ေအးျမေသာ ေဆာင္းရာသီအခ်ိန္ေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်ယ္ရီေျမဟုတင္စားေခၚၾကေသာ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကေလးျဖစ္သည့္ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ရွိလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အႏွစ္ႏွစ္အလလ စိတ္ကူးရင္ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၏ ပရ၀ုဏ္သည္ ထင္ထားသည္ထက္ပင္ က်ယ္ေျပာကာ အလြန္တရာ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လို အျခားေသာ သူမ်ားသည္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါင္းစံုျဖင့္သာ ဤေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ စစ္တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ရေသာ အေပ်ာ္သည္ တကၠသိုလ္၀င္စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ေသာ အခါေပ်ာ္ေသာ အေပ်ာ္ထက္မ်ားစြာသာခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႕ေသာ အေပ်ာ္မ်ားျဖင့္.......
ေဒါက္မတင္ရေသးေသာ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေလးမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အထက္မွ ညြန္ၾကားခ်က္မ်ားအတိုင္း ေနထိုင္က်င့္ၾကံလိုက္နာ စားေသာက္ရသည္။ ဗိုလ္ေလာင္းအစစ္မဟုတ္ေသးေသာ ဖားတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိုင္းဘ၀တြင္ အိမ္ကိုသာ လြမ္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေလးသည္ ရတခတိုင္းေဒသတြင္ပါ၀င္ေသာ ေက်းရြာေလးတြင္ျဖစ္သည္။ ဆက္သြယ္ေရးလိုင္းမ်ားက အမ်ားသံုးတယ္လီဖုန္းကိုသာ အားထားရေသာ ေဒသေလးျဖစ္သည္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စစ္ဗိုလ္ၾကီးျဖစ္လာေအာင္ အားေပးမႈတြင္ ထိပ္ဆံုးမွ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႕ ရလွ်င္ရသလို ရက္ျခားနီးပါး ဖုန္းဆက္အားေပးၾကသည္။ မေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္အျပစ္ေပးခံထိေသာ အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္တြင္ အေမ့ဆီကဖုန္းလာသည္တဲ့.... ကၽြန္ေတာ္စကားမေျပာႏုိင္ေအာင္ ၀မ္းနည္းမႈေတြ လည္ေခ်ာင္း၀တြင္ ဆို႕ေနသည္။
"ဟယ္လို....ေျပာပါ။"
"သား...အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ေမေမပါကြယ္။ သားကို သတိရလို႕ကြဲ႕။ သား..ေဒါက္တင္ပြဲက xxxxx ရက္ဆို။ အေမတို႕ေဒါက္တင္ပြဲကို မလာေတာ့ဘူး...လာလို႕ကုန္မယ့္ပိုက္ဆံကို သား..သံုးလို႕ရေအာင္ အေမတို႕ပို႕ေပးလိုက္မယ္ေနာ္။ သား...ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ေလးသံုးရတာေပါ့။"
ကၽြန္ေတာ္...ဘာမွ ေျပာမထြက္ပါ။ ေမေမ..မလာေတာ့ဘူးဆိုတာၾကားၾကားျခင္းပင္ ငိုခ်င္စိတ္က ထိန္းမရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့ကို ေတြ႕ခ်င္ပါသည္။ ေမေမ့လက္ေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေလးကို သပ္ေပးကာ သား အရာရာေအာင္ျမင္ပါေစလို႕...ဆုေတာင္းေပးတာေလးမ်ားကို ခံခ်င္ပါသည္။
"ေမေမ......"
"သား........ငိုေနတယ္...ဟုတ္လား။ သားရယ္..ဘာျဖစ္တာတုန္း။ သား...ေနမေကာင္းလို႕လား။ သား....."
ေမေမ့ဆီမွ စိတ္ပူသံျဖင့္ ဖုန္းထဲမွ ပလံုးပေထြးၾကားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ့ညံ့မိပါသည္...
"သား..."
"ဟုတ္...ေဖေဖ။"
"မင္း...ေယာက်ာၤးမဟုတ္ဘူးလား။ မင္းျဖစ္ခ်င္လွပါတယ္ဆိုတဲ့လမ္းကို ေရြးျပီးေတာ့မွ မင္းက ေနာင္တမ်က္ရည္က်တာလား။ စစ္သားလုပ္မည့္သူက ဒီေလာက္မေပ်ာ့ညံ့သင့္ဘူးေလးကြာ။"
"ဟုတ္ေဖေဖ..သား..အျပစ္လုပ္မိလို႕ ဒါဏ္ေပးခံထိထားလို႕ပါ။"
"မင္း မွားလို႕..မင္း အျပစ္ေပးခံထိတာပဲ။ ဒါကို မ်က္ရည္မက်နဲ႕ေလကြာ။ ဒီမွာ မင္းငိုလို႕မင္း အေမက ဖုန္းေတာင္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငိုေနျပီ.. မင္းရဲ႕ ေဒါက္တင္ပြဲကို အေဖတို႕လာခဲ့ပါေတာ့မယ္ကြာ။ ဒီမွာက စပါးမေရာင္းရေသးေတာ့ ေငြမေပၚေသးဘူးကြ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ခ်..သား။ အေဖတို႕ အေရာက္လာခဲ့မယ္..ဟုတ္ပလား။ တိတ္ေတာ့။ ေယာက်ာၤးက မ်က္ရည္က်တာ ေပ်ာ့ညံ့လို႕ကြ။ ေဖေဖတို႕မ်ိဳးရိုးမွာ မင္းက ပထမဆံုးစစ္ဗိုလ္ၾကီးျဖစ္မယ့္ေကာင္ကြ။ အားတင္းထားစမ္းပါကြာ။"
"ဟုတ္...ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ေနာ္။"
ဖုန္းေလးက်သြားပါျပီ...ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပစ္ဒါဏ္ကို လုပ္ေဆာင္ရန္သြားရပါေတာ့မယ္။ သို႕ေသာ္ ဖုန္းမလာခင္ကေျခလွမ္းႏွင့္ ယခုေျခလွမ္းတို႕မွာ ကြာျခားသြားေလသည္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္ ကၽြန္ေတာ္ဗိုလ္ေလာင္း ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အားေပးခဲ့ၾကေသာ ေနာင္တစ္ေခတ္၏ေအာင္စစ္သည္၏ သားေကာင္းမိဘမ်ားျဖစ္သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္၏ေက်ာင္းသားဘ၀သည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားျဖင့္သာ ခုတ္ေမာင္းေနပါသည္။
(ညီေလးဗိုလ္ေလာင္း အပတ္စဥ္[၅၃] ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေလး ... ေအာင္ျမင္စြာျဖင့္ ထူးခၽြန္ဆုတစ္ခုကို ရယူႏို္င္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္း ညီေလးရဲ႕ အမွတ္တရညေလးအေၾကာင္းကို တင္ျပေရးသားမႈကို နားလည္ေပးပါ။)
ေဒါက္မတင္ရေသးေသာ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေလးမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အထက္မွ ညြန္ၾကားခ်က္မ်ားအတိုင္း ေနထိုင္က်င့္ၾကံလိုက္နာ စားေသာက္ရသည္။ ဗိုလ္ေလာင္းအစစ္မဟုတ္ေသးေသာ ဖားတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိုင္းဘ၀တြင္ အိမ္ကိုသာ လြမ္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေလးသည္ ရတခတိုင္းေဒသတြင္ပါ၀င္ေသာ ေက်းရြာေလးတြင္ျဖစ္သည္။ ဆက္သြယ္ေရးလိုင္းမ်ားက အမ်ားသံုးတယ္လီဖုန္းကိုသာ အားထားရေသာ ေဒသေလးျဖစ္သည္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စစ္ဗိုလ္ၾကီးျဖစ္လာေအာင္ အားေပးမႈတြင္ ထိပ္ဆံုးမွ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႕ ရလွ်င္ရသလို ရက္ျခားနီးပါး ဖုန္းဆက္အားေပးၾကသည္။ မေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္အျပစ္ေပးခံထိေသာ အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္တြင္ အေမ့ဆီကဖုန္းလာသည္တဲ့.... ကၽြန္ေတာ္စကားမေျပာႏုိင္ေအာင္ ၀မ္းနည္းမႈေတြ လည္ေခ်ာင္း၀တြင္ ဆို႕ေနသည္။
"ဟယ္လို....ေျပာပါ။"
"သား...အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ေမေမပါကြယ္။ သားကို သတိရလို႕ကြဲ႕။ သား..ေဒါက္တင္ပြဲက xxxxx ရက္ဆို။ အေမတို႕ေဒါက္တင္ပြဲကို မလာေတာ့ဘူး...လာလို႕ကုန္မယ့္ပိုက္ဆံကို သား..သံုးလို႕ရေအာင္ အေမတို႕ပို႕ေပးလိုက္မယ္ေနာ္။ သား...ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ေလးသံုးရတာေပါ့။"
ကၽြန္ေတာ္...ဘာမွ ေျပာမထြက္ပါ။ ေမေမ..မလာေတာ့ဘူးဆိုတာၾကားၾကားျခင္းပင္ ငိုခ်င္စိတ္က ထိန္းမရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့ကို ေတြ႕ခ်င္ပါသည္။ ေမေမ့လက္ေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေလးကို သပ္ေပးကာ သား အရာရာေအာင္ျမင္ပါေစလို႕...ဆုေတာင္းေပးတာေလးမ်ားကို ခံခ်င္ပါသည္။
"ေမေမ......"
"သား........ငိုေနတယ္...ဟုတ္လား။ သားရယ္..ဘာျဖစ္တာတုန္း။ သား...ေနမေကာင္းလို႕လား။ သား....."
ေမေမ့ဆီမွ စိတ္ပူသံျဖင့္ ဖုန္းထဲမွ ပလံုးပေထြးၾကားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ့ညံ့မိပါသည္...
"သား..."
"ဟုတ္...ေဖေဖ။"
"မင္း...ေယာက်ာၤးမဟုတ္ဘူးလား။ မင္းျဖစ္ခ်င္လွပါတယ္ဆိုတဲ့လမ္းကို ေရြးျပီးေတာ့မွ မင္းက ေနာင္တမ်က္ရည္က်တာလား။ စစ္သားလုပ္မည့္သူက ဒီေလာက္မေပ်ာ့ညံ့သင့္ဘူးေလးကြာ။"
"ဟုတ္ေဖေဖ..သား..အျပစ္လုပ္မိလို႕ ဒါဏ္ေပးခံထိထားလို႕ပါ။"
"မင္း မွားလို႕..မင္း အျပစ္ေပးခံထိတာပဲ။ ဒါကို မ်က္ရည္မက်နဲ႕ေလကြာ။ ဒီမွာ မင္းငိုလို႕မင္း အေမက ဖုန္းေတာင္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငိုေနျပီ.. မင္းရဲ႕ ေဒါက္တင္ပြဲကို အေဖတို႕လာခဲ့ပါေတာ့မယ္ကြာ။ ဒီမွာက စပါးမေရာင္းရေသးေတာ့ ေငြမေပၚေသးဘူးကြ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ခ်..သား။ အေဖတို႕ အေရာက္လာခဲ့မယ္..ဟုတ္ပလား။ တိတ္ေတာ့။ ေယာက်ာၤးက မ်က္ရည္က်တာ ေပ်ာ့ညံ့လို႕ကြ။ ေဖေဖတို႕မ်ိဳးရိုးမွာ မင္းက ပထမဆံုးစစ္ဗိုလ္ၾကီးျဖစ္မယ့္ေကာင္ကြ။ အားတင္းထားစမ္းပါကြာ။"
"ဟုတ္...ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ေနာ္။"
ဖုန္းေလးက်သြားပါျပီ...ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပစ္ဒါဏ္ကို လုပ္ေဆာင္ရန္သြားရပါေတာ့မယ္။ သို႕ေသာ္ ဖုန္းမလာခင္ကေျခလွမ္းႏွင့္ ယခုေျခလွမ္းတို႕မွာ ကြာျခားသြားေလသည္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္ ကၽြန္ေတာ္ဗိုလ္ေလာင္း ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အားေပးခဲ့ၾကေသာ ေနာင္တစ္ေခတ္၏ေအာင္စစ္သည္၏ သားေကာင္းမိဘမ်ားျဖစ္သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္၏ေက်ာင္းသားဘ၀သည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားျဖင့္သာ ခုတ္ေမာင္းေနပါသည္။
(ညီေလးဗိုလ္ေလာင္း အပတ္စဥ္[၅၃] ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေလး ... ေအာင္ျမင္စြာျဖင့္ ထူးခၽြန္ဆုတစ္ခုကို ရယူႏို္င္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္း ညီေလးရဲ႕ အမွတ္တရညေလးအေၾကာင္းကို တင္ျပေရးသားမႈကို နားလည္ေပးပါ။)
Posts
1 comments:
တစ္ကယ္ပါဗ်ာ.. ေဒါက္တင္ပြဲ မတိုင္ခင္ ညေလးကို သတိရလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္လည္တယ္ဗ်ာ ... ေကာင္းတယ္ဗ်ာ... အားေပးလ်က္ပါဗ်ာ..
Post a Comment