+ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရ လူ႕ဘ၀

တေန႕တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ဆရာက သူ ဗိုလ္ၾကီးဘ၀တြင္ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရေသာ တပ္သားတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ရယ္ေမာဖြယ္ရာ ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က ဆရာတို႕တပ္ရင္း ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းေလ့က်င့္ေနခဲ့ပါသည္။

တပ္ရင္း႒ာနခ်ဳပ္၏ အေနာက္ဘက္ေတာအုပ္ေလး၏ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းေသာေနရာတြင္ ေန႕လည္ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္၊ ပဲ ဆိပ္ေလးတက္ေနစဥ္၊ စစ္ေျမျပင္၌ လႈပ္ရွားေနေသာ ပစ္မွတ္ကို မွန္ေအာင္ပစ္ခတ္နည္းကို နည္းျပတပ္ၾကပ္ၾကီးက ပို႕ခ်ေနပါသည္။

လႈပ္ရွားေနေသာ ပစ္မွတ္အား ပထမေသနတ္ေျပာင္းျဖင့္ တစ္တန္းတည္း ထိုး "ခ်ိန္"၊ ေနာက္ "လိုက္ခ်ိန္"၊ ထို႕ေနာက္ "ၾကိဳခ်ိန္"၊ ေနာက္ဆံုးမွ ခလုတ္ဆြဲပစ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအဆင့္(၄)ဆင့္ကို နည္းျပဆရာက သင္တန္းတပ္စုတစ္ခုလံုးကို လိုက္ဆိုေစပါသည္။ "ခ်ိန္" "လိုက္ခ်ိန္" "ၾကိဳခ်ိန္" "ပစ္" သင္တန္းသားမ်ားကလည္း လိုက္သာဆိုေနရသည္ တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္လံုးမ်ားမဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ "ပဲ" ဆိပ္တက္ေနၾကျပီး မနက္ပိုင္းသင္တန္းက တပ္စုတိုက္စစ္ "က်ား" အၾကိမ္ၾကိမ္ထိုးထားခဲ့ရျပီး ေန႔လည္စာထမင္းကိုလည္း တနင့္တပိုးစားခဲ့ၾကသည္။ မ်က္ခြံႏွစ္ခုက ကမာၻေပၚတြင္ အေလးဆံုးေသာ အရာ၀တၳဳႏွစ္ခု ျဖစ္လာၾကျပီ။

ထို႕ေၾကာင့္လည္း ဆရာက သင္ခန္းစာ အတိုေကာက္ကို လိုက္ဆိုေစျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ေနာက္ဆံုးအတန္း ဘယ္အစြန္က ရဲေဘာ္သိန္းတိုး လိုက္ဆိုတာမေတြ႕။ မ်က္လံုးပင္မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆရာက မတ္တပ္ရပ္ သတိဆြဲထားေစျပီး "ရဲေဘာ္သိန္းတိုး" ခဏက အားလံုးဆိုသြားတဲ့ အခ်က္(၄)ခ်က္ကို အားလံုးၾကားသြားေအာင္၊ တပ္ရင္းရံုးကပါ ၾကားရေအာင္ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ "အက်ယ္ၾကီး သံုးခါေအာ္လိုက္စမ္းကြာ" ဟုအမိန္႕ေပးလိုက္ပါသည္။

ရဲေဘာ္သိန္းတိုးကလည္း "ဟုတ္" ဟုတစ္ခြန္းအစပ်ိဳးျပီး အက်ယ္ၾကီး "သံုးခါ" ေအာ္လိုက္ပါသည္။
"အက်ယ္ၾကီး"
"အက်ယ္ၾကီး"
"အက်ယ္ၾကီး" တပ္စုတစ္စုလံုး ဟားတိုက္ရယ္ေမာၾကသည္မွာ အိပ္ခ်င္စိတ္မ်ားပင္ ေပ်ာက္သြားၾကပါေတာ့သည္။

ေမတၱာျဖင့္
စြန္ရဲ