+ ညီေလးသို႕ ေပးစာ

ကၽြန္ေတာ္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ရက္တစ္ရက္ ထပ္မံေပၚေပါက္လာပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေသျပီလို႕ထင္ခဲ့ရေသာေန႕မွ (၂)ႏွစ္တိတိ ေက်ာ္လြန္ေသာအခါ...
"ဗိုလ္ၾကီး ....... ခင္ဗ်ားေျခေထာက္က ပံုမွန္နီးပါးျပန္ျဖစ္ေနျပီပဲ..အံ့ၾသစရာပဲဗ်ာ။ ဗိုလ္ၾကီးေဆးဆင့္ခ်အံုးမွာလား..ဒီအတိုင္းဆို " " ဗိုလ္မွဴး..တစ္ကယ္လား..၀မ္းသာလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္အရင္ကလိုေတာ့ ေျပးရင္မနာေတာ့ဘူးဆိုတာေတာ့ သိတယ္။ ဒီေလာက္ၾကီးထိေကာင္းလိမ့္မယ္လို႕ မထင္ထားတာ။ ဒီလိုသာဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဆးဆင့္ မခ်ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ေသသည္ အထိ တပ္မေတာ္ထဲမွာပဲ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ " " ေကာင္းပါတယ္။ ဒါဆို ေဆးမွတ္တမ္းေရးေပးလိုက္မယ္။ အရမ္းေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေတာ့မလုပ္ေသးနဲ႕ေပါ့ သင္တန္းေတြကေတာ့ တက္လို႕အဆင္ေျပမွာပါ"
ဆရာ၀န္ၾကီးစကားေတြကို နားထဲမွ မထြက္ႏိုင္ေအာင္ ပီတိမ်ားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ဆီသို႕ျပန္လာမိသည္။ ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေနရင္း အေတြးနယ္မ်ားကို ခ်ဲ႕မိသည္..

"ကိုၾကီး..ဒီေန႕ေဆးစစ္တာ အေျဖရျပီ..ညီေလးေအာင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီေလး မသြားခ်င္ဘူး။ အေမႏွင့္ ကိုၾကီးကို မခြဲႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ျပီး ကိုၾကီးေျခေထာက္ကလည္းေကာင္းတာမဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အျပင္မွာပဲ စီးပြားေရးျပန္လုပ္ေပးေတာ့မယ္ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ့္လက္သီးက မေျပာမဆို ညီေလးႏွာေခါင္းရိုးကို ထိမိရက္သားျဖစ္သြားသည္။ ညီေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အား ေတြေတြၾကီးသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"မင္းမို႕လို႕ေျပာရက္တယ္ ကိုေလး။ ငါဒါဏ္ရာရတာက ေျခေထာက္တစ္ခုတည္းပါကြ ငါမေသေသးပါဘူး။ မင္း..အေဖ့မွာတာေတြကို ေမ့သြားျပီလား။ မင္းတိုင္းျပည္အတြက္ ဘာတာ၀န္ေက်ေအာင္လုပ္ခဲ့ျပီးျပီလည္း။ မင္း စစ္တကၠသိုလ္မွာ (၃)ႏွစ္လံုးလံုးပညာသင္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးတရားကို မေမ့နဲ႔။ ပညာေတာ္သင္သြားရတာကိုေတာင္ မင္းက ဂုဏ္ယူရမွာ။ ငါဒါဏ္ရာရလို႔ ငါ့ေျခေထာက္စြန္႕လႊတ္ရရင္ေတာင္ ငါေက်နပ္တယ္။ အေမႏွင့္ငါအတြက္.မင္းစိတ္ပူမေနပါနဲ႔ကြာ ...ငါလည္း ခြင့္ရတိုင္း အေမ့ဆီ အျမဲ၀င္မွာပါ။ အေဖႏွင့္ အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ထူးခၽြန္တဲ့သူတစ္ေယာက္ဘ၀ကို မင္းရေအာင္ဆက္ၾကိဳးစားပါ။ "

ညီေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အား ေခါင္းသာညိတ္ျပျပီး ႏႈတ္ဆက္ကာျပန္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းေတာ့ျဖစ္မိသည္။ ညီေလးက အေမႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ပူတာကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္မ်ား ထိုးမိပါသနည္း။ ညီေလးအေတြးကလည္းမမွားပါ။ အေမသည္ သား(၃)ေယာက္ကို လူ႕ေလာကအလယ္တြင္ အေဖ မရွိေတာ့သည့္တိုင္ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေအာင္ ထားေပးခဲ့သည္။ လူလားေျမာက္ေသာ သားႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ စစ္ထဲသို႕၀င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဒါဏ္ရာရသည့္တိုင္ အေမကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္သူ႕သားမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူေနဆဲ....

ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ျပန္ေကာင္းလွ်င္ေတာင္ စစ္ထဲမွာပဲဆက္လက္အမႈထမ္းခ်င္သည္ဟု အေမ့ဆီသို႕ဖုန္းဆက္ေျပာေသာအခါ .. သားတို႕အတြက္ အေမ အျမဲဂုဏ္ယူေနမွာပါဟုေျပာရင္း ေခ်ာင္းမ်ားဆိုးကာ စကားပင္ဆက္မေျပာႏုိင္ေတာ့သည့္ အေမ့အသံကို ၾကားရခ်ိန္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္စစ္တပ္ကထြက္ဖို႕ စိတ္ကူးပင္မရွိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနျပီလားဟု ေနာက္တေန႕တြင္ ဖုန္းေျပာေသာအခါေမးမိလိုက္ရာတြင္...
" သားရယ္..မင္းတို႔ အေဖေသြးေတြက မင္းတို႕ကိုယ္မွာ စီးေနတာပါ... မင္းတို႕ အေဖတိုက္ပြဲမွာဒါဏ္ရာရျပီး မဆံုးခင္ေဆးရံုမွာ ေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တဲ့ စကား သားးမွတ္မိမွာပါ။"
အေဖ့သားေတြ..မြန္ျမတ္ေသာ ေသျခင္းကိုသာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါေစ ..... အေဖ့စကားက နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။
အေဖ.. သားညီေလးကိုထိုးလိုက္မိတာဟာ ေစတနာေဒါေသာနဲ႔ပါ။ ညီေလးတစ္ေန႔နားလည္လာႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ရင္း..ညီေလးဆီသို႕.....