၀ီစီသံတညံညံ၊ သီခ်င္းသံတေၾကာ္ေၾကာ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြသည္ ေနျပည္ေတာ္ဆီ... ေႏြဦးဥၾသေအာ္ျမည္သံႏွင့္အတူ တေပါင္းလသို႕႔ ကူးေျပာင္းလာပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္မေတာ္၏ ရက္ျမတ္တစ္ခုျဖစ္ေသာ မတ္လ(၂၇)ရက္ တပ္မေတာ္ေန႔ စစ္ေရးျပအခမ္းအနားတြင္ ပါ၀င္ခ်ီတက္ရန္ သြားေနၾကေသာ စစ္ကားတန္းၾကီး၏ ရွည္လ်ားမႈသည္ ေဒါင္းကေတာင္ေၾကာတန္းေပၚတြင္ ပုရြက္ဆိတ္တန္းၾကီး သြားေနသကဲ့သို႔ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ခရီးစဥ္မစတင္ခင္ ရက္ကတည္းက အိပ္ေရးကမ၀လွ ကားေပၚတြင္ အိပ္ခ်င္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္သားေတြရဲ႕ ကားက ေလအိပ္ကားမဟုတ္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့..
ကားအမိုးကိုင္းတြင္ ပုခက္လုပ္၍ အိပ္လိုက္သည္။ ပုခက္တြင္းသို႔ ၀င္အိပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ေမေမ့မ်က္ႏွာေလးကို ေျပးျမင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ဘ၀က ပုခက္တြင္းမွေန၍ မိခင္ေတးဆိုသံကို နားေထာင္ကာ အနားယူအိပ္စက္ၾကသည္။ ပုခက္တြင္းမွ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိအစံုပိတ္၍ အိပ္ေပ်ာ္သည္အထိ ေမေမက ေတးဆိုသိပ္ကာ အနားတြင္ ေနေပးခဲ့ပါေသာ္လည္း ....
ေမေမမ်က္စိအစံုပိတ္၍ ထာ၀ရအိပ္စက္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခြဲခြာသြားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္အနားတြင္ ရွိမေန ႏိုင္ခဲ့ပါ။ က်ည္ပစ္ခတ္သံမ်ား၊ ဗံုးေပါက္ကြဲသံမ်ားၾကားတြင္ မ်က္ရည္က်ရင္း ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ရင္း ရက္လေတြကုန္ဆံုးခဲ့ပါျပီ။
ေမေမ... ကၽြန္ေတာ္အခု ပုခက္အတြင္းမွာ အိပ္ေနျပီ။ ေမေမ့ေတးဆိုသံ မၾကားရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားရဲ ႔ ေတးဆိုသံမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာ့သိပ္ေနၾကတယ္ ေမေမ။ ပုခက္လႊဲေသာ လက္မ်ား ေအးခ်မ္းစြာ ပုခက္လႊဲႏိုင္ေအာင္... ပုခက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ေနာင္တစ္ေခတ္ရဲ႔ ေအာင္စစ္သည္ေတာ္ေလးေတြ ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္.. ေမေမကိုယ္တုိင္ပုခက္လႊဲသိပ္ခဲ့တဲ့ ေမ့ေမ့သားက အသက္ေပးျပီး ကာကြယ္သြားရင္း.....
ေမ့ေမ့ကို သတိရလ်က္။ ။
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
တကယ္အတည္လြမ္းပါဘိ
ခ်ယ္ရီနန္းက တကၠသိုလ္
အေပါင္းအေဖာ္တစ္ေတြနဲ႕
ေက်ာင္းေတာ္မွာ ေနခဲ့စဥ္က
မနက္ဆို ပီတီေျပး
ပီဘိကေလးေတြလို
Senior ေတြေၾကာင့္ေျဖာင့္မတ္
Guardian ေတြကေစာင့္ၾကပ္ထား
လူလားေျမာက္ခဲ့ရတာ မွတ္မိပါေသး။ ။
”ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ”နဲ႕
တြယ္တာခဲ့ရတဲ့ စစ္ေရးျပကြင္းၾကီး
”ဟုတ္ မဟုတ္”နဲ႕
အလုပ္ရွဳပ္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြ မွတ္မိပါေသး။
လမ္းမညီမညာမွာ စရိုက္ဆိုးေတြအတြက္
တန္းစီကာ ဒိုက္ထိုးခဲ့ရတာ
အခန္းထဲအိပ္ေပ်ာ္လို႕
(ဆရာက………)
အရမ္းပဲ ပိတ္ေအာ္ခဲ့တာေတြ မွတ္မိပါေသး။
တန္းစီခရာမွဳတ္လိုက္ေတာ့
လမ္းမညီညာမွာ ခလုတ္တိုက္မိခဲ့တာ
ညဘက္မွာ မႏွပ္ဘဲ
ထလ်က္သာ ဖိနပ္ပဲတုိက္ခဲ့ရတာေတြ မွတ္မိပါေသး။
အခါခါမေရြး အျမဲသတင္းေမႊးတဲ့
မၾကာမၾကာေကၽြး ပဲဟင္းကေလးရယ္
အသည္းႏုႏုမွာ စြဲသြားေလတဲ့
ၾကက္ဥႏွင့္ အမဲသားေတြကိုလည္း မွတ္မိပါေသး။
အိမ္လြမ္းစရာ တံဆိပ္ေခါင္း
စိန္ပန္းျပာနိမိတ္ေကာင္းေတြနဲ႕
ေသလာတံတိုင္းတစ္ေလွ်ာက္
ေနၾကာရိုင္းေပါက္ခဲ့တာေတြလည္း မွတ္မိပါေသး။
……. မွတ္မိပါေသး …..
……. မွတ္မိပါေသး …..
အေပါင္းအေဖာ္တစ္ေတြနဲ႕
ေက်ာင္းေတာ္မွာ ေနခဲ့စဥ္ကေပါ့
ေၾသာ္
တကယ္အတည္လြမ္းပါဘိ
ခ်ယ္ရီနန္းက တကၠသိုလ္
ရြယ္ရည္မွန္းဆ ရက္ထိုထို။ ။
ဥၾသ (ခ်ယ္ရီေျမ)
၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ စစ္တကၠသိုလ္ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္းမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါသည္။
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
ကၽြန္ေတာ္အထက္တန္းေအာင္ျမင္ျပီးေသာ္ စစ္တကၠသိုလ္တက္ေရာက္ျပီး တပ္မေတာ္တြင္ ၀င္ေရာက္အမႈထမ္းခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ ငါးႏွစ္တာကာလကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ တာ၀န္က်ရာေဒသ၊ စစ္ေျမျပင္မ်ားသို႕လည္း သြားေရာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါသည္။ ခြင့္ရက္ရေသာ ရက္သတၱပတ္တြင္ မိဘမ်ားရွိရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႕ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ေသာ ကာလေလးတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ဒါနေလးတစ္ခုကို ေ၀ငွလိုက္ပါသည္။ ခြင့္ရက္ရေသာရက္မ်ားႏွင့္ တိုက္ဆိုင္စြာ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႕ရက္ျဖစ္ေနပါသည္။ အသက္ႏွင့္ရင္း၍ ရခဲ့ေသာ လစာေလးကို အလွဴဒါနေလးတစ္ခု လုပ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အၾကံေပးခ်က္ျဖင့္ ၾကည့္ျမင္တိုင္မ်က္မျမင္ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္ရွိလာပါသည္......
ကၽြန္ေတာ့္လစာမွဖဲ့လွဴရေသာေၾကာင့္ တစ္ေန႕စာထမင္းစရိတ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႔တန္းစစ္ေျမျပင္ေရာက္ေနခိုက္ အလြန္စားခ်င္ေသာ မုန္႕မွာ J'Donut ျဖစ္သည္။ အျခားေသာ အစားအစာမ်ားကို ရရွိႏိုင္ေသာလည္း Donut သည္ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးမ်ားေရာက္မွသာ စားေသာက္ႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵေလးျဖင့္ Donut ေလးမ်ားကို ေက်ာင္းသား (၁၁၀)ေယာက္အတြက္ ္၀ယ္ယူသြားကာ ေက်ာင္း႐ံုးအဖြဲ႕ကို လွဴဒါန္းပါသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်လွဴဒါန္းႏိုင္ပါေၾကာင္းေျပာကာ ကၽြန္ေတာ့္အား ေခတၱမွ်ေစာင့္ခိုင္းပါသည္။ ေက်ာင္းစင္၀င္ေအာက္တြင္ မုန္႕မ်ားျဖင့္ေစာင့္ေနရင္း ဘဲလ္သံတစ္ခုေပၚေပါက္လာျပီး (၂)မိနစ္မွ်အၾကာတြင္ ေက်ာင္းေဆာင္အသီးသီးမွ လူငယ္က်ားမအရြယ္စံုထြက္လာၾကသည္။ သူတို႔ေလွ်ာက္လွမ္းလာေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိေနသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားမွ ဖြင့္ထားေသာ တံခါးရြက္မ်ားအနားကိုျဖတ္တိုင္း၊ ေရေျမာင္းမ်ားအနားမွသူတို႕ေလွ်ာက္လာတုိင္း ရင္တလွပ္လွပ္မွ်ျဖစ္မိသည္။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားစံုေသာအခါ မုန္႕မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် တစ္ဦးျခင္းစီ ေ၀ငွေပးလိုက္ပါသည္။ ေ၀ဌေပးျပီးေသာအခါ ဆရာမတစ္ဦးက အလွဴရွင္ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆုေတာင္းေပးရန္ေျပာလိုက္ေသာအခါ... သူတို႕ဆုေတာင္းေပးလိုက္ေသာ ဆုေတာင္းသံမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္၀ဲမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေပးလိုက္ေသာမုန္႕ေလးတစ္ခုအတြက္ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ေသာ ဆုေတာင္းမႈမ်ား....
ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္လည္း အမိႏိုင္ငံေတာ္မွေပးေသာ လစာမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္တို႕အသက္ကိုရင္း၍ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနေသာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနမႈမ်ားသည္လည္း ျပည္သူျပည္သားမ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ဆုေတာင္းေပးေနမႈမ်ားျဖစ္ပါသည္။ စကၡဳအာ႐ံုမျမင္ရေသာ္လည္း ရဲရင့္စြာ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကေသာ သူတို႕ေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း အာ႐ံုခံစားမႈမရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေျခတုေလးမ်ားသည္ အသက္၀င္လာသကဲ့သို႕ခံစားလိုက္ရပါသည္။
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
”စစ္သားလူထြက္၊ ဘုန္းၾကီးလူထြက္လူကို အိမ္ေထာင္ဖက္မေရြးမိေစနဲ႕”
ငယ္စဥ္က ေခါင္းရင္းအိမ္မွ အဖြားေျပာ ေျပာေနေသာ စကားမ်ားကို နားထဲကမထြက္ေအာင္ ၾကားေယာင္ေနသည္။ ေရွးလူၾကီးေတြကေတာ့ မည္သည္ကို ၾကည့္ကာေျပာေနသည္ မသိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရပ္ကြက္ထိပ္တြင္ ၀က္သားဒုတ္ထိုးေရာင္းေသာ ဦးေလးၾကီးသည္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း ေျခတစ္ဖက္ျဖတ္ထားေသာ သူျဖစ္သည္။ ညေနတိုင္းတြင္ သူ၏ဇနီးကို စက္ဘီးေနာက္တြင္တင္ကာ ေျခနင္းေလးကို တစ္ခ်က္ခ်က္ျဖင့္နင္းကာ ဆိုင္သိမ္းျပန္သြားေသာ ထိုဦးေလးၾကီးတို႕စံုတြဲကို ျမင္ရသူအေပါင္းသည္ ေအးခ်မ္းေစသည္။ ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္၍ စစ္တကၠသိုလ္တက္ရန္ စိတ္ကူးေၾကာင္းကိုေျပာေသာ အခါ ဦးေလးၾကီးသည္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲပင္ ေထာက္ခံေလသည္။
“ေကာင္းတယ္ငါ့တူ။ ဦးေလးကေတာ့ အားေပးတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဦးေလးစဥ္းစားတယ္။ စစ္ထဲ၀င္ဖို႕ စိတ္ကူးေနတဲ့ ကေလးေတြ ငါ့လိုဒုကၡိတကိုုမ်ားျမင္ရင္ စိတ္ပ်က္ကုန္ျပီး စစ္ထဲမ၀င္ခ်င္ေတာ့မွာေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ။ မင္းကေတာ့ ငါ့ကိုေတာင္ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ေမးလာေတာ့ ငါေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္ကြာ။“
ဦးေလးၾကီးျပံဳးကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို ဦးေလးၾကီး၏ အိမ္သူသက္ထားကလည္း အျပံဳးေလးျဖင့္ ေထာက္ခံေနေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္စစ္တကၠသိုလ္သို႕တက္ေရာက္ခဲ့ကာ..............
ယခုဆိုလွ်င္ အရာရွိတစ္ေယာက္ဘ၀သို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ခြင့္ျပန္ရေသာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္အျမဲသြားေတြ႕ေလ့ရွိေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအျပင္ အျခားသူမ်ားမွာ ဦးေလးၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေလးသာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေလးကိုပါ ထို၀က္သားဒုတ္ထိုးဆိုင္ေလးသို႕ ေခၚလာမိသည္။ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ေမးေလ့ရွိေသာ စကားေလးကေတာ့
”ကိုယ္ဒီလိုအေျခအေနျဖစ္သြားရင္ေရာ ဦးေလးၾကီးတို႕လင္မယားလို ေပ်ာ္ေနႏိုင္ပါ့မလား“
သူမျပန္ေျပာေလ့ရွိတာကေတာ့ “စစ္သားလူထြက္၊ ဇြဲကထက္၊ ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းမငတ္“တဲ့။
(၀က္သားဒုတ္ထိုးႏွင့္ ကြမ္းယာစသည္တို႕ကို ေရာင္းေနေသာ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းဒဏ္ရာရ စစ္သည္ေတာ္ ရဲေဘာ္တစ္ဦးအတြက္ အမွတ္တရ။)
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
Posts
