+ မီးအိမ္ပိုင္ရွင္ေလးကၽြန္ေတာ္

တစ္ခါတုန္းက မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က "မင္း ကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ကြာ က်ည္ေ၀းရာ တိုင္းတပ္မွာ ပန္ကာေလးနဲ႕ ေကာင္းလိုက္တာတဲ့ "စစ္သားေတြဆိုရင္ လူေတြက စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္.. ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ပဲ ျမင္ခ်င္တယ္ထင္တယ္။ ေကာင္းေကာင္းေလးေနရရင္ ေျပာခ်င္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆုိင္တာကေတာ့ အေမေပးတဲ့ မီးအိမ္အိုေလးႏွင့္ ေရဒီယိုတစ္လံုးပါ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ စခန္းစစ္ထြက္လာတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ျပီ.. စခန္းအားလံုးလည္း ျပီးသေလာက္ရွိပါျပီ။ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ျပင္ဆင္စရာရွိတာျပင္ဆင္ေပါ့။ စခန္းစစ္ဆိုေပမယ့္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး စစ္ရတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စစ္ဆင္ေရးထြက္သကဲ့သို႕ အစစအရာရာ တစ္စခန္းေျပာင္း တစ္စခန္းသတိထားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးသြားရမယ့္ ေနရာကေတာ့ ကဗ်ာစာခ်ိဳးေလးနဲ႕ ေနရာပါပဲ... ၁၉ ဖာပြန္ တမလြန္ ဆိုေသာ..ေနရာေလးေပါ့

အသြားမွာေပါ့ ကေလးေတြေျပာသလို ႏိုး ပလံု ပလံုေပါ့။ အျပန္မွာေပါ့ အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပဲ ဆိုတဲ့အတုိင္းပါပဲ ပစ္ခတ္မႈနဲ႕ဆံုပါသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အေမ့သားေလး.. အေမပို႕သေသာ ေမတၱာေၾကာင့္ ေဘးမသီရန္မခ ေအးေဆးစြာ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ တပ္ေရာက္သည္ႏွင့္လည္း မိန္းမယူရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အျခားေတာ့ မဟုတ္ပါ.. ကၽြန္ေတာ့ ညီမေလးေျပာေသာ ငွက္ေပ်ာတံုးဖက္ရမွာကို စိုးပါသည္။

ဒါေပမယ့္လည္း ညီမေလးရယ္... အစ္ကိုတို႕က စစ္သားေတြပါ။ အစ္ကိုတို႕ဘ၀ကို နားလည္ေပးမယ့္ အိမ္သူသက္ထားကို ရဖို႕ဆိုတာ မဟူရာညမွာ အပ္ေပ်ာက္ရွာရတာပါ။ ဖူးစာဆိုတာ ဦးရာလူ ဆိုေတာ့ အစ္ကိုတို႕စစ္သားေတြက တာ၀န္ေတြဆိုတာ ေန႕ေရာညပါေလ.. ဘယ္နားမွာ ဦးခ်ိန္ရမွာတုန္းကြာ။ မိန္းမယူထားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ အိမ္သူသက္ထားမ်ားကိုလည္း ေလးစားမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘ၀ကိုလည္း အားက်ရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ဖူးစာရွင္ေလးကို ေရဒီယိုေလးကို နားေထာင္ရင္း အေမေပးတဲ့ မီးအိမ္အိုေလးျဖင့္ မီးခြက္ထြန္းရွာေနေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါတယ္။

[ရတခမွ အစ္ကိုတစ္ေယာက္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း]