+ ျပန္ဆံုခ်င္မိေသာ ပန္းကံုးပိုင္ရွင္ ညီမေလး

ပန္းကံုးေလးကမ္းေပးေသာ လက္ေလးတစ္စံုကို ေတာင့္တမိသည္။ ေက်းဇူးပါပဲဟု မေျပာခဲ့မိေသာ...လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ေန႕ေတြဆီက အေၾကာင္းအရာက မေန႔တစ္ေန႕ကလိုလို.... ကၽြန္ေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္းျပီးလို႕တာ၀န္က်ရာတပ္ရင္းတစ္ခုကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္..ေတာ္လွန္ေရးခ်ီတပ္လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမွာ ပါ၀င္ရမည္ဆိုေသာ ေၾကးနန္းေၾကာင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုစည္းရန္ ျဖစ္ခ်င္လာေတာ့ ထိုဆိုင္ကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားရင္းက ဆံုစည္းခြင့္ရခဲ့သည္။ rehersal ေန႕ေတြမွာေတာ့ သူမလာလာၾကည့္ေနသည္ကိုေတာ့ အမွတ္မထင္ေတြ႔မိသည္။

ဤသို႕ျဖင့္တပ္မေတာ္ေန႕သို႕ေရာက္လာခဲ့ရာ ကၽြန္ေတာ္ခ်ီတပ္လမ္းေလွ်ာက္ေသာ စစ္ေၾကာင္းကို သူမ လူအုပ္ၾကားမွ ၾကိဳးစားပမ္းစားရွာေနပံုေလးကို ယေန႕ထိျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕စစ္ေၾကာင္းေက်ာ္ခံနီးေလးတြင္ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူမ၏လက္ထဲမွ ပန္းကံုးကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ထံေရာက္မလာႏုိင္ေတာ့ပါ...ေနာက္မွ စစ္ေၾကာင္းမ်ားက ဆက္တိုက္ပါလာေသာေၾကာင့္ သူမလူအုပ္ၾကားထဲမွ ထြက္လာခ်ိန္တြင္ မမွီလိုက္ေတာ့ပါ.... မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ျပည့္လွ်ံေနေသာ သူမမ်က္၀န္းေလးကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေဒါက္မွသာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး..ညီမေလးရယ္။

ေတာ္လွန္ေရးေန႕ျပီး၍ တပ္ဆီသို႕ျပန္ရမည့္ေန႕တြင္ ကားမ်ားနားသို႕ သူမေရာက္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေပးလိုက္ေသာ ဘူးေလးတစ္ခု..ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့မိပဲ...စြံ႕အစြာပင္ ဘူးေလးကို ယူထားလိုက္မိသည္။ တပ္ျပန္ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရထားေပၚတြင္ ဘူးေလးကို ဖြင့္ၾကည့္မိေသာအခါ... ပန္းကံုးေလးတစ္ခုထြက္လာပါသည္...စာတစ္ေစာင္ကေတာ့..အစ္ကို႕အတြက္ဟုသာ မင္နက္နက္ေလးျဖင့္ေရးထားသည္။ သူမေရးေပးလိုက္ေသာ မင္နက္နက္ေလးသည္ စကၠဴေပၚတြင္သာ ထင္ရွားျခင္းမဟုတ္ပဲ..ကၽြန္ေတာ့္အေတြးအာ႐ုံတြင္ပါ ထင္ရွားေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမ ကြဲကြာခဲ့ျပီး (၄)ႏွစ္လြန္သည္အထိ ရွိေနေသးသည္ကုိ..သူမသိႏုိင္ပါေစ။ အမိေျမကို ျပန္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပန္းကံုးေလးျဖင့္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္တြင္ သူမရွိေနခဲ့ပါလွ်င္..မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္းဟု ေတြးေတာရင္းျဖင့္ နံရံေပၚရွိ ျပကၡဒိန္ရက္ေလးကို တစ္ရက္ျခစ္လိုက္မိသည္....

[ခံစားခ်က္တစ္ခုကို အမွတ္မထင္ေျပာျပေပးခဲ့ေသာ MATIမွအစ္ကို ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။]