂၀၀၈) မွ စတင္၍ ဆရာေတာ္ႏွင့္ တရားစခန္း၀င္ေယာဂီမ်ား၏ က်န္းမာေရးကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ရရွိခဲ့ပါသည္။

က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစစျခင္းတြင္ မိမိတြင္ပါလာေသာ လစာေငြေလးျဖင့္ လုိအပ္ေသာေဆး၀ါးအခ်ိဳ႕ကို ၀ယ္ယူခဲ့ပါသည္။ ထို႕ျပင္ ေစတနာရွင္အခ်ိဳ႕မွလည္း ၀ိုင္း၀န္းလွဴဒါန္းေသာေၾကာင့္ ေငြက်ပ္တစ္သိန္းျဖင့္ ေဆး၀ါးမ်ား ၀ယ္ယူကာ ဆရာေတာ္ကို ဆက္ကပ္ခဲ့ပါသည္။ ဆရာေတာ္မွလည္း ကုသိုလ္ျဖစ္ ေဆးခန္းေလးတစ္ခုဖြင့္လွစ္လိုေၾကာင္း မိန္႕ၾကားသျဖင့္ ရပ္မိရပ္ဖမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ကာ ၾသဂုတ္လ စတုတၳပတ္ေလာက္တြင္ ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္းေအာက္ေျမေနရာတြင္ ဆရာေတာ္ဘုရားကိုယ္တိုင္ ပႏၷက္ရိုက္ေပးကာ ေဆာက္လုပ္ခြင့္ျပဳခဲ့ပါသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း ေဆးခန္းေဆာက္လုပ္ရာတြင္ တတက္တစ္အားပင္ လုပ္အားဒါနမ်ား ေန႕ညမျပတ္ပါ၀င္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ တစ္ပတ္အတြင္းတြင္ပင္ ကၽြန္းစုျမိဳ႕နယ္၊ ထိန္ေခ်ာင္းေက်းရြာရွိ ေအာင္ေတာ္မူသာသနာရိပ္သာတြင္ ေ၀ေနယ်သုခဟု အမည္တြင္ေသာ ကုသုိလ္ျဖစ္ေဆးခန္းေလးကို ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ထို႕ေနာက္ ေဆးခန္းေရရွည္တည္တ့ံေရးအတြက္ ရပ္မိရပ္ဖမ်ားျဖင့္ ေကာ္မတီအဖြဲ႕ေလးတစ္ခုကို ေသခ်ာစြာ ဖြဲ႕စည္းေပးခဲ့ပါတယ္။ အလွဴေငြေကာက္ခံျခင္းမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေကာက္ခံျပီး ဆရာေတာ္ထံကပ္လွဴရန္ အေျပးတပိုင္းျဖင့္ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းသို႕ ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္ ေျပးခဲ့ရေသာေန႕ေလးမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဆးMAၾကီး xxxx ႏွင့္ ေက်ာင္းေဂါပက ဦးပိုအင္တုိ႕ကလည္း ေစတနာအျပည္႕အ၀ျဖင့္ ကူညီေပးခဲ့ၾကသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားကလည္း မိမိတို႕တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြမ်ားျဖင့္ ေဆးပေဒသပင္အတြက္ လွဴဒါန္းၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေ၀ေနယ်သုခေဆးခန္းေလးကို ညေန(၅)မွ ည(၇)နာရီထိ ကုသခ်ိန္သတ္မွတ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တပ္မွ တာ၀န္မ်ားျပီးဆံုးခ်ိန္ ျပီးသည္ႏွင့္ ေဆးခန္းေလးရွိရာသို႕ အျမဲမျပတ္ပိတ္ရက္မထားပဲ ကၽြန္ေတာ္သင္ယူတတ္ေျမာက္ထားေသာ ပညာျဖင့္ ကုသဒါနျပဳခြင့္ရခဲ့ပါသည္။

ထို႕ျပင္ ေ၀ေနယ်သုခေဆးခန္းေရရွည္ရပ္တည္ႏိုင္ေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္သိကၽြမ္းခင္မင္ခြင့္ရခဲ့ေသာ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕မွ အဘဦးညြန္႕ေမာင္ကို ေဆးခန္းေလးအေၾကာင္းကို လွမ္းေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ အဘ၏ ကူညီမႈျဖင့္ ေဆးပေဒသပင္အတြက္ အလွဴေငြက်ပ္ သံုးသိန္းကို လက္ခံရရွိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပီတိျဖစ္မိတာ အမွန္ပါဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္မွာ ထိုမွ်ေလာက္ပိုက္ဆံအင္အားမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တတ္ထားေသာပညာျဖင့္သာ ေဆးကုသမႈကုသုိလ္ကို ေပးရံုမွ်ျဖင့္ မလံုေလာက္ပါ။ ယခုကဲ့သို႕ ေစတနာရွင္မ်ား၏ လွဴဒါန္းမႈမ်ားေၾကာင့္ လိုအပ္ေသာ ေဆး၀ါးမ်ားကို ၀ယ္ယူႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ခ်ိန္ျပီးဆံုး၍ အျခားျမိဳ႕သို႕ ေျပာင္းေရြ႕ခြင့္ က်ေသာအခါ ရြာသူရြာသားမ်ား၏ ႏႈတ္ဆက္ပြဲႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာေလးတြင္ ဆက္လက္တာ၀န္ယူေပးမယ့္ သမားဇာနည္တစ္ဦးႏွင့္ မိတ္ဆက္ပြဲကို ျပဳလုပ္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္လည္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္စတင္ခဲ့လိုက္ေသာ ေ၀ေနယ်သုခေဆးခန္းေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္အေ၀းတေနရာသို႕ တာ၀န္ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္းစုျမိဳ႕တြင္ တာ၀န္က်ေသာ သမားဇာနည္ေအာင္စစ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာင္ေတာ္.. ညီေတာ္မ်ား၏ ဆက္လက္ကူညီ ကုသိုလ္ဒါနျပဳေပးေနေသာ သတင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားရတိုင္း ပီတိျဖစ္မိပါသည္။

တခ်ိန္က ဘ၀ကိုရုန္းကန္ရင္း တကၠသိုလ္၀င္တန္းကိုပင္ ေစ်းေရာင္းရင္းေက်ာင္းတတ္ခဲ့ရေသာ အညတရေလးကၽြန္ေတာ္.. မိဘေက်းဇူးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သမားဇာနည္တစ္ေယာက္ဘ၀ကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ မိဘတို႕ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ကၽြန္ေတာ္ မထားႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမရယ္.. အေမ့သားကို ဆုေတာင္းေပးေနတဲ့ ဆုေတာင္းသံေတြေၾကာင့္ အေမ့သား သံလြင္ျမစ္ကမ္းတစ္ဖက္က ၀မ္ထန္ဆိုေသာ ေက်းရြာေလးမွာ ေဘးမသီရံမခပဲ တာ၀န္မ်ားကို ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေသာ ေနရာေဒသေလးမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္တတ္ေသာ ေဆးပညာမ်ားျဖင့္ အေမ့လိုမ်ိဳး သားခ်စ္တဲ့ ေမေမမ်ားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သြားမွာပါ…

မိမိအက်ိဳး ၊သူတစ္ပါး၏အက်ိဳး ၊ သာသနာ၏အက်ိဳးကို ဆထက္တပိုးသယ္ပိုးထမ္း႐ြက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
Dr. K.S.A

(ယခုကဲ့သို႕ အစ္ကို႕ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ေဆးခန္းေလးအေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပခြင့္ေပးခဲ့သည္႕အတြက္ အထူးပင္ေက်းဇူးတင္ပါသည္)္

စာအျပည့္အစံုသို႕….

ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…

+ ပရဟိတအလွဴေလးအတြက္ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ခ်က္

 

ရန္ကုန္တုိင္း၊ လွည္းကူးျမိဳ႕နယ္ မရမ္းေခ်ာင္း ေက်းရြာ တြင္ လူမႈ၀န္ထမ္း ကယ္ဆယ္ေရးႏွင့္ ျပန္လည္ေနရာ ခ်ထားေရး မွ ၾကီးမွဴး ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ပရဟိတ ေကၽြးေမြးေစာင့္ ေရွာက္ေရးေဂဟာတခု ျဖစ္သည္။

အဆုိပါ ေဂဟာ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ -


၁။ အနာၾကီးေရာဂါေၾကာင့္ ကုိယ္အဂၤါပ်က္စီးျပီး လုပ္ကုိင္မစားေသာက္ႏုိုင္သူမ်ားအား ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ရန္ႏွင့္ ေနထုိင္မႈစီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးရန္။

၂။ မသန္စြမ္းသူ လူနာမ်ား၏ က်န္းမာေရးႏွင့္ ကုိယ္လက္အဂၤါ ထပ္မံမပ်က္စီးေရးအတြက္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးရန္။

၃။ မသန္စြမ္းသူ အနာၾကီးေ၀ဒနာရွင္မ်ား အတြက္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဖြံျဖိဳးတုိးတက္လာေစရန္ ႏွင့္ မိမိကုိယ္ကုိယ္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ေစရန္ အတြက္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးရန္။

၄။ အနာၾကီးေရာဂါသည္ ကေလးမ်ားကုိ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ျပီး ေဆး၀ါးကုသေပးႏုိင္ရန္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း။


၅။ အနာၾကီးေရာဂါ ျဖစ္ဖူးျပီး မိမိကိုယ္တုိင္ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ႏုိင္ျခင္းမရွိသူ လူနာမ်ား၏ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ ကေလးမ်ားကုိ ယာယီ ထိန္းသိမ္းေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း။

၆။ လူမ်ိဳးဘာသာ ခြဲျခားျခင္းမရွိပဲ အနာၾကီးေရာဂါေၾကာင့္ ခုိကုိးရာမဲ့ ျဖစ္သူမ်ားႏွင့္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမရွိသူ လူနာမ်ားအား တန္းတူ ညီမွ် ေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း တုိ႔ုျဖစ္သည္။
အဆုိပါရည္မွန္းခ်က္မ်ားကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရာတြင္ ေတြ႕ၾကဳံရေသာ အခက္အခဲမ်ားကုိ ဦးစြာတင္ျပပါမည္။

၁။ ေဆး၀ါးအခက္အခဲ

အနာၾကီးေရာဂါ ေ၀ဒနာရွင္ အမ်ားစုမွာ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အနာၾကီးေရာဂါ အျပင္ အျခားေသာ ေသြးတုိး ၊ ဆီးခ်ိဳ ၊ စိတ္က်ေရာဂါမ်ား ခံစား ေနရျခင္းေၾကာင့္ အဆုိပါေရာဂါမ်ားအား ကုသရန္အတြက္ ေဆး၀ါးမ်ား ၊ အနာေဆးထည့္ရာတြင္ လုိအပ္ေသာ (Dressing) ပစၥည္းမ်ား လုိအပ္ခ်က္ရွိေနပါသည္။

၂။ လွ်ပ္စစ္မီးအခက္အခဲ

မရမ္းေခ်ာင္းေက်းရြာသည္ ရန္ကုန္တုိင္းအတြင္း လွ်ပ္စစ္မီးမရရွိေသးသျဖင့္ ညဦးပုိင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္ လူနာမ်ား အိပ္ယာခင္းက်င္းျပင္ဆင္ရန္ႏွင့္ အပန္းေျပ ရုပ္ျမင္သံၾကားၾကည့္ရႈရန္အတြက္ ၂ နာရီခန္႔ လွ်ပ္စစ္မီးရရွိေစေရးအတြက္ ဂ်ပန္ႏုိင္င (Okinawa Foundation) ံမွ လွဴဒါန္းထားေသာ ျမင္းေကာင္ေရ ၁၆ ေကာင္အားရွိေသာ မီးစက္ျဖင့္ မီးေပးရာတြင္ ဒီဇယ္ဆီ ၂ ပုလင္းမွ ၃ ပုလင္းကုန္က်လ်က္ရွိပါသည္။ ဆီအသုံးျပဳခြင့္ရရွိႏုိင္ေရးအတြက္ ေလွ်ာက္ထားဆဲျဖစ္ပါသျဖင့္ အဆုိပါ ေန႕စဥ္ ကုန္က်သည့္ ဒီဇယ္ဆီ ရရွိႏုိင္ေရးအတြက္ အလွဴရွင္မ်ားလုိအပ္လ်က္ရွိပါသည္။

အဆုိပါ ေဂဟာတြင္၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈကုိ ခံယူေနေသာ ေ၀ဒနာရွင္ ၇၈ ဦးရွိပါသည္။ ေဂဟာ၏ လက္ခံႏုိင္စြမ္းမွာ က်ား ၄၀ ဦး ႏွင့္ မ ၄၀ ဦးျဖစ္ပါသည္။ အဆုိပါ ေ၀ဒနာရွင္မ်ားသည္ စက္ခ်ဳပ္ျခင္း ေဒသေပၚ လက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကုိင္ျခင္းတုိ႔ျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ တကုိယ္ေရ အသုံးစရိတ္မ်ားကုိ ေျဖရွင္းလ်က္ရွိပါသည္။

အျခားေသာ အခက္အခဲမ်ားစြာ က်န္ရွိေနေသးေသာ္လည္း ေဆးပညာေလာက ပရဟိတ အလွဴေငြအတြက္ လတ္တေလာ ထည့္၀င္သူနည္းပါးျခင္း ေၾကာင့္ အထက္ပါ အခ်က္ ၂ ခ်က္ကုိသာ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္မည္ဟု ယူဆပါသည္။ အဆုိပါ ေဂဟာအား ျပည္တြင္းျပည္ပ အလွဴရွင္မ်ား တုိးပြားလာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သူမွာ စာေပေလာကတြင္ ထင္ရွားေသာ စာေရးဆရာ ခ်စ္စံ၀င္း ႏွင့္ ဆရာမ လမင္းအိမ္တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ၎တုိ႔၏ ကေလာင္စြမ္းျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အနာၾကီးေရာဂါရွင္မ်ား၏ ဘ၀သရုပ္မွန္ကုိ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ား တရားေဟာ ဆရာေတာ္မ်ား၏ ရင္ထဲတြင္ စြဲထင္ေစျခင္းျဖင့္ ဤပရဟိတ ေဂဟာအား အကိ်ဳးျပဳထားသည္ကုိ ဓါတ္ပုံမွတ္တမ္းမ်ား ႏွင့္ ေဂဟာ၀န္ထမ္း ၂ ဦး၏ ေျပာျပခ်က္အရသိရွိရပါသည္။ အျခားေသာ အလွဴရွင္မ်ားမွလည္း တတ္အားသေရြ႕ အလွဴေငြမ်ား ထည့္၀င္လ်က္ရွိေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ တြင္ လိုအပ္ေနေသာ အစိတ္အပုိင္မ်ားအား ေဆးပညာေလာက အဖြဲ႔၀င္မ်ားအား တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ေဆးပညာေလာက ၏ အဖြဲ႕၀င္မ်ားအမ်ားစုမွာ လူငယ္မ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ လူငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္နည္းတူ ပညာရွာမီးသည့္ အရြယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလွဴေငြထည့္၀င္ရာတြင္ အခက္အခဲရွိေကာင္းရွိႏုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိတုိ႔ထက္ နိမ့္ပါးေသာ လူမ်ားအား ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ျခင္းသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားအတြက္ အင္မတန္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ အရာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိတုိ႔တတ္အားသေရြ႕ နည္းသည္မ်ားသည္မဆုိ လူအား ေငြအားျဖင့္ ထည့္၀င္လွဴဒါန္းႏုိင္ပါသည္။
လတ္တေလာ ထည့္၀င္ေငြမ်ားျဖင့္ အဆုိပါ ပရဟိတေဂဟာတြင္ သက္ၾကီးရြယ္အုိမ်ားအား တတ္အားသေရြ႕ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေပးျခင္း ႏွင့္ စက္သုံးဆီကိစၥ ကုိ တတ္အားသေရြ႕ေျဖရွင္းေပးျခင္းတုိ႔ျဖင့္ စတင္လႈပ္ရွားသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ပါ၍ မိမိတုိ႔ တတ္အားသေရြ႕ လူအင္အား ေငြအင္အား လွဴဒါန္းလုိပါက ေအာက္ပါေမးလ္မ်ားသုိ႔ ဆက္သြယ္ႏုိင္ပါသည္။


အက္ဒမင္အဖြဲ႔ (admin.army.dr@gmail.com)
ေတာက်ီးဂန္း (tawkyeegan@gmail.com)
ဘလိတ္ဓါး (black.rose.on.my.bed@gmail.com)
ေဒါက္တာေက်ာ္သူဟိန္း (flowerlover.hein670@gmail.com)

တပ္မေတာ္ေဆးတကၠသုိလ္မွ အလွဴရွင္ညီငယ္မ်ား ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လူမႈေရးေဆးပညာဌာန မွ ေဒါက္တာေက်ာ္သူဟိန္း၊ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ခန္႔တုိ႔ထံတြင္ အလွဴေငြမ်ား ေပးသြင္းႏုိင္ပါသည္။

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ေတာက်ီးကန္း

စာအျပည့္အစံုသို႕….

ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…

+ ေတာင္ေျခမွာ ေနကြယ္ေတာ့မည္လား

တာ၀န္ေလးတစ္ခုျဖင့္ မြန္ျပည္နယ္၊ သထံုျမိဳ႕သို႕ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါသည္။ ကိစၥတာ၀န္မ်ားျပီးသို႕ အေရွ႔အရပ္ကေတာင္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီး သြားခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာခဲ့မိသည္။ ထိုေတာင္ကေတာ့ သထံုျမိဳ႕၏ က်က္သေရေဆာင္တစ္ခုျဖစ္ေသာ ျမသပိတ္ေတာင္ေတာ္ျဖစ္ပါသည္။ ေတာင္ေျခေရာက္သည္အထိ ျမသပိတ္ဘုရားလမ္းေလးအတိုင္း ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ လမ္းေလးအဆံုးမွာေတာ့ ေတာင္ေပၚသို႕တက္ႏိုင္ေသာ ေလွကားေဆာင္းတန္းေလးတစ္ခုကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ လက္ကနာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန၀င္ေတာ့မည္။ ဒီေဆာင္းတန္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေျခအေနမေကာင္း မ်က္စိတစ္ဆံုးထိေတာင္ ေဆာင္းတန္းက မဆံုးေသး။ ေတာင္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ျမင့္သည္။ ေဘးဘီ၀ဲယာၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္သားဆုိင္းဘုတ္ေလးျဖင့္ ေတာင္တက္ကားလမ္းတဲ့။ ၀မ္းသာအားရပင္ အနီးရွိျဖတ္လာေသာ လူတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္ပါသည္..ေတာင္ေတာ္ေပၚသို႕ ကားလမ္းေပါက္ပါသည္။ ၀မ္းသာအားရပင္ ဆိုင္ကယ္ကို ေတာင္တက္ကားလမ္းဘက္သို႕ ဦးလွည့္လိုက္ကာ ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ ေမာင္းလာတုန္းကေတာ့ အ၀င္မုခ္ဦးေလးတစ္ခုေအာက္မွ ၀င္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘာမုခ္ဦးဆိုတာ ေသခ်ာမဖတ္လိုက္မိ။ အနည္းငယ္ေမာင္းမိေတာ့မွ သထံုျမိဳ႕နယ္ ဘိုးဘြားရိပ္သာဆိုသည္ မုခ္ဦးႏွင့္ အ၀န္းအ၀ုိင္းေလးကို ဘိုးဘြားမ်ား ရုပ္ထုမ်ားျဖင့္ ေတြ႔ျမင္လိုက္မွသာ ဘိုးဘြားရိပ္သာနားကိုေရာက္မွန္း သတိထားမိလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့သာ ၾကည့္လိုက္ျပီး မိမိလိုရာခရီး ျမသပိတ္ေတာင္ေတာ္ေပၚသို႕ တက္ခဲ့ေလသည္။

ျမသပိတ္ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ရႈခင္းသည္ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ကရင္ျပည္နယ္အ၀င္လမ္းေလးမ်ားႏွင့္ ေတာေတာင္မ်ား၊ ေမာ္လျမိဳင္သုိ႕သြားေသာလမ္းမၾကီး၊ ရန္ကုန္သို႕သြားေသာ လမ္းမၾကီးမ်ား၊ အဂၤလိပ္ေခတ္ကေဖာက္လုပ္ခဲ့ေသာ ေလယာဥ္ကြင္းေဟာင္း ႏွင့္ သထံုျမိဳ႕တို႕သည္ ေတာင္ေတာ္ေျခရင္းတြင္ ေအးေဆးတိတ္ဆိတ္စြာတည္ရွိေနသည့္ ျမင္ကြင္းတို႕သည္ အလြန္မွ ရႈမျငိီးလွေပ။ ရွဳခင္းမ်ားကို ၾကည္႕ျပီး မိမိတက္လာေသာ ေတာင္ေျခကားလမ္းေလးရွိရာ ျမသပိတ္ေတာင္ေျခကားလမ္း အစေနရာေလးကို လွန္းၾကည့္မိသည္။ တစ္ထပ္တိုက္ အေဆာက္အအံုေလးမ်ားႏွင့္ တန္းလ်ားမ်ားသဖြယ္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ သထံုသု၀ဏၰဘူမိဘိုးဘြားရိပ္သာေနရာကို ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ေတာင္ေတာ္ေပၚမွ ျပန္ဆင္းေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္လာရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ အလုပ္ကိစၥက ေစာစီးစြာျပီးစီးေသာေၾကာင့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာဖက္ေျခဦးလွည့္ခဲ့သည္။ ဘြားေဒၚဦးဇြန္းတည္ထားခဲ့ေသာ သထံုဘိုးဘြားရိပ္သာတြင္ အဖိုး၊ အဖြားေျမာက္ျမားစြာ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ စုစုေပါင္း ၁၅ဦးသာရွိျပီး ေဂဟာမႈးအပါအ၀င္ ၀န္ထမ္း သံုးဦးသာျဖစ္သည္။ ေဂဟာမွဴးေျပာျပခ်က္အရေတာ့

"ေဂဟာမွာ လာေနဖို႕ လာတဲ့သူေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဂဟာက သိပ္မျပည့္စံုေတာ့ အစစအရာရာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထု ပံုစံမ်ိဳးလုပ္ရမႈေၾကာင့္ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ဘဲ ထြက္သြားၾကတာေတြရွိပါသည္။ မိမိတို႕ေဂဟာမွာကလည္း ၀န္ထမ္းကို အမ်ားၾကီးမခန္႕ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ မလုပ္ေပးႏိုင္မွာစိုးလုိ႕ ဘိုးဘြားအမ်ားၾကီးလည္း မလက္ခံႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြကိုလည္း လစာအမ်ားၾကီး မေပးႏိုင္ေတာ့ လာလုပ္တဲ့သူမရွိဘူး။ အခုလာလုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးဆို စကားမေျပာတတ္တဲ့ ေကာင္ေလး။ လစာက တစ္ေသာင္းခြဲထဲဆိုေတာ့ ေတာ္ရံုလူ လာမလုပ္ဘူး။ ေနာက္ျပီး ၀န္ထမ္းနဲေတာ့ ရာထူးေနရာအတိအက် မဟုတ္ပဲ All Round လုပ္ေပးရတာဆိုေတာ့ လုပ္မဲ့သူ မရွိဘူးေပါ့။ အဖိုးအဖြားေတြ ကိုယ္တိုင္က တစ္နိုင္တပိုင္ လွည္းက်င္းတာေလးေတြလုပ္ေပးတယ္။ မနက္အာရံုတက္ ေၾကးစည္ထုေပးတယ္။ ကိုယ့္အ၀တ္ ကိုယ္ေလွ်ာ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ ကေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေလွ်ာ္ၾကတယ္။ အလွဴရွင္နဲေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္နဲ႕ပဲ ရိပ္သာေလးကို ထိန္းသြားေနရတာေပါ့။ ရန္ကုန္မွာကေတာ့ အလွဴရွင္ေပါေတာ့ ဘိုးဘြားေတြ ေနထိုင္ရတာ အဆင္ေျပတာေပါ့။ ဒီမွာကေတာ့ လာေနတဲ့ ဘိုးဘြားေတြ ရွိေပမယ့္ ေငြေၾကးအေျခအေနအရ ၀န္ထမ္းအေျခအေနအရ ဘိုးဘြားေတြကို အမ်ားၾကီး လက္မခံႏိုင္ဘူး။ နာဂစ္ျဖစ္ျပီးကတည္းက အေဆာက္အအံုအခ်ိဳ႕လည္း ပ်က္စီးတယ္။ ျမိဳ႕ခံေတြကေတာ့ လွဴၾကေပမယ့္ အလွ်င္မျပတ္ Run သြားႏိုင္ရံုေလာက္ပဲရတယ္။ ျပင္ဆင္မႈေတြကေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ အိမ္သာကအစ ဒီမွာက အဆင္မေျပဘူး။ ဘိုထိုင္အိမ္သာေတြမဟုတ္ေတာ့ အဘိုးအဘြားေတြ အခက္အခဲေတာ့ နဲနဲရွိတယ္။"

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ အဖိုးအခ်ိဳ႕က စကားေလးတေျပာေျပာျဖင့္ ေဂဟာအတြင္း တံျမတ္လွည္းျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ အဘြားတခ်ိဳ႕ကေတာ့ သနပ္ခါးအေဖြးသားျဖင့္ အ၀တ္ရုတ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းေတာ္ေတာ္ျဖစ္မိပါသည္။ မိမိတြင္လည္း ထိုေဂဟာမွဴးေျပာေသာ ျပင္ဆင္စရိတ္ေလာက္အထိ လွဴႏိုင္ျခင္းငွာအတြက္လည္း ေငြေၾကးအင္အား မေတာင့္တင္းပါ။ ေနာက္ဆံုးပေဒသပင္သေဘာျဖင့္ ပါလာေသာေငြအခ်ိဳ႕ကိုပဲ လွဴဒါန္းခဲ့ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကို အဘိုးအဘြားတို႕ ဆုေတာင္းေပးေသာ ဆုမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္လွဴလိုက္ေသာ ေငြေၾကးပမာဏထက္ပင္ၾကီးမားလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မခံယူ၀ံ့ပါ။ ဒီအေၾကာင္းအရာကို သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေျပာျပျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ေနရာေဒသေ၀းလံမႈ သဒၶါတရားဟူေသာစိတ္သည္လည္း မ်က္ျမင္ေတြ႕ရလွ်င္ ပို၍ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သြားရန္တိုက္တြန္းရေသာ္လည္း ခရီးေ၀းေတာ့ သိပ္မေအာင္ျမင္ေခ်။

ခုတစ္ေလာ လူငယ္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ လွဴဒါန္းမႈမ်ားကိုလည္း အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားထက္တြင္ ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ အလြန္ပင္၀မ္းေျမာက္မိပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႏွင့္ ေလးနာရီၾကာေမာင္းရေသာ သထံုျမိဳ႕လို႕ေနရာေလးတစ္ခုသို႕ အေရာက္သြား၍ လွဴဒါန္းျခင္းငွာလည္း အလွမ္းေ၀းသကဲ့သို႕ျဖစ္ေနပါသည္။ ဘြားေဒၚဦးဇြန္းတည္ထားခဲ့ေသာ ဘိုးဘြားရိပ္သာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာမိသေလာက္ သထံုဘုိးဘြားရိပ္သာသည္ လွဴဒါန္းသူ အလွဴရွင္ အလြန္ပင္နည္းပါးကား ခ်ိဳ႕တဲ့လွသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးေလးျဖင့္ ေတာင္ေျခမွာ ေနကြယ္ေတာ့မည္႕ အဘိုးအဘြားမ်ားကို လွဴဒါန္းလိုေသာ အလွဴရွင္မ်ားအေနျဖင့္ သထံုျမိဳ႕နယ္၊ ျမသပိတ္ေတာင္ေျခရွိ သု၀ဏၰဘူမိဘိုးဘြားရိပ္သာေလးကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလးတစ္ေစ့တစ္ေစာင္းၾကည္႕ေပးေစလိုပါေၾကာင္း တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။

ျမသပိတ္ေတာင္ပံုကိုေတာ့ ကိုယ္တုိင္မရိုက္ကူးႏိုင္ခဲ့၍ ဒီဆိုဒ္မွ ကူးယူးေဖာ္ျပပါသည္။

စာအျပည့္အစံုသို႕….

ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…

+ မေမ့သင့္ေသာ စကား၀ွက္မ်ား

ထိုေန႕ေလးကျဖင့္ အမွတ္တရ ေျပာစမွတ္ေန႕ေလးျဖစ္ခဲ့သည္.. ထိုေန႕ကား ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္ေမြးေန႕ေလးပါ။ ေန႕ခင္းဖက္တြင္ တပ္တြင္း၌ အခမ္းအနားေလးမ်ား က်င္းပပါသည္။ ညေနဖက္တြင္ တေနကုန္ပင္ပန္းထားသည္မ်ားကို အနားယူရန္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ မ်က္စပစ္မိၾကသည္။ မ်က္စေတာင္ မပစ္လိုက္ရပါ။ လွမ္းၾကည့္ယံုျဖင့္ပင္ ဆိုင္ကယ္ေသာ့ဆြဲျပီးေနသူက အဆင္သင့္။ ရံုးတာ၀န္က်ေသာသူမွလြဲလွ်င္ က်န္သူမ်ားလည္း ယူနီေဖာင္းကိုယ္စီလဲကာ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါးပင္ ကရ၀ိတ္ရွိရာသို႕ လာခဲ့ၾကသည္။ ကိုရီးယားယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားလာေသာေၾကာင့္ မိန္းကေလးမ်ားက ကိုရီးယားမေလးမ်ားလို ၀တ္ဆင္ေျပာဆိုၾကခ်ိန္တြင္ ေယာက်ား္သားမ်ားကလည္း အလုပ္ျပန္က ကာရာအိုေကေလး၀င္ဆိုသည့္ ဓေလ့ကိုလည္း အားက်မိေလရာ.. ယေန႕တြင္ေတာ့ အားခ်ိန္ေလးလည္းရ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း စုမိေသာေၾကာင့္ ကရ၀ိတ္ႏွင့္ ကာရာအိုေကသီးသန္႕ခန္းေလးရွိရာ ဤျမိဳ႕၏ တစ္ဆိုင္တည္းေသာ ဆိုင္သို႕ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ၾကသည္။

"မင္းတို႕ အိမ္မပိုင္တဲ့ေကာင္ေတြ လွည့္ျပန္ရင္ျပန္ထား။ ျပီးမွ ေစာေစာျပန္မယ္ဘာညာ။ ခ်ယ္ရီဦးနာရီေၾကာ္ျငာလာမရိုက္နဲ႕။ ျပန္ခ်င္ရင္ မ၀င္ခင္ကတည္းက လွည့္ျပန္"

ကိုယ္ေတြက အပူအပင္ကင္းရာေလးမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႕ အသံေကာင္းဟစ္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ က်န္ေနာက္တြဲရွိသူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သိကၡာေတာ့အက်မခံ။ မာန္ကိုခ်ီကာ..

"မပိုင္ရင္ ၀က္ေတာင္မေမြးဘူး။ မင္းလို ၀က္ေပးေမြးျပီး ေသတာ မဟုတ္ဘူး။"

အင္း..ဒင္းတို႕မလဲ တစ္ခါလာလည္း ဒီ၀က္ကိစၥ၊ ေက်ာင္းေတာ္တုန္းက ျပသနာသည္ ပုခံုးထက္ အပြင့္ေရာက္သည္အထိ မျပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္။ အားလံုးက ေနာက္ေၾကာင္းေအးသည္ဆိုသျဖင့္ ၂နာရီစာ ကာရာအိုေကခန္းကို ငွားလိုက္သည္။ ေနေလးေစာင္းေစာင္း ကရ၀ိတ္ေလးစီးျပီး သီခ်င္းေလးဟစ္ရသည္က အရွိန္တက္လာသည္။ အခ်ိန္မည္ကဲ့သို႕ ကုန္သည္မသိေအာင္။ မိုက္ကလည္း ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဟဲခ်င္ေနၾကသည္မသိ။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႕ မိုက္ေစာင့္ရတာကို တစ္လုပ္။ မိုက္ခဲေလးမ်ားေပတည္း။

"ဟိတ္ေကာင္.. တစ္နာရီစာ ထပ္ယူကြာ။ စိတ္ရွိလက္ရွိ ေအာ္ရတာ အားမရေသးဘူး။ မင္းက တံခါးေပါက္နီးတယ္။ ေကာင္တာကို မင္းသြားေျပာလိုက္ကြာ။"

တံခါးေပါက္နားထိုင္မိသည့္ မိမိသည္ပင္္လွ်င္ ေျချမန္ေတာ္တပ္သားလိုလို။ ရွိေစေတာ့ေလ။ မိမိမိုက္ခဲရန္အလွည့္ကလည္း လိုေသးသည္ နာရီကလည္း ျပည့္ေတာ့မည္။ ေနာက္ထပ္တစ္နာရီ ထပ္တိုးရန္ ေကာင္တာသို႕ထြက္လာခဲ့သည္။ ေကာင္တာတြင္ တစ္နာရီထပ္တိုးရန္ မွာခ်ိန္တြင္ ဆိုင္ျခံ၀န္းအတြင္း ဆိုင္ကယ္တစ္စီး၀င္ခ်လာသည္။ ေသျပီ... သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ မိန္းမမ်ားျဖစ္သည္။ ကိုယ္၀န္ၾကီး ကားတားကားတားျဖင့္ ဆိုင္တြင္းသို႕၀င္လာေလသည္။ ပ်က္ျပင္းကေတာ့ တိုးျပီ။ မိမိကိုကလည္းေတြ႕ေနျပီ ျဖစ္ေသာ္ေၾကာင့္ ေျပးပုန္း၍လည္း မရေလေတာ့။

"ကို xxxxx ပါတယ္ မဟုတ္လား။ သူဘယ္မွာတုန္း။"
"မပါပါဘူး.. မီးငယ္"
"ကဲပါ.. ဘယ္နားမွာသာေျပာပါ။"
"ထိပ္ဆံုးက အခန္းမွာ မီးငယ္"
"လာ.. မူယာ မနဲ႕အထဲကိုပါ လုိက္ခဲ့ေပးေနာ္။"

ကိုယ္ေလးလက္၀န္ၾကီး ကားတားကားတားႏွင့္ အေနာက္မွလည္း မူယာကလည္း ပိန္ရွည္ပိန္ရွည္ျဖင့္ ကပ္ရပ္လိုက္ပါသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမည္မသိ။ အထဲမွာက သေကာင့္သားမ်ားက ေသာက္စားေနေလသည္။ မီးငယ္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ကြိကနဲမိသြားႏိုင္ေပသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ခါးၾကားမွ စကားေျပာစက္ကုိ စမ္းမိခ်ိန္တြင္ ခပ္သြက္သြက္ပင္ သေကာင့္သားမ်ားကို ေခၚလိုက္မိသည္။ ကံေလးက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္မ်ားက စက္ကိုဖြင့္ထားေပသည္။ ဆူညံသံမ်ား ေျမာက္ျမားစြာၾကားမွ တဖက္မွထူးသံကို ၾကားသည္ႏွင့္ မိမိလည္း စကား၀ွက္ျဖင့္ အခ်က္ေပးရေလေတာ့သည္။

"ဖီးၾကမ္းႏွင့္ သီးေမႊး လိုက္လာတယ္။"

တဖက္မွ နားလည္လား မနားလည္လား မသိ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စကား၀ွက္မ်ားကို စဥ္းစားမရေတာ့။ မ်က္စိထဲေပၚလာရာကို ေျပာလိုက္မိသည္။ ခဏအၾကာတြင္ မီးငယ္ႏွင့္ မူယာျပန္ထြက္လာသည္။ မီးငယ္ကေတာ့ ေဒါသထြက္ေသာ ေလသံၾကီးျဖင့္..

"ကို xxxx ကိုေတြ႕ရင္ေျပာလိုက္ပါ။ မီးငယ္လက္ပူးလက္က်ပ္မေတြ႕လုိ႕ေနႏွင့္ဦးလို႕။"

မီးငယ္တို႕ဆိုင္ကယ္ေလး ထြက္သြားမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း သက္ျပင္းခ်မိေလသည္။ အခန္းအတြင္းသို႕ အေျပးတပိုင္း၀င္သြားမိခ်ိန္တြင္ သေကာင့္သား xxxx ကမရွိေလေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ အခ်က္ေပးေရာက္ကတည္းက တဖက္အခန္းသို႕ေျပးပုန္းေလသည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း သေကာင့္သားက ေက်းဇူးတင္သျဖင့္ ကရ၀ိတ္တစ္ခြက္ပိုတိုက္ေလသည္။ ထိုေန႕ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရပါ။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စကား၀ွက္မ်ားကို ျပန္ေလ့လာသင့္သည္ဟု ကိုယ့္ကုိယ္ကို သံုးသပ္ရင္း အမွတ္တရေန႕ေလးအျဖစ္ႏွင့္ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္တြင္ ေရးမွတ္ထားမိလိုက္သည္။

စာအျပည့္အစံုသို႕….

ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…

+ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ႏွင့္အတူ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

အေပ်ာ္မ်ားစြာျဖင့္ တအိအိျဖင့္ ေမာင္းႏွင္ေနေသာ တပ္မေတာ္သံုးစီးေတာ္ယာဥ္FAW ကားၾကီးကို စီးကာ တပ္မတာ၀န္ျဖင့္ တပ္သားသစ္မ်ားကို အပ္ရန္လုိက္ပါလာခဲ့ေသာ ခရီးစဥ္တစ္ခု.. မေတြ႕တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ညီမငယ္ႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့မည္ဟု အေတြးမ်ားျဖင့္ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းလွေသာ ခရီးရွည္ၾကီးသည္ပင္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္အတြက္ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေနခဲ့သည္။
တပ္သားစုေဆာင္းေရးတပ္ေရာက္ျပီး မိမိေခၚေဆာင္လာေသာ တပ္သားသစ္မ်ားကို ေဆးစစ္ျခင္းႏွင့္ အျခားေသာ အမႈကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရန္ အလို႕ငွာ ဗ်ာမ်ားေနေသာေၾကာင့္ ညီမငယ္ျဖစ္သူထံ ဖုန္းမဆက္သြယ္ျဖစ္ခဲ့။ ေပးစရာရွိေသာ လူၾကံဳမ်ားႏွင့္ လုပ္စရာရွိတာမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ျပီးလို႕ သံုးရက္ေျမာက္တြင္ ညီမငယ္ထံ ဖုန္းဆက္လိုက္မိသည္။

“မီးငယ္.. ငါ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေနတယ္။ သံုးရက္ရွိျပီ။ တပ္သားသစ္လာပို႕တာ။ မနက္ျဖန္ေတာ့ ျပန္မယ္။ မီးငယ္ကို လွမ္းေျပာတာ။ “
“အင္း.. အဆင္ေျပရဲ႕လား။”

တဖက္မွ ေလးတိေလးကန္ေသာ ေျဖသံေလးကို အားရစရာၾကားရသည္။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစကာမူ မီးငယ္အတြက္လက္ေဆာင္ေပးရန္ ကၽြန္ေတာ္္၀ယ္ထားေသာ စာအုပ္ေလးကို ေပးခဲ့ခ်င္သည့္အတြက္ ဖုန္းဆက္မိျခင္းျဖစ္သည္။

“မီးငယ္အတြက္ လက္ေဆာင္တစ္ခုပါလာတယ္။ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ပါ.. ေယာနသံဇင္ေယာ။ မီးငယ္ ဖတ္ဘူးလား။”
“ဖတ္ေတာ့ မဖတ္ဘူးဖူး။ ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးတယ္။”
“ေအး. မီးငယ္ ဆီ ပို႕ေပးလိုက္မယ္။ မနက္ျဖန္ မီးငယ္ကို လာခိုင္းရမွာလဲ အားနာတယ္ကြ။ ဒီဖက္ကိုက ေ၀းတယ္ေလ။ ငါ့ ဖာသာ ငါ စာတိုက္ကပဲ ပါဆယ္ပို႕လိုက္ပါေတာ့မယ္ဟာ…”

ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ေပးခ်င္ေသာ္လည္း မတတ္သာသည့္အေျခအေန၊ မီးငယ္ကိုလည္း အေ၀းၾကီးကို မလာခိုင္းရက္ပါ။ ေတြ႕ခ်င္ေသာ ဆႏၵတစ္ခုကို ခ်ိဳးႏွိမ္ကာ ျဖစ္သင့္ေသာ လုပ္ေဆာင္မႈကိုသာ လုပ္ရေပေတာ့မည္။

“ကိုၾကီးက မနက္ျဖန္ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္မွာလဲ.. တပ္သားေတြကို ကားနဲ႕တင္လႊတ္လိုက္ျပီးရင္ ျပီးျပီမဟုတ္လား။ ညက်ေတာ့မွ ကိုယ့္ဖာသာကို လိုင္းကားနဲ႕လိုက္ျပန္ေပ့ါ။ ဇိမ္ေလးနဲ႕ ေအးေအးလူလူေတာင္ျပန္ရေသး..”
“ငါက တပ္ကတာ၀န္နဲ႕လာတာ။ ဒီလိုလုပ္လို႕မရဘူးေလ။ တပ္မက ကားကိုတာ၀န္ခံျပီးယူလာတာေလ။ ငါ ဘယ္လိုလုပ္ေနခဲ့လို႕ရမလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္မယ္ဆိုတာကလဲ ၾကိဳေျပာလုိ႕မရဘူး။ ဒီမွာကိစၥ၀ိစၥေတြ ျပီးတာနဲ႕ခ်က္ခ်င္းေကာက္ျပန္မွာ။ မွန္းထားတာကေတာ့ ထမင္းစားျပီးေတာ့ေလာက္ေပ့ါ။”
“ကိုၾကီးကလည္း အခ်ိန္တခုသတ္မွတ္ျပီးေတာ့ ျပန္ေပါ့။ အခ်ိန္အတိအက်ေျပာေလ..”
“မီးငယ္..တပ္မေတာ္မွာ ဟိုအခ်ိန္ရယ္ ဒီအခ်ိန္ရယ္ဆိုျပီး ကိုယ္ပိုင္သတ္မွတ္ခြင့္မရွိဘူး။ အထက္ကအမိန္႕အတိုင္း ခုျပန္ဆို ခုျပန္ရ။ မျပန္နဲ႕ေနဦးဆိုလည္း ေနရမွာပဲ။ နင့္အစ္ကို ငါ စစ္သားဆိုတာ မေမ့နဲ႕ဦး။ ေအး.. ငါျပန္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ႏႈတ္ဆက္တာပါ။”

တဖက္မွ “အင္း”တစ္လံုးသာ ေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားေလျပီ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ သူ႕မအတြက္ စာအုပ္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေလွာင္ျပံဳးကေလး ျပံဳးျပေနသည္။
ေနာက္တစ္ေန႕ ကိစၥ၀ိစၥမ်ားျပီးလို႕ တပ္မေတာ္ FAW ကားၾကီး၏ ေလးလွစြာေသာ တံခါးၾကီးကို ေလးကန္ေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ပိတ္လိုက္ျပီး မ၀ံ့ရဲေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ လက္မွနာရီကို ၾကည့္မိလိုက္သည္။ အခ်ိန္ကား ေန႕လည္တစ္နာရီထိုးေလျပီ။
ေန႕လည္။ ၁း၀၀
“ကဲ… ဆရာၾကီးေရ။ စထြက္ရေအာင္”

ကၽြန္ေတာ္တို႕ကားၾကီးသည္ တညင္းကုန္းလမ္းဆံုသို႕ ထြက္လာခဲ့ျပီး ဌာေနတပ္သို႕ တေရႊ႕ေရႊ႕ ျပန္လည္ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
ည။ ၁၀း၀၀
“ဟယ္လို… “

အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံတစ္ခုျဖင့္ ထူးေသာ ညီမငယ္အသံ။

“ငါပါ မီးငယ္။ ငါတပ္ျပန္ေရာက္ျပီဆိုတာ လွမ္းေျပာတာပါ။ ငါမနက္ျဖန္ေရွ႕တန္းထြက္ရမယ္။ ေန႕လည္ကတည္းက လွမ္းဖုန္းဆက္တယ္။ မနက္က ငါ့ကို တပ္က အားခ်င္းျပန္လာပါဆိုလို႕ မီးငယ္ဆီ ဖုန္းဆက္တာလွမ္းေျပာတာ ဖုန္းပိတ္ထားတယ္”
“ဟုတ္လား.. မီးငယ္က ဒီေန႕ စုေဆာင္းေရးတပ္ကို ေရာက္သြားတာ။ ကိုၾကီးကို လာရွာတာေလ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ လိုက္ေမးတာလဲ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ ေတာ္ေသးတယ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါလို႕။ မီးငယ္းက ကိုၾကီးအတြက္ ၀ယ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလး လာေပးတာပါ။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္.. ညနက္နက္မွာလထြက္ျခင္း စာအုပ္ေလ”
“ဟင္.. မီးငယ္ က ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လာတုန္း။”
“၁း၁၅ ေလ.. လမ္းမွာ မိုးေတြ အရမ္းသည္းလို႕ ေျဖးေျဖးေမာင္းလာရတာေလ။”

ကၽြန္ေတာ္၏ ဖုန္းကိုင္ထားေသာ လက္မ်ားသည္ ေအးခဲသြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ ကံၾကမၼာၾကီးက မ်က္ႏွာသာမေပးပါေခ်။ ကိုရီးယားကားမ်ား၏ အလြဲမ်ားကို ၾကည့္တိုင္း မျဖစ္ႏိုင္ဟု ေ၀ဖန္ကဲ့ရဲ႕ခဲ့ေသာ မိမိကို ကိုရီးယားမင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ားကပင္ နည္းေတာင္နည္းေသးဟု ေလွာင္ရယ္ေနသကဲ့သို႕ပင္ေတြးမိသည္။ သူမအတြက္ ေပးခဲ့ခ်င္ေသာစာအုပ္”ေယာနသံစင္ေရာ္”ႏွင့္ သူမဆီမွ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေပးခ်င္သာ စာအုပ္”ညနက္နက္မွာ လထြက္ျခင္း”။

“ေရွ႕တန္းကို ပို႕ေပးလိုက္မယ္ေလ.. ကိုၾကီး ဖတ္လို႕ရတာေပါ့။ ဘုရားတရာလည္း မေမ့နဲ႕ေနာ္။ ေမတၱာသုတ္ေလးဘာေလးရြတ္ေနာ္။”

“အင္းပါ မီးငယ္ရယ္။ စာအုပ္ကေတာ့ နင္သာသိမ္းထားလိုက္ပါ။ ငါ အသက္မေသပဲျပန္လာရင္ ငါကိုယ္တုိင္ မီးငယ္ဆီက လာျပန္ယူမွာပါ။ ငါ့ကို သတိရရင္ေတာ့ စစ္သည္တို႕လိုရာေတးက႑မွာသာ သီခ်င္းေလးေတာင္းေပးလိုက္ပါ။ ငါရဲ႕ ေရဒီယိုအိုေလးက ဒီအခ်ိန္ေတာ့ အသံုး၀င္ေလာက္ပါျပီ။”

ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္သို႕ မသြားမွီ ျဖစ္ပ်က္သြားေသာအမွတ္တရေလးကို ေရးသားေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ညီအစ္ကိုမ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကဲ့သို႕ ကိုရီးယားအလြဲေလးမ်ား မေတြ႕ၾကံဳၾကပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းရင္း…။
စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ရတခမွ ဒီအမွတ္တရအျဖစ္အပ်က္ေဆာင္းပါးေလးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
တခ်ိန္က (ရတခ)

စာအျပည့္အစံုသို႕….

ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…