+ ဗိုလ္ၾကီး မစားလိုက္ရေသာ ထမင္းတလုတ္

အစ္ကိုၾကီးေနလြမ္းသူရဲ႕ ဗိုလ္ၾကီးမစားခဲ့ေသာငါးဟင္းတစ္ခြက္ ႏွင့္ ရဲမာန္ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္မစားႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ေတြဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းမႈေတြ ခံစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာလည္း ထိုသို႕ေသာ အမွတ္တရေလးတစ္ခုကို စာဖတ္ပရိသတ္ၾကီးကို တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္က်ရာတပ္မွာက အိမ္ေထာင္မရွိသူ(လူပ်ိဳေလး)မ်ားေတာ့ ရိပ္သာမွာပဲ စားျဖစ္ၾကတယ္။ (ၾကြားတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။) အျပင္ထြက္စားရင္လည္း ပိုက္ဆံပိုကုန္မည့္အတူတူ အားလံုးစုျပီး တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ႏႈံးနဲ႕ဆိုျပီး စုျပီး ရိပ္သာကို ေပးျပီးခ်က္ခိုင္းျပီး စားၾကတယ္။ အိမ္ေလာက္ေတာ့ မေကာင္းေပမယ့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးေတာ့ျဖစ္တာေပါ့။
လရဲ႕ ပထမရက္ပိုင္းေတြမွာဆို ဟင္းကပိုေကာင္းတာမ်ားတယ္။ ဒီေန႕လည္း အထူးဟင္းလ်ာ (special menu)ဆိုေသာ အသံေလးကို ၾကားကတည္းက ညက တာ၀န္မွဴးက်ထားတာကိုေတာင္ ျပန္မအိပ္ေတာ့ဘဲ။ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ေကာက္ဆြဲျပီး ထမင္းစားခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္ဆိုတဲ့စကားပံုေလးအတိုင္းပင္ စားရိပ္သာသို႕ သြက္သြက္ထြက္ခဲ့တယ္...


ဒါေတာင္ ၄၉က ဘသားေခ်ာေတြက ေရာက္ေနၾကျပီ။ စားေသာက္ဟင္းလ်ာမ်ားေရာက္လာေတာ့ ဘဲသားဟင္းဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မစားရေတာ့ၾကာေတာ့ ခံတြင္းေတြ႕ေတြ႕နဲ႕ အဆီအႏွစ္မ်ားျဖင့္ အားပါးတရနယ္ျပီး ပထမဦးဆံုးတစ္ဇြန္းကို ပါးစပ္တြင္းသို႕ သြတ္သြင္းလိုက္ပါတယ္။ စကၠန္႕အနည္းငယ္သာၾကာပါမည္။
'အား'
ပါးစပ္တြင္းမွ ထမင္းလုတ္ျပန္ထြက္လာပါေတာ့သည္။ ဘုရားဘုရား...သြားပါျပီ။ မဟာအံသြားေတာ့ ေၾကမြကုန္သလိုေတာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ထမင္းခ်က္ေဆာင္မွ ရဲေဘာ္ xxxxx ကလည္း ေျပးထြက္လာပါတယ္။
"ဟာ...ဗိုလ္ၾကီး။ ဘာျဖစ္တာတုံး။ လွ်ာကိုက္မိတာလား"
သူကေတာ့ စိုးရိမ္ၾကီးစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ကာ ေမးေနေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တရားခံကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ထမင္းလုတ္တြင္းမွ ရွာေဖြလိုက္ရာ ... ဘုရားဘုရား မူလီ၀ါရွာျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ရဲေဘာ္ xxx ဆီမွ အသံထြက္လာေတာ့သည္။

"ဟာ...မူလီ၀ါရွာပါလား။ ေပ်ာက္လို႕ဆိုျပီး ၾကိတ္ရွာေနတာ။ အိုးေဆးတုန္းကမ်ား ပါသြားလားဆိုျပီး ပန္းကန္ေဆးတဲ့ေနရာမွာ လိုက္ရွာေနတာ"

ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က ငိုရခက္ရယ္ရခက္ဗ်ာ။

စာအျပည့္အစံုသို႕….

ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…

+ သားႏွင့္ ဇနီးဆီမွ မျမင္ႏိုင္ေသာ စြမ္းအား

႐ွမ္းရိုးမ၏ ဆိတ္ျငိမ္လွေသာ ေတာေတာင္သဘာ၀မ်ားကို ျဖိဳခြင္းလိုက္ေသာ ေသနတ္သံမ်ားႏွင့္ မိုင္းေပါက္ကြဲသံမ်ားသည္ ေက်းငွက္ေလးမ်ား ေ၀ဟင္တြင္ ပ်ံ၀ဲသြားကာ ေနရာဌာနေျပာင္းၾကေလျပီ။ ယမ္းေငြ႕တစ္ေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ပစ္ခတ္မႈမ်ားကလည္း တစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ဖက္မစဲႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနက်သည္။

ေျပးရင္းလႊားရင္း ပစ္ရင္းခတ္ရင္းျဖစ္ပင္ ေျခေထာက္ေအာက္ဆီမွ ျပင္းထန္ေသာ ေပါက္ကြဲမႈႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္လြင့္စင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သြားျပီ.. အသိကလည္းသိေနေသးတယ္။ နာက်င္မႈကလည္းရွိေနေသးတယ္.. ငါမေသေသးဘူးဆိုတာေသခ်ာသြားျပီ။ မေသခ်ာတာကေတာ့ ငါ့ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္လံုး ရွိ၊ မရွိဆုိတာပဲ.....

"ဗိုလ္ၾကီး ထိသြားျပီ။ အေနာက္ဘက္ကိုုဆြဲ"
ကၽြန္ေတာ့္နားအစံုကလည္း ၀ီ၀ီ ဆိုေသာအသံမ်ားႏွင့္အတူ ပလံုးပေထြးႏွင့္ စကားသံမ်ားၾကားေနရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းမ်ားကို ပင့္ျပီးမေနေသာ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ေသာင္းမ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရသည္။
"အား"
ထိုေအာ္သံႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္၏ေဘးသို႕ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ေသာင္းေမွာက္လ်က္က်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ေသာအသိသည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ အဆံုးသတ္သြားေလျပီ။ သတိျပန္ရေသာအခါ ရွမ္း႐ိုးမၾကီးသည္ ပကတိျငိမ္သက္ကာ သစ္ခက္၀ါးတို႕ ႐ိုက္ခတ္သံမ်ားကိုပါ ၾကားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနေသာ ေနရာေလးက ေျမက်င္းၾကီးတစ္ခု..

ေျခေထာက္နားဆီက တစ္ဆစ္ဆစ္နာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညာေျခတစ္ဖက္ကေတာ့ ေျမျပင္ေပၚတြင္က်န္ခဲ့ေလျပီ။ မိုင္းသည္ နင္းမိုင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်န္ေျခတစ္ဖက္ကိုပါ မိုင္းသံစမ်ားထိစင္ထားေသာေၾကာင့္ နာက်င္မႈဒဏ္သည္ အ႐ိုးအတြင္းမွပင္ ခိုက္ခိုက္က်င္လွသည္။ နာက်င္မႈဒဏ္ကို သက္သာရန္အလို႕ငွာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္အိတ္ကပ္ဆီမွ သားႏွင့္ဇနီးပံုေလးကို ထုတ္ၾကည့္မိသည္။ ျပည္လမ္းမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ကို ေနာက္ခံထား၍ ျပံဳးရႊင္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္သားေလးကို ခ်ီထားေသာ ခ်စ္ဇနီးတို႕၏ ဓါတ္ပံုေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္မရွိေတာ့လွ်င္ ဒီက်န္ရွိေနေသးေသာ ဘ၀ခရီးလမ္းကို မည္ကဲ့သို႕ေလွ်ာက္လွမ္းမည္နည္း ဟု အားငယ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ အၾကည့္အျဖစ္သို႕ေျပာင္းလဲသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ် တစ္ခုကို ခ်ရေတာ့မည္။

"ဆရာၾကီး XXXX ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ခဏလာပါအံုး"
မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ဆရာၾကီးေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးတြင္..

"ဟာ.. မျဖစ္ႏိုင္တာ ဗိုလ္ၾကီးရာ။ ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ပရေစနဲ႕။ မိုးလင္းရင္ ရဟတ္ယာဥ္ေရာက္လာေတာ့မွာပါ။ စက္ေတြကေနလွမ္းေျပာ ျပီးပါျပီ။ ဗိုလ္ၾကီး ထိ သြားတယ္ဆိုလို႕ အဘက ခ်က္ခ်င္းလႊတ္လိုက္တာ။ ရာသီဥတုအေျခအေနေၾကာင့္သာ ၾကန္႕ၾကာေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ပရေစနဲ႕ ဗိုလ္ၾကီးရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ရက္လို႕ပါ"
"ဆရာၾကီး.. ဆရာၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုဆိုလည္းဟုတ္တယ္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆိုလည္းဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကိုးျပီး ေနေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးႏွင့္ ဇနီးကလည္းရွိေသးတယ္။ ဒီနာေနတဲ့ ဒဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီဒဏ္နဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္အသက္ပါသြားႏိုင္တယ္။ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းေတာင္ ျပတ္ျပီးသြားျပီပဲ။ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းထပ္ျပတ္လည္း ဘာမွမထူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မေသရင္ ျပီးတာပါပဲ။ ထုတ္လိုက္ပါ ဓါးကို"

ဆရာၾကီးသည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ခါးတြင္ပါလာေသာ စစ္သံုးဓါးဘတ္နက္ကို ထုတ္လိုက္သည္။ ဇနီးသည္ေလးကိုယ္တိုင္ ျပဲေလတိုင္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပးေနေသာ အက်ီ ၤလက္ေမာင္းနားအစကို ဆြဲျဖဲကာ ကၽြန္ေတာ္ပါးစပ္တြင္ ကိုက္လိုက္သည္။ ဆရာၾကီးကလည္း မ်က္စိအစံုကို ပိတ္၍ မိုင္းစစင္၍ အသားမ်ားလႈိက္စားေနေသာ ေနရာအထက္နားမွ ဘတ္နက္ျဖင့္ ခုတ္ေလေတာ့သည္။ ဘတ္နတ္တန္ခိုးကလည္း စြမ္းပါသည္။ အသားမ်ားသာ ေက်မြကုန္သည္ လူအ႐ိုးကို တစ္ခါတည္းမျပတ္ႏိုင္။ နာက်င္မႈကေတာ့ ေျပာပေလာက္မတတ္ေလာက္ေအာင္ပင္။ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ သားႏွင့္ဇနီးသည္တို႕၏ ဓါတ္ပံုေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ထားရင္း..

"ဟာ........ ဗိုလ္ၾကီး၊ ဒါ ဘာလုပ္တာလည္း။ မင္းကြာ အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြလုပ္ေနတယ္။ ရဟတ္ယာဥ္လာေတာ့မွာပါကြာ။ သည္းခံေစာင့္ပါကြာ။ မင္း ခံစားေနရတာကို ငါလည္းကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ကြာ...ညီေလးရာ...မင္းကြာ..လုပ္ရပ္လိုက္တာ"
"ဗိုလ္မွဴး... ကၽြန္ေတာ္မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီဒဏ္နဲ႕ အသက္ပါပါနိုင္တယ္။ ျပတ္သြားတာကမွ ဘာမွ ေလာေလာဆယ္ထပ္မခံစားရေတာ့မွာ..ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဗိုလ္မွဴးရာ..ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါ။"
မ်က္၀န္းအိမ္တြင္ မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တင္းတင္းဖတ္ထားရင္း...
"ညီ.. အစ္ကို႕ကို ယံုပါ။ မင္း ဘာမွ မျဖစ္ေစရဘူး။ စိတ္ခ်..မင္းရဲ႕မိန္းမႏွင့္ မင္းရဲ႕သားကို ေဆး႐ံုမွာေတြ႕ရမွာေသခ်ာတယ္။"
"ဗိုလ္မွဴး... ေက်ာ္ေသာင္းတစ္ေယာက္ေရာ.."
"သူကေတာ့ ရတဲ့ဒဏ္ရာက မျပင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္ ေသြးထြက္လြန္ျပီး ခဏကမွဆံုးသြားျပီ"
"ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ္စြံအသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တတ္ဆြဲေသာ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဆံုးေက်ာ္ေသာင္း က်သြားျပီတဲ့။ မိနစ္ပိုင္းအၾကာတြင္ ရဟတ္ယာဥ္သံမ်ားၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္အစံုဆီသို႕ သားေလးႏွင့္ ဇနီးသည္ေလး ဓါတ္ပံုကို ဖိကပ္ရင္း.........


(အေဖ..သားသမီးေတြ အေပၚမွာထားတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ေမတၱာသည္ ဒီဘ၀ဆပ္လို႕မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ အေဖ..ဒီပုိ႕စ္ေလးကို ဖတ္မိခ်ိန္မွာ အေဖ့အေၾကာင္းေတြကို ေရးရလားလို႕ ေမးလာရင္ .. ေျဖဖို႕အဆင္သင့္ပါအေဖ။ မဂၤလာဒံုကုတင္ ၅၀၀မွာ မိုင္းထိလို႕ ဒုကၡိတဘ၀ကို ေရာက္ရတဲ့ အေဖတို႕လိုစစ္သည္ေတြ မ်ားလာျပီအေဖ။ သူတို႕ကို အေဖ့ရဲ႕စိတ္ဓါတ္နဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြကို ေျပာျပေပးရင္း.. သူတို႕ဘ၀ေတြဟာ မသန္ေပမယ့္ စြမ္းေသးတယ္ဆိုတာကို သိ္ေစခ်င္လို႔ပါ..အေဖ။ အေဖ..နားလည္ေပးႏိုင္ပါေစလို႕ဆုေတာင္းရင္း....)

စာအျပည့္အစံုသို႕….

ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…

+ ေရွ႕တန္းတစ္ေနရာမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႕

ျပည္စစ္သားသို ့

ေတာၾကိဳေတာင္ၾကား ၊ ျပည္ ့စစ္သားတို ့

မနားခဏ ၊ တာ၀န္က်စဥ္

မခိုမကပ္ ထမ္းရြက္ၾက။

နယ္ခ်ဲ ့သူမ်ား ၊ ေစာ္ကားလာလွ်င္

မားမားမတ္မတ္ တိုက္ထုတ္ၾက။

ျပည္တြင္းျပည္ထဲ ၊ လမ္းစဥ္ကြဲကို

သူပဲတဖန္ တိုက္ခိုက္ျပန္။

ဇာတိမာန္ထား ၊ ျပည့္စစ္သားမို ့

အင္အားလံု ့လ သူ ့ျပည့္၀၏။

မိုးေရစိုရႊဲ ၊ ေတာနက္ထဲတြင္

မိခြဲဖခြဲ ၊ ခ်စ္သူခြဲလွ်က္

တိုက္ပြဲ၀င္ၿပီ ရဲဇာနည္။

ေႏြမိုးရယ္ေဆာင္း ၊ ရာသီေျပာင္းလဲ

လံု ့လမေၿပာင္း ၊ သူရဲေကာင္း။ ။

သထံု - သန္းသန္းႏြယ္

ကိုထိေပ့သွ်င္ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းယူ၍ တင္ျပထားျခင္းပါ။ ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးေသာ အစ္ကိုကို အထူးပင္ေက်းဇူးပါ။ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ဒဏ္ရာရရွိသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းစစ္သည္မ်ားသို႕ အမွတ္တရပါ။
္

စာအျပည့္အစံုသို႕….

ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…

+ မုန္တိုင္းၾကားမွ စစ္သည္

အင္တာနက္ဆိုတာၾကီးက ဆန္းက်ယ္တယ္။ နည္းပညာျမင့္မားတယ္။ ဒီလိုေက်ာ္ၾကားမႈေတြေၾကာင့္ ခြင့္ရလို႕အိမ္ကို ျပန္တဲ့ ခဏမွာ ဒီအင္တာနက္ဆိုတာကို ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ျပီးခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ္နာဂစ္မုန္တိုင္းနဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး ေရးသားတင္ျပထားခ်က္ေတြ။ မေရာက္ဘူးတဲ့ေနရာကို အၾကားမ်ိဳးစံု၊ အျမင္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ေရးသားထားခ်က္ေတြ။ ထိုေဒသမွ တာ၀န္ျပီးဆံုး၍ျပန္လာရေသာ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားရတယ္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းျဖစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕နယ္ေျမမွ တပ္အခ်ိဳ႕ကို မုန္တိုင္းသင့္ေဒသမ်ား ကို တာ၀န္ခ်ထားေပးပါသည္။ တာ၀န္က်ရာေဒသသို႕မသြားမီ ...
ညီမေလးကိုႏႈတ္ဆက္မိလိုက္ေတာ့။ ညီမေလးက ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ႏွာေခါင္းအုပ္ပိတ္စ (mask)ေတြ၊ ၀မ္းပိုက္ေဆးေတြရယ္နဲ႕ ဓါတ္ဆားခဲျပားမ်ားကို လာပို႕သြားတယ္။ မိုးေလ၀သ သတင္းသိရေအာင္ဆိုျပီး ေရဒီယိုေလးေတာင္ပါေသး.. အကြက္စိပါ့။

တာ၀န္က်ရာမုန္တိုင္းသင့္ေဒသမ်ားသို႕ ေရာက္သြားေသာအခါ အေတာ္ပင္စိတ္မေကာင္းစရာျမင္ကြင္းေတြ ျပိဳပ်က္မႈေတြကလည္း ျမင္လို႕မေကာင္း၊ ျမင္သာေသာ အေလာင္းေတြကိုေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ျပီးျခင္းမွာ ျမိဳ႕ခံေတြကရွင္းထားေတာ့ အေလာင္းေတြကို မေတြ႕ရေပ။ သို႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႕တာ၀န္က စပါျပီ.. ျပိဳပ်က္ေနေသာ အေဆာက္အအံုမ်ားကို ရွင္းလင္းရန္ႏွင့္ က်န္ရွိအေဆာက္အအံုမ်ားႏွင့္ ေဒသခံနယ္ေျမလံုျခံဳေရးယူရန္။ အဲဒီမွာစေတြ႕တာပဲ.. ညီမေလးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ေက်းဇူးတင္မိသည္။ သူေပးလိုက္ေသာ mask ေလးမ်ားကို ကိုယ့္ရဲေဘာ္မ်ားအားလည္း ေ၀ျခမ္းေပး။ အေလာင္းေတြက ရက္ၾကာေနျပီဆိုေတာ့ ပုတ္ပြေနျပီ။ အျပိဳအပ်က္မ်ားၾကားမွ ျမင္မေကာင္းေတာ့ေသာ အေလာင္းမ်ားကို ဆြဲထုတ္။ အနံ႕အသက္မ်ားက မေကာင္း.. mask လည္းႏွစ္ရက္သံုးရက္ထပ္ ပိုမခံႏုိင္။ ေနာက္ဆံုးလည္စီးပ၀ါမ်ားကိုပဲ အကာအကြယ္ထားျပီး ပတ္၀န္းက်င္ ရွင္းလင္းေရးကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ရေတာ့သည္။

မုန္တိုင္းသင့္ေဒသမ်ားကို ေစတနာရွင္မ်ားက ေရမ်ား၊ အစားအေသာက္မ်ားလွဴဒါန္းၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း လူေတြပါပဲဗ်ာ.. ေရငတ္တတ္တာ မဆန္းပါဘူး။ သို႕ေသာ္လည္း ေရဘူးကိုယ္တာကိုလည္း ၀င္မယူရက္ပါဘူး။ စခန္းခ်ရာေနရာကတည္းက ထည့္ယူလာေသာ္ ေရဘူးေလးမ်ားကိုသာ ေခၽြတာေသာက္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါေတာင္ အင္တာနက္သတင္းေတြမွာက တစ္မ်ိဳးေရးထားတာေတြ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ႏိုင္ငံကိုကာကြယ္ရန္ဆိုျပီး အမိေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက သင္ေပးလိုက္တဲ့ပညာေတြမွာ ေသေသာအေလာင္းမ်ားကို ရွာေဖြေရးပညာမပါခဲ့ပါဘူး။ "သစၥာေလးခ်က္သံမႈိႏွက္" သကဲ့သို႕ အထက္ကေပးအပ္တဲ့ တာ၀န္ကိုလိုက္နာရမယ့္ သစၥာစကားအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေပးအပ္တဲ့တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း.........

စာအျပည့္အစံုသို႕….

ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…

+ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရ လူ႕ဘ၀ (နေမာ္နမဲ့)

"နေမာ္နမဲ့"ဟူေသာ စကား၏ အဓိပၸါယ္ကို ျမန္မာတိုင္းလိုလိုနားလည္ၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ လူတိုင္းသည္လည္း ကေလးဘ၀မွစ၍ ယခုအရြယ္အထိ "နေမာ္နမဲ့"လုပ္ရပ္တစ္ခု မဟုတ္တစ္ခုေတာ့ လုပ္ဖူးၾကမည္ထင္ပါသည္။ စာေရးသူသည္လည္း လုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္းကိုယ့္ကိုယ္ကို နေမာ္နမဲ့ မလုပ္မိေစရန္ ဆံုးမသတိေပး ျပဳျပင္သြားပါက တနည္းအားျဖင့္ အရာရာကို အေသးစိတ္ သတိထားျပီး၊ အျမဲအသိစိတ္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္သြားပါက "နေမာ္နမဲ့" ျဖစ္စဥ္ေလးမ်ား တစ္ေျဖးေျဖးေလ်ာ့သြားႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးရွိပါသည္.......

ကေလးဘ၀မွစ၍ နေမာ္နမဲ့၊ လူလတ္ပိုင္းတြင္လည္း နေမာ္နမဲ့၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အရာရာႏွင့္ အေၾကာင္းေၾကာင္း၊ သို႕ေသာ္၀န္ထမ္းဘ၀တြင္ အတန္အသင့္ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး ကံအားေလ်ာ္စြာ အရာရွိၾကီးတစ္ဦး၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိအျဖစ္ေရြးခ်ယ္ခံရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုနေမာ္နမဲ့ျဖင့္ တစ္နံနက္သာခံျပီး ကိုယ္ေရးအရာရွိဘ၀မွ စုေတခဲ့ရပါသည္။
အေၾကာင္းမွာ ကိုယ္ေရးအရာရွိ တာ၀န္စတင္ထမ္းေဆာင္ရြက္မည့္မနက္၊ အေသအခ်ာ ၀တ္စားျပီး အရာရွိၾကီးအိမ္သို႕ ေရာက္ေနခဲ့ပါသည္။ ကားၾကီးကို ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ အသင့္ရပ္ထားျပီး အရာရွိၾကီးထြက္အလာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ေနခဲ့ပါသည္။ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာပါျပီ၊ ဇနီးကလည္း လက္ျပ 'တာ့တာ'လုပ္ရန္ ၾကည္လင္ရႊင္ျပံဳးေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ အရာရွိၾကီး၏ ေနာက္က ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကပ္ပါလာပါျပီ။
ပထမဆံုးေန႕ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ့္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ၾကီးလည္း မ်က္ႏွာကို အခ်ိဳသာဆံုး၊ အယဥ္ေက်းဆံုး ပံုသ႑န္ျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားထဲမွကအတိုင္း လူၾကီးထိုင္မည့္ဘက္၊ ကားေနာက္တံခါးကို စမတ္က်က်ဖြင့္ေပးလိုက္ပါျပီ။ လူၾကီးကလည္း ရာဇအိေျႏၵေလးျဖင့္ တင္ပုလႊဲေလး၀င္ထိုင္ျပီးခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း ေနာက္တံခါးကို ေဆာင့္ျပီးပိတ္လိုက္ရာ အရာရွိၾကီး၏ ညာေျခက်င္း၀တ္ၾကီးက တံခါးၾကားတြင္ ညွပ္မိသြားပါေတာ့သည္။ လူၾကီး၏ နာက်င္စြာေအာ္လိုက္သံ၊ 'တာ့တာ'လုပ္ေနေသာ လူၾကီးကေတာ္ထံမွ အလန္႕တၾကားေအာ္သံမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ကိုယ္ေရးအရာရွိဘ၀ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အျဖစ္ အမိန္႕ခ်မွတ္သံမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။

ေမတၱာျဖင့္
စြန္ရဲ

စာအျပည့္အစံုသို႕….

ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…

+ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရ လူ႕ဘ၀

တေန႕တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ဆရာက သူ ဗိုလ္ၾကီးဘ၀တြင္ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရေသာ တပ္သားတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ရယ္ေမာဖြယ္ရာ ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က ဆရာတို႕တပ္ရင္း ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းေလ့က်င့္ေနခဲ့ပါသည္။

တပ္ရင္း႒ာနခ်ဳပ္၏ အေနာက္ဘက္ေတာအုပ္ေလး၏ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းေသာေနရာတြင္ ေန႕လည္ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္၊ ပဲ ဆိပ္ေလးတက္ေနစဥ္၊ စစ္ေျမျပင္၌ လႈပ္ရွားေနေသာ ပစ္မွတ္ကို မွန္ေအာင္ပစ္ခတ္နည္းကို နည္းျပတပ္ၾကပ္ၾကီးက ပို႕ခ်ေနပါသည္။

လႈပ္ရွားေနေသာ ပစ္မွတ္အား ပထမေသနတ္ေျပာင္းျဖင့္ တစ္တန္းတည္း ထိုး "ခ်ိန္"၊ ေနာက္ "လိုက္ခ်ိန္"၊ ထို႕ေနာက္ "ၾကိဳခ်ိန္"၊ ေနာက္ဆံုးမွ ခလုတ္ဆြဲပစ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအဆင့္(၄)ဆင့္ကို နည္းျပဆရာက သင္တန္းတပ္စုတစ္ခုလံုးကို လိုက္ဆိုေစပါသည္။ "ခ်ိန္" "လိုက္ခ်ိန္" "ၾကိဳခ်ိန္" "ပစ္" သင္တန္းသားမ်ားကလည္း လိုက္သာဆိုေနရသည္ တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္လံုးမ်ားမဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ "ပဲ" ဆိပ္တက္ေနၾကျပီး မနက္ပိုင္းသင္တန္းက တပ္စုတိုက္စစ္ "က်ား" အၾကိမ္ၾကိမ္ထိုးထားခဲ့ရျပီး ေန႔လည္စာထမင္းကိုလည္း တနင့္တပိုးစားခဲ့ၾကသည္။ မ်က္ခြံႏွစ္ခုက ကမာၻေပၚတြင္ အေလးဆံုးေသာ အရာ၀တၳဳႏွစ္ခု ျဖစ္လာၾကျပီ။

ထို႕ေၾကာင့္လည္း ဆရာက သင္ခန္းစာ အတိုေကာက္ကို လိုက္ဆိုေစျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ေနာက္ဆံုးအတန္း ဘယ္အစြန္က ရဲေဘာ္သိန္းတိုး လိုက္ဆိုတာမေတြ႕။ မ်က္လံုးပင္မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆရာက မတ္တပ္ရပ္ သတိဆြဲထားေစျပီး "ရဲေဘာ္သိန္းတိုး" ခဏက အားလံုးဆိုသြားတဲ့ အခ်က္(၄)ခ်က္ကို အားလံုးၾကားသြားေအာင္၊ တပ္ရင္းရံုးကပါ ၾကားရေအာင္ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ "အက်ယ္ၾကီး သံုးခါေအာ္လိုက္စမ္းကြာ" ဟုအမိန္႕ေပးလိုက္ပါသည္။

ရဲေဘာ္သိန္းတိုးကလည္း "ဟုတ္" ဟုတစ္ခြန္းအစပ်ိဳးျပီး အက်ယ္ၾကီး "သံုးခါ" ေအာ္လိုက္ပါသည္။
"အက်ယ္ၾကီး"
"အက်ယ္ၾကီး"
"အက်ယ္ၾကီး" တပ္စုတစ္စုလံုး ဟားတိုက္ရယ္ေမာၾကသည္မွာ အိပ္ခ်င္စိတ္မ်ားပင္ ေပ်ာက္သြားၾကပါေတာ့သည္။

ေမတၱာျဖင့္
စြန္ရဲ

စာအျပည့္အစံုသို႕….

ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…