+ သားႏွင့္ ဇနီးဆီမွ မျမင္ႏိုင္ေသာ စြမ္းအား

႐ွမ္းရိုးမ၏ ဆိတ္ျငိမ္လွေသာ ေတာေတာင္သဘာ၀မ်ားကို ျဖိဳခြင္းလိုက္ေသာ ေသနတ္သံမ်ားႏွင့္ မိုင္းေပါက္ကြဲသံမ်ားသည္ ေက်းငွက္ေလးမ်ား ေ၀ဟင္တြင္ ပ်ံ၀ဲသြားကာ ေနရာဌာနေျပာင္းၾကေလျပီ။ ယမ္းေငြ႕တစ္ေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ပစ္ခတ္မႈမ်ားကလည္း တစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ဖက္မစဲႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနက်သည္။

ေျပးရင္းလႊားရင္း ပစ္ရင္းခတ္ရင္းျဖစ္ပင္ ေျခေထာက္ေအာက္ဆီမွ ျပင္းထန္ေသာ ေပါက္ကြဲမႈႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္လြင့္စင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သြားျပီ.. အသိကလည္းသိေနေသးတယ္။ နာက်င္မႈကလည္းရွိေနေသးတယ္.. ငါမေသေသးဘူးဆိုတာေသခ်ာသြားျပီ။ မေသခ်ာတာကေတာ့ ငါ့ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္လံုး ရွိ၊ မရွိဆုိတာပဲ.....

"ဗိုလ္ၾကီး ထိသြားျပီ။ အေနာက္ဘက္ကိုုဆြဲ"
ကၽြန္ေတာ့္နားအစံုကလည္း ၀ီ၀ီ ဆိုေသာအသံမ်ားႏွင့္အတူ ပလံုးပေထြးႏွင့္ စကားသံမ်ားၾကားေနရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းမ်ားကို ပင့္ျပီးမေနေသာ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ေသာင္းမ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရသည္။
"အား"
ထိုေအာ္သံႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္၏ေဘးသို႕ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ေသာင္းေမွာက္လ်က္က်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ေသာအသိသည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ အဆံုးသတ္သြားေလျပီ။ သတိျပန္ရေသာအခါ ရွမ္း႐ိုးမၾကီးသည္ ပကတိျငိမ္သက္ကာ သစ္ခက္၀ါးတို႕ ႐ိုက္ခတ္သံမ်ားကိုပါ ၾကားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနေသာ ေနရာေလးက ေျမက်င္းၾကီးတစ္ခု..

ေျခေထာက္နားဆီက တစ္ဆစ္ဆစ္နာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညာေျခတစ္ဖက္ကေတာ့ ေျမျပင္ေပၚတြင္က်န္ခဲ့ေလျပီ။ မိုင္းသည္ နင္းမိုင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်န္ေျခတစ္ဖက္ကိုပါ မိုင္းသံစမ်ားထိစင္ထားေသာေၾကာင့္ နာက်င္မႈဒဏ္သည္ အ႐ိုးအတြင္းမွပင္ ခိုက္ခိုက္က်င္လွသည္။ နာက်င္မႈဒဏ္ကို သက္သာရန္အလို႕ငွာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္အိတ္ကပ္ဆီမွ သားႏွင့္ဇနီးပံုေလးကို ထုတ္ၾကည့္မိသည္။ ျပည္လမ္းမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ကို ေနာက္ခံထား၍ ျပံဳးရႊင္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္သားေလးကို ခ်ီထားေသာ ခ်စ္ဇနီးတို႕၏ ဓါတ္ပံုေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္မရွိေတာ့လွ်င္ ဒီက်န္ရွိေနေသးေသာ ဘ၀ခရီးလမ္းကို မည္ကဲ့သို႕ေလွ်ာက္လွမ္းမည္နည္း ဟု အားငယ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ အၾကည့္အျဖစ္သို႕ေျပာင္းလဲသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ် တစ္ခုကို ခ်ရေတာ့မည္။

"ဆရာၾကီး XXXX ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ခဏလာပါအံုး"
မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ဆရာၾကီးေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးတြင္..

"ဟာ.. မျဖစ္ႏိုင္တာ ဗိုလ္ၾကီးရာ။ ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ပရေစနဲ႕။ မိုးလင္းရင္ ရဟတ္ယာဥ္ေရာက္လာေတာ့မွာပါ။ စက္ေတြကေနလွမ္းေျပာ ျပီးပါျပီ။ ဗိုလ္ၾကီး ထိ သြားတယ္ဆိုလို႕ အဘက ခ်က္ခ်င္းလႊတ္လိုက္တာ။ ရာသီဥတုအေျခအေနေၾကာင့္သာ ၾကန္႕ၾကာေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ပရေစနဲ႕ ဗိုလ္ၾကီးရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ရက္လို႕ပါ"
"ဆရာၾကီး.. ဆရာၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုဆိုလည္းဟုတ္တယ္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆိုလည္းဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကိုးျပီး ေနေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးႏွင့္ ဇနီးကလည္းရွိေသးတယ္။ ဒီနာေနတဲ့ ဒဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီဒဏ္နဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္အသက္ပါသြားႏိုင္တယ္။ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းေတာင္ ျပတ္ျပီးသြားျပီပဲ။ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းထပ္ျပတ္လည္း ဘာမွမထူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မေသရင္ ျပီးတာပါပဲ။ ထုတ္လိုက္ပါ ဓါးကို"

ဆရာၾကီးသည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ခါးတြင္ပါလာေသာ စစ္သံုးဓါးဘတ္နက္ကို ထုတ္လိုက္သည္။ ဇနီးသည္ေလးကိုယ္တိုင္ ျပဲေလတိုင္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပးေနေသာ အက်ီ ၤလက္ေမာင္းနားအစကို ဆြဲျဖဲကာ ကၽြန္ေတာ္ပါးစပ္တြင္ ကိုက္လိုက္သည္။ ဆရာၾကီးကလည္း မ်က္စိအစံုကို ပိတ္၍ မိုင္းစစင္၍ အသားမ်ားလႈိက္စားေနေသာ ေနရာအထက္နားမွ ဘတ္နက္ျဖင့္ ခုတ္ေလေတာ့သည္။ ဘတ္နတ္တန္ခိုးကလည္း စြမ္းပါသည္။ အသားမ်ားသာ ေက်မြကုန္သည္ လူအ႐ိုးကို တစ္ခါတည္းမျပတ္ႏိုင္။ နာက်င္မႈကေတာ့ ေျပာပေလာက္မတတ္ေလာက္ေအာင္ပင္။ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ သားႏွင့္ဇနီးသည္တို႕၏ ဓါတ္ပံုေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ထားရင္း..

"ဟာ........ ဗိုလ္ၾကီး၊ ဒါ ဘာလုပ္တာလည္း။ မင္းကြာ အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြလုပ္ေနတယ္။ ရဟတ္ယာဥ္လာေတာ့မွာပါကြာ။ သည္းခံေစာင့္ပါကြာ။ မင္း ခံစားေနရတာကို ငါလည္းကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ကြာ...ညီေလးရာ...မင္းကြာ..လုပ္ရပ္လိုက္တာ"
"ဗိုလ္မွဴး... ကၽြန္ေတာ္မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီဒဏ္နဲ႕ အသက္ပါပါနိုင္တယ္။ ျပတ္သြားတာကမွ ဘာမွ ေလာေလာဆယ္ထပ္မခံစားရေတာ့မွာ..ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဗိုလ္မွဴးရာ..ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါ။"
မ်က္၀န္းအိမ္တြင္ မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တင္းတင္းဖတ္ထားရင္း...
"ညီ.. အစ္ကို႕ကို ယံုပါ။ မင္း ဘာမွ မျဖစ္ေစရဘူး။ စိတ္ခ်..မင္းရဲ႕မိန္းမႏွင့္ မင္းရဲ႕သားကို ေဆး႐ံုမွာေတြ႕ရမွာေသခ်ာတယ္။"
"ဗိုလ္မွဴး... ေက်ာ္ေသာင္းတစ္ေယာက္ေရာ.."
"သူကေတာ့ ရတဲ့ဒဏ္ရာက မျပင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္ ေသြးထြက္လြန္ျပီး ခဏကမွဆံုးသြားျပီ"
"ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ္စြံအသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တတ္ဆြဲေသာ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဆံုးေက်ာ္ေသာင္း က်သြားျပီတဲ့။ မိနစ္ပိုင္းအၾကာတြင္ ရဟတ္ယာဥ္သံမ်ားၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္အစံုဆီသို႕ သားေလးႏွင့္ ဇနီးသည္ေလး ဓါတ္ပံုကို ဖိကပ္ရင္း.........


(အေဖ..သားသမီးေတြ အေပၚမွာထားတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ေမတၱာသည္ ဒီဘ၀ဆပ္လို႕မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ အေဖ..ဒီပုိ႕စ္ေလးကို ဖတ္မိခ်ိန္မွာ အေဖ့အေၾကာင္းေတြကို ေရးရလားလို႕ ေမးလာရင္ .. ေျဖဖို႕အဆင္သင့္ပါအေဖ။ မဂၤလာဒံုကုတင္ ၅၀၀မွာ မိုင္းထိလို႕ ဒုကၡိတဘ၀ကို ေရာက္ရတဲ့ အေဖတို႕လိုစစ္သည္ေတြ မ်ားလာျပီအေဖ။ သူတို႕ကို အေဖ့ရဲ႕စိတ္ဓါတ္နဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြကို ေျပာျပေပးရင္း.. သူတို႕ဘ၀ေတြဟာ မသန္ေပမယ့္ စြမ္းေသးတယ္ဆိုတာကို သိ္ေစခ်င္လို႔ပါ..အေဖ။ အေဖ..နားလည္ေပးႏိုင္ပါေစလို႕ဆုေတာင္းရင္း....)