+ ထားတတ္ရင္ ကုသိုလ္၊ ယူတတ္ရင္ ကုသိုလ္ပါ

မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းကြာျပီး ရက္လေပါင္းမ်ားစြာ မေတြ႕ရတဲ့ခ်စ္သူႏွင့္ ျပန္ဆံုခြင့္ရရင္ ထိုေန႕ေလးမွာ ဘာေတြဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆိုတာကို လူတိုင္း လူတိုင္း စိတ္ကူးယဥ္ ပံုေဖာ္ၾကည့္ၾကမည္သာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းထိုေန႕ေလးကို စိတ္ကူးယဥ္မႈေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ရက္လေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ေသာ သူမႏွင့္ ျပန္ဆံုမည့္ေန႕တြင္ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ေနရာသုိ႕ စိတ္အလ်င္ေစာစြာေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ စစ္သားတို႕မည္သည္ ပိတ္ရက္ဆိုတာ မရွိ။ စေန၊ တနဂၤေႏြဆိုတာ ေ၀း။ အလ်င္းသင့္သလို တာ၀န္ပါးေသာ ရက္ေလးမ်ားတြင္ မိဘေမာင္ဖြားမ်ားဆီသြားလိုကသြား၊ ခ်စ္သူသက္ထားဆီ ခ်စ္ေတးဆိုရန္ ေျပးလိုကေျပး.. ကၽြန္ေတာ္လည္း တာ၀န္ေလးပါးတုန္း သူမႏွင့္ေတြ႕ရမည့္အေရးကို အေျပးလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်ိန္းဆိုထားေသာေနရာသို႕ သူမေရာက္လာပါသည္။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြားေနေသာ ခ်စ္သူကို ရင္ခြင္ျခားတြင္ ေထြးေပြ႔ထားကာ ေကာင္းကင္ျပာၾကီးကို ၾကည့္ရင္း အနာဂတ္အေရးမ်ားကို ေဆြးေႏြးမည္ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးမ်ားသည္ တတ္တတ္စင္ေအာင္လြဲခဲ့ရသည္။ သူမေျပာလိုက္ေသာ စကားက လွည္းကူးသြားမယ္တဲ့။ ဒီေန႕ကေလးေတြကို လာခဲ့မယ္ေျပာထားလို႕တဲ့။ အလွဴေငြထည့္စရာလည္းရွိလို႕ပါတဲ့။ သူမေျပာလိုက္ကတည္းက ဘယ္ေနရာဆိုတာသိလိုက္သည္။ သူမႏွင့္ဖုန္းေျပာတိုင္း ၾကားဖူးေနေသာ လွည္းကူးျမိဳနယ္ရွိ မိဘမဲ့ေဂဟာတစ္ခုျဖစ္သည္။

ထိုမိဘမဲ့ေဂဟာသည္ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားမ်ားအမ်ားစုကို လက္ခံထားေသာ ေနရာေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဦးစီးဦးေဆာင္ ကမကထလုပ္သူမ်ားႏွင့္ ေဂဟာမွဴးကေတာ့ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ခ်င္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းရွိ ျမိဳ႕ရြာမ်ားႏွင့္ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေသာ ေဒသမ်ားမွ ကေလးငယ္မ်ားကို ပညာသင္ၾကားေပးရန္အတြက္ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားသာမက၊ မိဘမ်ားရွိေသာ္လည္း ကေလးပညာေရးအတြက္ လာေရာက္အပ္ႏွံထားေသာ ကေလးမ်ားကိုပါ စနစ္တက်လက္ခံထားရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာနမွ ခ်မွတ္ထားေသာ ကေလးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာတစ္ခုရွိသင့္ ရွိထိုက္ေသာ အေဆာက္အအံု၊ ေျမအေနအရာအက်ယ္အ၀န္းတို႕ႏွင့္ မကိုက္ညီေသးေသာေၾကာင့္ တရား၀င္ Media မ်ားမွ တဆင့္ အလွဴေငြေကာက္ခံျခင္းမ်ား မျပဳလုပ္ႏိုင္ေသးေခ်။ သို႕ေသာ္လည္း လက္ဆင့္ကမ္းေျပာၾကားမႈမ်ားမွ တဆင့္ ရရွိေသာ အလွဴေငြမ်ားျဖင့္ ကေလးမ်ားပညာသင္ၾကားေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ မ်ားစြာအေထာက္အကူျပဳပါသည္။ အထက္တန္းပိုင္းမ်ားကိုသာ သီးသန္႕စာက်က္၀ိုင္းမ်ားသို႕ ပို႕ကာ သင္ၾကားေစျပီး အလယ္တန္းႏွင့္ အငယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားကို ေဂဟာမွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားႏွင့္ ေစတနာ့၀န္ထမ္းလူငယ္မ်ားက သင္ၾကားေပးၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေလးကလည္း အပါအ၀င္ေပါ့။ သို႕ေသာ္လည္း ဒီေန႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ျပန္ဆံုစည္းခြင့္ရေသာ ရက္ေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ စႏိုးစေႏွာင့္ျဖစ္မိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူမေခၚရာ ထိုမိဘမဲ့ေဂဟာသို႕ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါသည္။

သူမကေတာ့ေရာက္ကတည္းက ကေလးေတြကို ပါလာတဲ့မုန္႕ေတြနဲ႕ စည္းရံုးေရးဆင္းကာ စာသင္ရန္ျပန္ဆင္ေနပါေတာ့သည္။ ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမေဘးတြင္ ငုတ္တုတ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း မေနသာေတာ့ အငယ္တန္းေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ကိုပါ ေခၚ၍ ကၽြန္ေတာ္ပါ စစ္သားဘ၀မွ ေက်ာင္းဆရာဘ၀သို႕ေျပာင္းရေတာ့သည္။ မနက္ ၉နာရီေလာက္ကစသင္လိုက္တာ ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ တန္းျဖဳတ္လိုက္သည္။ သူမဆီမွ အျပံဳးႏုႏုေလးကို ရလိုက္ေသာ္လည္း ကေလးမ်ားကၽြန္ေတာ့္ကို ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္လႊတ္ေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျပံဳးျပလိုက္က်ေသာ အျပံဳးေလးမ်ားက ပိုခ်ိဳေအးသလိုခံစားရသည္။ ကေလးမ်ားထမင္းစားခ်ိန္တြင္ သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တို႕ လွည္းကူးေစ်းဘက္ထြက္ခဲ့ကာ ေဂဟာအတြက္လိုအပ္ေသာ အိမ္သံုးေဆး၀ါးမ်ားႏွင့္ ျပီးခဲ့ေသာ အပတ္က သူမသူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္မွာခဲ့ေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ လိုအပ္ေသာ ေဆးမ်ားကို သြားေရာက္၀ယ္ေပးခဲ့သည္။

ေစ်းကျပန္လာျပီး သူမက ေဂဟာမွဴးထံသို႕ ေဆးမ်ားႏွင့္ အလွဴေငြကိုလည္း ေပးေနျပန္သည္။ ထိုအလွဴေငြကေတာ့ ရုရွားတြင္ ပညာေတာ္သင္သြားေရာက္ေနေသာ တပ္မေတာ္ေဆးတကၠသိုလ္အပတ္(၅)မွ အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ဆီမွ ထည့္၀င္လိုက္ေသာ အလွဴေငြ ႏွစ္ေသာင္းက်ပ္ျဖစ္သည္။ သူမက စည္းရံုးေရးဆင္းတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ အပတ္ကလည္း သူမသူငယ္ခ်င္း စစ္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းကာ ကေလးမ်ား၏ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ရန္ ေခၚလာခဲ့ေသးသည္။ အျပန္လမ္းတြင္သာ သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က Bus ကားကို ဂိတ္စေလာက္နီးနီးကစီးတာဆိုေတာ့ ထိုင္ခံုရေသာေၾကာင့္ ေတာ္သြားေသးသည္။ ႏွစ္နာရီလံုးလံုးမတ္တပ္ရပ္ရလွ်င္ မေခ်ာင္ေခ်။ ကားေပၚေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာလိုက္ပါ..မွတ္တိုင္တစ္ခုတြင္ ကေလးႏွင့္ မိန္းမတစ္ဦးတက္လာသည္။ သူမက မေျပာမဆိုပင္ေနရာထေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းမေနသာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာကို သူမအားေပးလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ..တပ္ၾကပ္ၾကီး ဆရာၾကီးတစ္ဦးတက္လာသည္ လက္တြင္လည္း အထုပ္အပိုးေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူမထေပးျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမကို နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္မိသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လံုး မတ္တပ္ျဖင့္ ရန္ကုန္ထိစီးလာခဲ့ရသည္။ သို႕ေသာ္ ခရီးအဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္မိခဲ့သည္။ ထိုေန႕ေလးသည္ အလွပဆံုး ျပန္လည္ဆံုစည္းခြင့္ရခဲ့ေသာ ေန႕ေလးျဖစ္ခဲ့သည္။

ကားေပၚတြင္ သူမေျပာခဲ့ေသာ စကားေလးမ်ားက....
"ကိုၾကီး.. မီးငယ္ရဲ႕မိဘေတြေၾကာင့္ မီးငယ္ပညာတတ္ခဲ့တယ္။ မီးငယ္..ဆရာမ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မီးငယ္ႏုိင္တဲ့ ပညာေရးကူညီမႈနဲ႕ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ကူညီတယ္။ မီးငယ္တို႕က သူမ်ားေတြလို သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အလွဴၾကီးေတြ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ မီးငယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေဆာ္ၾသတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုၾကီးတို႕လို စစ္သားေတြ။ ကိုၾကီးတို႕က ရတဲ့လစာေလးနဲ႕ တစ္ဦးတည္း အလွဴၾကီး အတန္းၾကီးေတြကို မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုၾကီးတို႕တတ္တဲ့ပညာေလးနဲ႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ကူညီတာကလည္း ကုသိုလ္ျပဳတာပါပဲ။ မီးငယ္သူငယ္ခ်င္း စစ္ဆရာ၀န္ကို ေခၚလာတယ္ဆိုတာလည္း သူတတ္တဲ့ ပညာေလးနဲ႕ ကုသိုလ္ျပဳႏိုင္ေအာင္ပါ။ ခဏတုန္းက ခံုကို ထေပးတယ္ဆိုတာကလည္း သူတို႕က သက္ၾကီးရြယ္အိုႏွင့္ ကေလးအေမေတြ သူတို႕ကို ခံုေနရာလွဴဒါန္းလုိက္တယ္လို႕ စိတ္ထဲက ထားတတ္ရင္လည္း ဒါကုသိုလ္ပါပဲ။ မီးငယ္တို႕က လူငယ္ေတြပဲေလ မတ္တပ္ရပ္စီးလိုက္လို႕ ဒုကၡေရာက္သြားတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါကေတာ့ လမ္းသြားရင္း ယူတဲ့ကုသိုလ္ေပါ့..ကိုၾကီးရယ္။"

၀ိတိုရိယကေလးမ်ားျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးပဟိတေဂဟာ (Victoria Childcare Center-VCC)
အမွတ္ ၇၁၉၊ ႏွင္းဆီလမ္း (ရုပ္ရွင္ရံုမွတ္တိုင္)
ျမိဳ႕မတိုးခ်ဲ႕ ၈/၂
လွည္းကူးျမိဳ႕နယ္
Phone : 095178152
Email : info@vccmyanmar.org, vcc2003@gmail.com
Website: www.vccmyanmar.org
(ယခုအခ်ိန္တြင္ ကေလးမ်ားအတြက္ ေစတနာ့၀န္ထမ္းဆရာ၊ ဆရာမ်ားလိုအပ္ေနပါသျဖင့္ အသင္လည္း ကုသိုလ္ျပဳ ပါ၀င္ႏိုင္က်ပါေစ။)