ေနေရာင္ျခည္ပူျပင္းမႈသည္ ေဆာင္းတြင္းဟု ယံုႏိုင္ဖြယ္မရွိေအာင္ကို ပူျပင္းေနသည္။ လူကုံထန္ေတြသာ ေနထိုင္ေသာ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကားမ်ားကေတာ့ ဥဒဟိုသြားလာေနၾကေသာ္လည္း အရိပ္ကင္းမဲ့ေသာ ထုိလမ္းမေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလာေနသူ မရွိသေလာက္ကို ရွားပါးသည္။ သူမတို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုသည္လည္း ထိုဥဒဟိုသြားလာေနၾကေသာ ကားမ်ားထဲမွ တစ္စီးအပါအ၀င္တြင္ လိုက္ပါလာၾကသည္။ သူမ ကားေမာင္းေနရင္းမွ လူတစ္စုသည္ ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ အရိပ္ကင္းမဲ့ေသာ ထိုလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သြားေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းေလး၀င္လာသည္။ လူေတြလမ္းေလွ်ာက္တာ မဆန္းေသာ္လည္း ဆန္းေနသည္မွာ ထိုလူစုထဲမွ တစ္ေယာက္ေသာသူတြင္ သစ္သားခ်ဳိင္းေထာက္တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္......
ထိုလူစုသည္ သံလြင္ေရာင္၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားၾကေသာ္လည္း ထိုခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္သူကေတာ့ သံလြင္ေရာင္အက်ၤ ီလက္ရွည္ေလးႏွင့္ ပုဆိုးကိုသာ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ သူမ ကားကို ထိုလူစုအေက်ာ္တြင္ ထိုးရပ္လိုက္သည္။ သူမသူငယ္ခ်င္းသည္ ကားကိုထိုးရပ္ေသာ္ သူမကို "ဟာ..နင္ကေတာ့ စစ္၀တ္စံုျမင္တာနဲ႕ကို ဘာထျဖစ္ရတာတံုး"
သူမသူငယ္ခ်င္း ေျပာလိုက္ေသာစကားကို စိိတ္မေကာင္းေတာ့့ျဖစ္မိသည္.. သူမတစ္ခြန္းထဲသာ ျပန္ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္..
"ခဏ..ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါ..ကားရပ္ရတဲ့အေၾကာင္း ဘာဆိုတာသိရမွာပါ"
ထိုလူတစ္စု သူမကားနားမွ ျဖတ္ေသာအခါ သူတို႕လက္ထဲတြင္ စာအုပ္ေလးမ်ားကို ကုိင္ေဆာင္ထားၾကသည္။
"ဦးေလးတို႕.. စာအုပ္ေရာင္းတာလား"
"ေအးကြယ့္..သမီးကစိတ္၀င္စားလို႕လား"
"ဟုတ္ကဲ့ သမီး ၀ယ္ခ်င္လို႕ပါ။" သူမ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ယူ၍ ေငြေခ်ေသာအခါ သူမပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ စစ္၀တ္စံုျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ပံုကို ထိုလူတစ္စုထဲမွ တစ္ေယာက္က ျမင္သြားပံုရသည္။
"ၾသ..ညီမရဲ႕ အစ္ကိုကလည္း အရာရွိတစ္ေယာက္ပဲလား"
"မဟုတ္ပါဘူး..အစ္ကို။ ညီမအေဖကလည္း မိုင္းနင္းမိထားတဲ့ စစ္သည္တစ္ေယာက္ပါ"
သူမလည္း ၀ယ္ျခမ္းျပီးသည္ႏွင့္ ကားေလးကို တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းအတိုင္း ဆက္ေမာင္းခဲ့သည္။ သူမ သူငယ္ခ်င္းဆီက ေျပာလိုက္သံ စကားေလးကေတာ့
"နင့္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္... ဦးေလးၾကီးေတြက ဘ၀ကို ဒီလိုျဖစ္သြားတာေတာင္ သူတပါးေတြလို ေတာင္းစားေနတာ မဟုတ္ပဲ မသန္ေပမယ့္ ကိုယ္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အားေလးျဖင့္ သမာအာဇီ၀နဲ႔ မိသားစုကို လုပ္ေကၽြးေနတာ ငါတို႕ေတြ...ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အားေပးသင့္တယ္.."
[အျဖစ္အပ်က္ေလးက ရုိးစင္းေသာ္လည္း စစ္သားေတြရဲ႕ ျပင္းထန္ခိုင္မာေသာ စိတ္ဓါတ္ကို သူငယ္ခ်င္းမေလး..သိသြားတာကို ၀မ္းသာမိပါသည္။]
ထိုလူစုသည္ သံလြင္ေရာင္၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားၾကေသာ္လည္း ထိုခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္သူကေတာ့ သံလြင္ေရာင္အက်ၤ ီလက္ရွည္ေလးႏွင့္ ပုဆိုးကိုသာ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ သူမ ကားကို ထိုလူစုအေက်ာ္တြင္ ထိုးရပ္လိုက္သည္။ သူမသူငယ္ခ်င္းသည္ ကားကိုထိုးရပ္ေသာ္ သူမကို "ဟာ..နင္ကေတာ့ စစ္၀တ္စံုျမင္တာနဲ႕ကို ဘာထျဖစ္ရတာတံုး"
သူမသူငယ္ခ်င္း ေျပာလိုက္ေသာစကားကို စိိတ္မေကာင္းေတာ့့ျဖစ္မိသည္.. သူမတစ္ခြန္းထဲသာ ျပန္ေျပာႏိုင္ခဲ့သည္..
"ခဏ..ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ပါ..ကားရပ္ရတဲ့အေၾကာင္း ဘာဆိုတာသိရမွာပါ"
ထိုလူတစ္စု သူမကားနားမွ ျဖတ္ေသာအခါ သူတို႕လက္ထဲတြင္ စာအုပ္ေလးမ်ားကို ကုိင္ေဆာင္ထားၾကသည္။
"ဦးေလးတို႕.. စာအုပ္ေရာင္းတာလား"
"ေအးကြယ့္..သမီးကစိတ္၀င္စားလို႕လား"
"ဟုတ္ကဲ့ သမီး ၀ယ္ခ်င္လို႕ပါ။" သူမ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ယူ၍ ေငြေခ်ေသာအခါ သူမပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ စစ္၀တ္စံုျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ပံုကို ထိုလူတစ္စုထဲမွ တစ္ေယာက္က ျမင္သြားပံုရသည္။
"ၾသ..ညီမရဲ႕ အစ္ကိုကလည္း အရာရွိတစ္ေယာက္ပဲလား"
"မဟုတ္ပါဘူး..အစ္ကို။ ညီမအေဖကလည္း မိုင္းနင္းမိထားတဲ့ စစ္သည္တစ္ေယာက္ပါ"
သူမလည္း ၀ယ္ျခမ္းျပီးသည္ႏွင့္ ကားေလးကို တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းအတိုင္း ဆက္ေမာင္းခဲ့သည္။ သူမ သူငယ္ခ်င္းဆီက ေျပာလိုက္သံ စကားေလးကေတာ့
"နင့္ကို ေတာင္းပန္ပါတယ္... ဦးေလးၾကီးေတြက ဘ၀ကို ဒီလိုျဖစ္သြားတာေတာင္ သူတပါးေတြလို ေတာင္းစားေနတာ မဟုတ္ပဲ မသန္ေပမယ့္ ကိုယ္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အားေလးျဖင့္ သမာအာဇီ၀နဲ႔ မိသားစုကို လုပ္ေကၽြးေနတာ ငါတို႕ေတြ...ကိုယ္ခ်င္းစာျပီး အားေပးသင့္တယ္.."
[အျဖစ္အပ်က္ေလးက ရုိးစင္းေသာ္လည္း စစ္သားေတြရဲ႕ ျပင္းထန္ခိုင္မာေသာ စိတ္ဓါတ္ကို သူငယ္ခ်င္းမေလး..သိသြားတာကို ၀မ္းသာမိပါသည္။]
Posts
0 comments:
Post a Comment