ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ေက်ာင္းသားဘ၀အေတြ႕အၾကံဳေလးေပါ့ဗ်ာ။ ေနာင္လာေနာက္သား ညီေနာင္မ်ားလည္း ဖတ္ရႈျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႕ မၾကံဳရေလေအာင္ေပါ့။ တာ၀န္ေပးခ်က္အရကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနာင္တေခတ္၏ေအာင္စစ္သည္ေတာ္ေလးမ်ားလည္း Qatar ေလယာဥ္ၾကီးကိုစီးျပီး အမိေျမက မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းကြာတဲ့ ရုရွားႏိုင္ငံကို ေရာက္ရွိလာပါသည္။ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္က ညအခ်ိန္ေလာက္ေရာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြကို ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ ေနစရာစီစဥ္ေပးျပီး ညစာျဖင့္တည္ခင္းဧည့္ခံပါသည္္။ ညစာစားခန္းက စားပြဲၾကီးမွာ တစ္၀ိုင္းကိုေလးေယာက္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေပေၾကာင္ေပေၾကာင္နဲ႔ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စားပြဲေပၚမွာ တစ္ေယာက္ကို ခ်ိစ္ တစ္ဗူး၊ ေပါင္မုန္႔ ႏွစ္ခ်ပ္၊ ပ်ားရည္ဗူးတစ္ဗူး၊ အခ်ဳိရည္တစ္ဗူး စီခ်ထားေပးသည္။ အလယ္မွာ ဆားတစ္ဗူး၊ င႐ုပ္ေကာင္းတစ္ဗူး။ (ပထမေတာ့ ဘာအတြက္ မွန္း နားမလည္ေသာ္လည္း ေနာင္တြင္ ဤဆားဗူးေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေလးေယာက္လက္တြင္ သြက္သြက္ခါေအာင္ မခ်ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။)
ေလယာဥ္ကလည္း အၾကာၾကီးစီးလာရတာတစ္ေၾကာင္း ေလယာဥ္ေပၚတြင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနေသာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းပင္ မစားခဲ့တာတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အစာအိမ္ထဲတြင္ စစ္ေရးျပက်င့္ေနျပီ…...
ေမၽွာ္လင့္ေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ စြပ္ျပဳပ္တစ္ပန္းကန္စီလာခ်ေပးပါသည္။ ပန္းကန္ၾကီးက အၾကီးၾကီးနဲ႕ စြပ္ျပဳတ္ေရေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေလာေလာဆယ္စားပြဲေပၚမွာကလည္း လွ်ာေပၚအရသာရွိႏိုင္တာဆိုလို႕ စြပ္ျပဳတ္ပဲရွိေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျမည္းၾကည့္လိုက္တယ္။ အားပါး... သြားပါၿပီ႔။ ဘာနဲ႔တူလည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ခ်ဥ္ဟင္းကို ဆားေပါ႔ေနတဲ့အရသာနဲ႔တူတယ္။ အျမဲသာဒါကိုေကၽြးရင္ေတာ့ျပႆနာပဲလို႔။ ဒီလိုနဲ႔ ခဏေစာင့္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ျပႆနာပဲ...
ဘာမွလာမခ်ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စြပ္ျပဳပ္လာခ်တဲ့ အန္တီႀကီးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ုရွားလို လိုေျပာကာ အမူအရာျဖင့္လည္း စားလို႔လုပ္ျပသည္။ အင္း... ဒါနဲ႔ပဲ စားမွရေတာ့မယ္ေပါ႔။ ဒီလိုခ်ည္းသာအၿမဲေကၽြးရင္ လူေတာ့”၀”လာမွာမဟုတ္ ၾကာရင္အားျပတ္ေတာ့မွာပဲလို႔စိတ္ထဲကေတြးရင္းနဲ႔ ဆားနည္းနည္းထည့္လိုက္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြၾကည့္ေတာ့လည္း ကိုယ့္လိုပဲ။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မေခ်ာင္ဘူးေဟ့တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္းအေပါ႔အငန္ျမည္းရင္းနဲ႔ ဆားဗူးေလးလည္း စားပြဲေပၚ ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ေရာင္းေကာင္းသြားသည္။ အင္း... ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူး။
ေပါင္မုန္႔နဲ႔ပ်ားရည္နဲ႔ကို အရင္စားလိုက္အုံးမယ္ ဆိုၿပီး ေပါင္မုန္႔ကို ကိုင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အိုး.... ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ဒီေလာက္မာတဲ့ေပါင္မုန႔္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘယ္မွာမွ ရွာလို႔မရႏိုင္တဲ့ ေပါင္မုန္႔။ ကိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပ။ အင္း….ေက်ာင္းတုန္းက ညညေခါက္ဆြဲေျခာက္ခိုးစားတုန္းက ေခါက္ဆြဲေျခာက္မာမာကို စားရေလျခင္းဆိုျပီး ၀မ္းနည္းခဲ့တာကိုေတာင္ ျပန္သတိရလိုက္ေသး။
ထားလိုက္ပါေတာ့ ဆိုၿပီး ေစာေစာက စြပ္ျပဳတ္ကိုပဲ တစ္၀က္နီးပါးေလာက္ ေသာက္လိုက္ေတာ့တယ္။ ဇာတ္လမ္းက ၿပီးၿပီလားဆိုေတာ့မၿပီးေသးပါဘူး။ ခ်ဥ္ဟင္းလိုလို စြပ္ျပဳပ္လိုလို အရည္ကို တစ္၀က္ေလာက္ေသာက္ၿပီး ဗိုက္ကျပည့္ကာ အစာမေက်သလိုလို ေနလို႔ထိုင္လုိ႕မေကာင္းျဖစ္သြားသည္္။ ဒါနဲ႔ ပဲ စြပ္ျပဳပ္ပန္းကန္ကို ေဘးနည္းနည္းတိုးၿပီး အခ်ဳိရည္ေသာက္ဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ… ေစာေစာကအန္တီႀကီး ေရာက္လာၿပီး ၾကက္ေပါင္ႀကီးနဲ႔ (ၾကက္ေပါင္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါတယ္ ၾကက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေလးပုံတစ္ပုံေလာက္ရွိတယ္) ေခါက္ဆြဲ တစ္ပြဲလာခ်ေပးပါသည္္။ ၾကက္ေပါင္ကလည္း ျမင္လိုက္တာနဲ႔ စားခ်င္စရာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး မစားႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ အရင္လာခ်တဲ့ စြပ္ျပဳပ္ကို မ၀မွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး နင္းကန္ေအာက္အီးျပီး ေသာက္ထားၾကတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြလည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ တက္တစ္ေခါက္ေခါက္ျဖင့္ပဲ အခန္းဆီသို႕ ျပန္လည္ခ်ီတက္လာခဲ့ရသည္။
ျမန္မာေတြရဲ႕ဓေလ့က ဟင္းပြဲအားလံုးဆံုျပီးမွ စားၾကေသာ္လည္း အေနာက္တိုင္းဓေလ့ကေတာ့ First Plate စြပ္ျပဳတ္၊ second plate အသားတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး သို႕ pasta တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး၊ ျပီးေတာ့မွ အသီးအရြက္ေလးေတြကို salad ေဆာ့ေလးျဖင့္ဆမ္း္စားျပီး အခ်ိဳပြဲျဖင့္ အျပီးသတ္တတ္တဲ့ ဓေလ့ေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ၾကက္ေပါင္တစ္လံုးကို ရင္းကာ သိလိုက္ရေသာ ပထမဆံုးေသာ မတူညီေသာ စားေသာက္ပံု ဓေလ့ေလးကို ရရွိခဲ့ပါသည္။
ေမတၱာျဖင့္
Servena
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
၅-၁၂-၂၀၀၇ တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ရင္း ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္တြင္ က်ဆံုးသြားေသာ ဗိုလ္ၾကီးစိုးလြင္ဦး (DSA-44)
ကြယ္လြန္ဆံုးပါးသြားခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ေသာ္လည္း တေန႕မွ ေမ့မရေသးပါ။
အျမဲတမ္းျပံဳးေနတတ္တဲ့ အစ္ကို...
ကၽြန္ေတာ္တို႕အေပၚမွာ ေစတနာထား ဆံုးမခဲ့တဲ့ အစ္ကို...
ကၽြန္ေတာ္တို႕ စစ္သားေတြဘ၀ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ရင္းနဲ႕ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနက်သူေတြပါ။ အစ္က႔ိုလို ေ၀လည္းေမႊးေၾကြလည္းေမႊးဘ၀ကို ဂုဏ္ယူမိရင္း...
က်ဆံုးသြားေသာ အစ္ကိုကို သတိရလ်က္...အေလးျပဳရင္း။ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။
ညီေနာင္မ်ား..
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
ဖားစည္သံေတြ ျမည္ဟိန္းေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ၾကီးေဘးကျမိဳ႕ေလးဆီကို ေဆးမွဴးတာ၀န္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္က်ရာ တပ္မတစ္ခုကိုေရာက္ရွိလာပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေတာ့ တပ္မိသားစုနဲ႕စျပီး မိတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႕ ပြဲေလးတစ္ခုလုပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကလည္း ဒီပြဲေလးဆီက ရလာတဲ့ အေတြးအမွင္စေလးပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ သမားဇာနည္မ်ားရဲ႕ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္မႈမ်ားကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကေသာ ေအာင္စစ္သည္မ်ား၏ က်န္းမာေရးကို ေစာင့္ေရွာက္မႈအျပင္ ၄င္းတို႕၏ မိသားစုမ်ား၏ က်န္းမာေရးကိုပါ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးရေသာ သမားဇာနည္ ေအာင္စစ္သည္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ တပ္တြင္း အရာရွိ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္စစ္သည္မ်ားကိုလည္း က်န္းမာေရးဗဟုသုတမ်ားကိုလည္း အခ်ိန္နဲ႕တေျပးညီ ေျပာၾကားအသိပညာေပးရမည့္ တာ၀န္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။
ထိုေန႕ပြဲေလးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တင္ဆက္ေဆြးေႏြးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးကေတာ့ သားဆက္ျခားျခင္း အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ သားဆက္ျခားသည္႔ ေဆးကို လိမ့္ပတ္လည္ေအာင္ ပံုမွန္ေသာက္ျခင္းျဖင့္ သားဆက္ျခားႏိုင္သကဲ့သို႕ ေဆးေသာက္ရန္ပ်က္ကြက္တတ္သူေတြ အတြက္ အလြယ္ကူဆံုးသားဆက္ျခားျခင္းကေတာ့ ကြန္ဒံုးကို အသံုးျပဳျခင္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ တင္ျပေဆြးေႏြးခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တင္ျပေဆြးေႏြးမႈ အဆံုးမွာ စစ္သည္မ်ားဖက္မွ မရွင္းလင္းတာေလးမ်ားေမးႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားေလးအဆံုးမွာေတာ့ စစ္သည္တစ္ဦးက ကြန္ဒံုးအသံုးျပဳျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အရာတစ္ခုကို သူ႕အေတြးေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္ပံုက
"ဗိုလ္ၾကီးတင္ျပတာကို လက္ခံပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးတို႕ေျပာတဲ့ ကြန္ဒံုးကို အသံုးျပဳရတာ အဆင္မေျပပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ပူအိုက္လို႕ေရခ်ိဳးပါတယ္ဆိုကာမွ မိုးကာ၀တ္ျပီး ေရခ်ိဳးေနရသလိုပါပဲ" တဲ့ခင္ဗ်ာ။ စကားအဆံုးမွာေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းကာစ အရာရွိေပါက္စ လူပ်ိဳေလး သမားဇာနည္ကၽြန္ေတာ္သည္ ခန္းမအေရွ႕တြင္ မည္သို႕ေျပာရမည္ မသိေအာင္ ဆြံ႕အသြားပါေတာ့သည္။ ခန္းမတစ္ခုလံုးလည္း ရယ္သံမ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းသြားေတာ့သည္။
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
စားပြဲေပၚက လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကို ေကာက္ယူ၍ နံပါတ္တစ္ခုကို ေကာက္ႏိုပ္လိုက္မိသည္။ တဖက္က ထူးသံသဲ့သဲ့ျပန္ၾကားရခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္အစံု ေအးသြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
"xxxx ပါ"
တဖက္က ေကာင္မေလးက ရယ္ျပံဳးျပံဳးေလးျဖင့္ပင္ ေလာက၀တ္စကားမ်ားကို ေျပာဆိုေနေလသည္။ သူမရဲ႕ ရယ္သံေလးေတြကို မရပ္ေစခ်င္ဘူး။ ရယ္သံေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမ်ားက သိႏိုင္မွာတုန္း။ သို႕ေသာ္လည္း ေျပာရမည့္စကားကိုေတာ့.....ေျပာရမည့္အခ်ိန္ကိုေရာက္လာခဲ့ျပီ။
"မီးငယ္.... ကိုယ္ ေရွ႕တန္းထြက္ရေတာ့မယ္။ ေဘာ္စဲကို နားကိုပါ။"
ရယ္သံေလးသည္ လံုး၀တိတ္ဆိတ္သြားကာ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းအတြင္း၀ယ္ အပ္က်သံကိုေတာင္ ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
"ဘယ္ေတာ့သြားရမွာတုန္း...... မေနာက္ရဘူးေနာ္။ မီးငယ္ က အသည္းငယ္တယ္။"
ေၾကာက္ရြံ႕မႈတစ္ခုကို ဖုံးကြယ္ကာ ဟန္ေဆာင္ေမးလိုက္ေသာ ေကာင္မေလး၏တုံ႕ျပန္မႈ။ ေကာင္မေလးရယ္ ဘာလို႕မ်ားအရာရာကို ဟန္ေဆာင္ခ်င္ရတာတုန္း။ မင္းရဲ႕ အျပစ္ကင္းတဲ့ အျပံဳးေလးေတြက ဟန္ေဆာင္မႈေတြကို သေရာ္ေနသလိုပါပဲ။
"ေနာက္လသြားရမွာ မီးငယ္။ ဒီေန႕ အစည္းအေ၀းမွာ သြားဖို႕တာ၀န္ေပးလိုက္ျပီ။ ဟိုမွာတစ္ႏွစ္ေလာက္စခန္းထိုင္ရမယ္။ အဲဒါ......"
ေကာင္မေလးဖက္က သက္ျပင္းေလးခ်သံႏွင့္အတူ.......
"ေရွ႕တန္းမသြားခင္ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြ သိတယ္မလား..ကိုၾကီး။ "
"သိပါတယ္..မီးငယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ တိုက္ပြဲမွာ က်သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ မီးငယ္ဆီက ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေလးေတာ့ ၾကားသြားပါရေစကြာ။"
ေကာင္မေလးဆီက တိတ္ဆိတ္မႈမ်ား ျပန္လည္စတင္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္၏ ႏွလံုးခုန္သံမ်ားသည္လည္း တိတ္ဆိတ္ေသာ ညအေမွာင္မွာ က်ယ္ေလာင္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ.........
"တီ......... Low Battery....Turn Off Your Phone Now"
ေကာင္မေလးဆီက ျပန္ေျဖလိုက္တာကို ကၽြန္ေတာ္မၾကားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေကာင္မေလးရယ္ ငါတိုက္ပြဲမွာ က်သြားရင္ေတာင္ ျငိမ္းေအးဇရပ္ကို လာေပးပါကြာ။ မင္းရဲ႕ အသံေလးကို ၾကားခ်င္ေနေသးတယ္။ ကိုယ္တို႕စစ္သားေတြဘ၀မွာ ခ်စ္ေသာသူကို အသက္ေပးခ်စ္မယ္ဆိုတဲ့စကား မဆိုႏိုင္ပါဘူး..ေကာင္မေလးရယ္။ ကိုယ္တို႕အသက္ေတြက ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ဖို႕အတြက္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မပိုင္တဲ့ ကိုယ္ဘ၀ထဲကို မင္းေလး ေလွ်ာက္လွမ္းလာမယ္ဆိုတဲ့ အေျဖကို ငါ့ခႏၶာေျမမက်ခင္မွာ ၾကားခ်င္တာပါ.......
[ခံစားခ်က္မ်ားကို ေျပာေပးေသာ စစ္တကၠသိုလ္ဆင္းအစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္တြင္ ေဘးအႏၱရာကင္းပါေစ။]
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
ခရီးကမသြားတာၾကာေတာ့ မသြားခ်င္။ သို႕ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလေလး မိသားစုႏွင့္ သြားတာဆုိေတာ့လည္း ပါလာရသည္။ အိမ္သားမ်ား အဆင္သင့္ထြက္ရန္ကို ေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္းျဖင့္ ခရီးစထြက္ခ်ိန္က မိုးေတာင္စင္စင္လင္းေနျပီ။ ကားလမ္းေတြကေတာ့ မိုးရာသီက ႏွိပ္စက္ထားမႈေၾကာင့္ ပ်က္တဲ့ေနရာက ပ်က္ေနသည္။ သို႕ေသာ္လည္း အင္တိုက္အားတိုက္ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ေနၾကေသာေၾကာင့္ ေကာင္းမြန္ေနတာမ်ားေၾကာင့္ ခရီးလမ္းက ေျဖာင့္ျဖဴးေနသည္။
ေနမြန္းတည့္ေက်ာ္လာသည္ႏွင့္အမွ် ဖန္၀ါေနမင္းၾကီးသည္ မာန္ဟုန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ပူေလာင္လာသည္။ ပူေလာင္မႈျဖင့္ ျပင္ပေလကိုရႈသြင္းရန္ ကားျပတင္းမွန္ေလးကို ခ်ကာ ကားလမ္းမတစ္ေၾကာကို လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ ေရွ႕တြင္လမ္းျပင္ေနေသာေၾကာင့္ ကားကအရွိန္ေႏွးလိုက္သည္ ။လမ္းျပင္လုပ္သားမ်ားကလည္း ေနေရာင္ကို အံတုကာ ကတၱရာပူပူေလာင္ေလာင္မ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈတ္ေနၾကေပသည္။ အေတြးတို႕က တစ္စတစ္စႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ဆီက ပံုရိပ္မ်ားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိလာသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕စစ္သည္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတင္မကပဲ ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးတြင္မွာပါ တတပ္တအားပါ၀င္ၾကရသည္။ ရထားလမ္းေဖာက္၊ တံတားေဆာက္စသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္လည္း ပါ၀င္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ တပ္ရင္းတစ္ခုသည္လည္း ထိုလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္မႈကို ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရေသးသည္။ ထိုစဥ္ကလည္း ဤကဲ့သုိ႕ ေနပူျပင္းျပင္းတြင္ စစ္ယူနီေဖာင္းတဖက္ႏြမ္းကို ၀တ္ကာ ေနအပူကို အံတု၍ ကားလမ္းေဖာက္မႈကို ပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ပူေလာင္မႈေၾကာင့္ အာခံတြင္းမ်ားပင္ ေျခာက္ကပ္လာသည္။ ယူလာေသာေရဗူးေလးကလည္း ေရကုန္လို႕ ေျခာက္ေတာင္ေျခာက္ေနျပီ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ျဖတ္သြားေသာ ကုန္ကားၾကီးမ်ားဆီမွ ေရက်န္မ်ားရွိလွ်င္ခ်ခဲ့ဖို႕ေတာင္းေသာက္ရသည့္ အေနအထားပင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေန႕ေလးတစ္ေန႕မွာေတာ့ အိမ္စီးကားေလးတစ္စီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းျပဳျပင္ေနေသာ အနားသို႕ျဖတ္ရင္း ျဖည္းညင္းစြာရပ္၍ ေရသန္႕ဗူးေလးမ်ားကို ကမ္းေပးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး ၀မ္းသာၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စစ္သည္မ်ားကို စာနာနားလည္ေပးေသာ ထိုေရဘူးေ၀ေပးေသာ ေကာင္မေလးကိုလည္း ယေန႕ထိတိုင္ ျမင္ေယာင္ကာ ေက်းဇူးတင္ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။
အေတြးမ်ားအဆံုးတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္အစံုသည္ ေရသန္႕ဘူးမ်ားဆီသို႕ ေရာက္သြားကာ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ လမ္းလုပ္သားမ်ားဆီသို႕ ကမ္းေပးမိလုိက္သည္။
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
ယေန႕ေတာ့ ရာသီဥတုက သာယာေနေသးသည္။ ဥတုရာသီေတာကိုမွီဆိုသည္မွာ ဟုတ္မွန္ေပလိမ့္မည္။ ခ်င္း႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈလႊမ္းခ်ံဳေနေသာ ေဖာင္းျပင္ျမိဳ႕ေလးတြင္ မိန္းကေလးအ႐ြယ္စံုမ်ားက ခ်င္းတပတ္ေလးမ်ားကို ျခံဳကာ ေဆာင္းရာသီဖက္ရွင္ကို ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ မေန႕ကအထိ ေခၽြးေတာက္ေတာက္က်ေအာင္ ေျပးလႊားလုပ္ကိုင္ ေနရေသာ ပင္ပန္းမႈမ်ားသည္ ေလွဆိုက္သို႕ ေမာ္ေတာ္ဆုိက္ကပ္ခ်ိန္တြင္ ႏြမ္းနယ္မႈမ်ား ေပ်ာက္ကင္းသြားသလိုပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ဤကဲ့သို႕ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကို မၾကံဳလိုက္ရပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို လႊင့္ထူ၍ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွ ဆင္းသက္လာက်ေသာ.....
ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္မွ အရာရွိ၊အရာခံ၊ အၾကပ္စစ္သည္မ်ားအားလံုး၏ ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကို ျမင္ရသည္မွာ ရင္ထဲတြင္ ေအးျမလွသည္။ ျမိဳ႕ခံလူထုကလည္း လက္ခုပ္ၾသဘာမ်ားတီးကာ ၾကိဳဆိုၾကေသာေၾကာင့္ အားတက္ဖြယ္ျမင္ကြင္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ တပ္ရင္းမွဴးကို အေလးျပဳရင္း ေနာက္ဖက္မွ ဆင္းသက္လာေသာ စစ္သည္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ရင္းမွဴးက ေခါင္းကိုသာ တခ်က္ျငိမ့္ျပျပီး ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ား ရပ္နားထားရာသို႕ ဆက္လက္ခ်ီတက္သြားေလသည္။
ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ား တပ္ဂိတ္၀ကို ျမင္ေနရေလာက္သည့္ေနရာအေရာက္တြင္ပဲ ေရွ႕တန္းျပန္စစ္သည္မ်ားကို ၾကိဳဆိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ အိမ္သူသက္ထားဇနီးမယားမ်ားႏွင့္ သားသမီးမ်ားက အိုးစည္ဗံုးေမာင္းမ်ား တီးခတ္၍ သေျပခက္မ်ားျဖင့္ ၾကိဳဆိုၾကေလသည္။ တပ္တြင္းသို လမ္းေလွ်ာက္၀င္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ၾကည့္ဖူးေသာ ေ၀လည္းေမႊး၊ ေၾကြလည္းေမႊးဇာတ္လမ္းထဲမွာသာ ဇာတ္၀င္ခန္းအျဖစ္ၾကည့္ခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းသည္ ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္။ ငိုသူငို၊ ေပ်ာ္သူေပ်ာ္.. သားကဆြဲ သမီးကတြဲႏွင့္ မိသားစုျပန္လည္ဆံုစည္းပံုမ်ားသည္ ေအးျမေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း....... လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ား ဒီလိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္၏ သူငယ္ခ်င္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီလိုေနရာတြင္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကဲ့သို႕ေစာင့္စားေနခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏သူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္ေအာင္ကိုမင္းထင္ တစ္ေယာက္သည္လည္း တပ္မေတာ္အ႐ိုးေရာဂါကုေဆး႐ံု ကုတင္(၅၀၀)တြင္ ကၽြန္ေတာ့္တုန္းကကဲ့သုိ႕ပင္ ျပတင္းေပါက္ဆီမွ လွန္းျမင္ေနရေသာ က်ိဳကၠလို႕ေစတီေတာ္ၾကီးကို ဖူးေမွ်ာ္ေကာင္း ဖူးေမွ်ာ္ေနေလာက္ျပီ...
ၾသ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘ၀ေတြက က်ရာတာ၀န္ကို က်ရာေနရာမွာ ထမ္းေဆာင္ေနက်ေသာ တပ္မေတာ္သားစစ္သည္မ်ားဘ၀ကို စဥ္းစားမိရင္း တပ္ရင္း႐ံုးသို႕ အေျပးတစ္ပိုင္းထြက္လာမိခဲ့သည္။
(တုိက္ပြဲတြင္ အသက္ကို ပဓါနမထားပဲ ႏုိင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ခဲ့ေသာ စစ္တကၠသိုလ္အပတ္စဥ္(၄၇)ဆင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သို႕ အမွတ္တရပါ။)
သူငယ္ခ်င္း
ငါတို႕အသက္ေတြ ေျမ၀ယ္မက်သ၍
ငါတို႕ေတြသည္ တုိက္ပြဲ၀င္မည္
ငါ့သက္ခႏၶာ ဆံုးေသာ္ျငားလည္း
ငါထမ္းေဆာင္မည္...
ငါတို႕ေတြသည္...
ေနာင္တစ္ေခတ္၏ ေအာင္စစ္သည္။ ။
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
႐ွမ္းရိုးမ၏ ဆိတ္ျငိမ္လွေသာ ေတာေတာင္သဘာ၀မ်ားကို ျဖိဳခြင္းလိုက္ေသာ ေသနတ္သံမ်ားႏွင့္ မိုင္းေပါက္ကြဲသံမ်ားသည္ ေက်းငွက္ေလးမ်ား ေ၀ဟင္တြင္ ပ်ံ၀ဲသြားကာ ေနရာဌာနေျပာင္းၾကေလျပီ။ ယမ္းေငြ႕တစ္ေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ပစ္ခတ္မႈမ်ားကလည္း တစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ဖက္မစဲႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနက်သည္။
ေျပးရင္းလႊားရင္း ပစ္ရင္းခတ္ရင္းျဖစ္ပင္ ေျခေထာက္ေအာက္ဆီမွ ျပင္းထန္ေသာ ေပါက္ကြဲမႈႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္လြင့္စင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သြားျပီ.. အသိကလည္းသိေနေသးတယ္။ နာက်င္မႈကလည္းရွိေနေသးတယ္.. ငါမေသေသးဘူးဆိုတာေသခ်ာသြားျပီ။ မေသခ်ာတာကေတာ့ ငါ့ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္လံုး ရွိ၊ မရွိဆုိတာပဲ.....
"ဗိုလ္ၾကီး ထိသြားျပီ။ အေနာက္ဘက္ကိုုဆြဲ"
ကၽြန္ေတာ့္နားအစံုကလည္း ၀ီ၀ီ ဆိုေသာအသံမ်ားႏွင့္အတူ ပလံုးပေထြးႏွင့္ စကားသံမ်ားၾကားေနရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းမ်ားကို ပင့္ျပီးမေနေသာ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ေသာင္းမ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရသည္။
"အား"
ထိုေအာ္သံႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္၏ေဘးသို႕ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ေသာင္းေမွာက္လ်က္က်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ေသာအသိသည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ အဆံုးသတ္သြားေလျပီ။ သတိျပန္ရေသာအခါ ရွမ္း႐ိုးမၾကီးသည္ ပကတိျငိမ္သက္ကာ သစ္ခက္၀ါးတို႕ ႐ိုက္ခတ္သံမ်ားကိုပါ ၾကားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနေသာ ေနရာေလးက ေျမက်င္းၾကီးတစ္ခု..
ေျခေထာက္နားဆီက တစ္ဆစ္ဆစ္နာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညာေျခတစ္ဖက္ကေတာ့ ေျမျပင္ေပၚတြင္က်န္ခဲ့ေလျပီ။ မိုင္းသည္ နင္းမိုင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်န္ေျခတစ္ဖက္ကိုပါ မိုင္းသံစမ်ားထိစင္ထားေသာေၾကာင့္ နာက်င္မႈဒဏ္သည္ အ႐ိုးအတြင္းမွပင္ ခိုက္ခိုက္က်င္လွသည္။ နာက်င္မႈဒဏ္ကို သက္သာရန္အလို႕ငွာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္အိတ္ကပ္ဆီမွ သားႏွင့္ဇနီးပံုေလးကို ထုတ္ၾကည့္မိသည္။ ျပည္လမ္းမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ကို ေနာက္ခံထား၍ ျပံဳးရႊင္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္သားေလးကို ခ်ီထားေသာ ခ်စ္ဇနီးတို႕၏ ဓါတ္ပံုေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္မရွိေတာ့လွ်င္ ဒီက်န္ရွိေနေသးေသာ ဘ၀ခရီးလမ္းကို မည္ကဲ့သို႕ေလွ်ာက္လွမ္းမည္နည္း ဟု အားငယ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ အၾကည့္အျဖစ္သို႕ေျပာင္းလဲသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ် တစ္ခုကို ခ်ရေတာ့မည္။
"ဆရာၾကီး XXXX ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ခဏလာပါအံုး"
မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ဆရာၾကီးေရာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးတြင္..
"ဟာ.. မျဖစ္ႏိုင္တာ ဗိုလ္ၾကီးရာ။ ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ပရေစနဲ႕။ မိုးလင္းရင္ ရဟတ္ယာဥ္ေရာက္လာေတာ့မွာပါ။ စက္ေတြကေနလွမ္းေျပာ ျပီးပါျပီ။ ဗိုလ္ၾကီး ထိ သြားတယ္ဆိုလို႕ အဘက ခ်က္ခ်င္းလႊတ္လိုက္တာ။ ရာသီဥတုအေျခအေနေၾကာင့္သာ ၾကန္႕ၾကာေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ပရေစနဲ႕ ဗိုလ္ၾကီးရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ရက္လို႕ပါ"
"ဆရာၾကီး.. ဆရာၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုဆိုလည္းဟုတ္တယ္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆိုလည္းဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကိုးျပီး ေနေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးႏွင့္ ဇနီးကလည္းရွိေသးတယ္။ ဒီနာေနတဲ့ ဒဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီဒဏ္နဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္အသက္ပါသြားႏိုင္တယ္။ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းေတာင္ ျပတ္ျပီးသြားျပီပဲ။ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းထပ္ျပတ္လည္း ဘာမွမထူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မေသရင္ ျပီးတာပါပဲ။ ထုတ္လိုက္ပါ ဓါးကို"
ဆရာၾကီးသည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ခါးတြင္ပါလာေသာ စစ္သံုးဓါးဘတ္နက္ကို ထုတ္လိုက္သည္။ ဇနီးသည္ေလးကိုယ္တိုင္ ျပဲေလတိုင္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပးေနေသာ အက်ီ ၤလက္ေမာင္းနားအစကို ဆြဲျဖဲကာ ကၽြန္ေတာ္ပါးစပ္တြင္ ကိုက္လိုက္သည္။ ဆရာၾကီးကလည္း မ်က္စိအစံုကို ပိတ္၍ မိုင္းစစင္၍ အသားမ်ားလႈိက္စားေနေသာ ေနရာအထက္နားမွ ဘတ္နက္ျဖင့္ ခုတ္ေလေတာ့သည္။ ဘတ္နတ္တန္ခိုးကလည္း စြမ္းပါသည္။ အသားမ်ားသာ ေက်မြကုန္သည္ လူအ႐ိုးကို တစ္ခါတည္းမျပတ္ႏိုင္။ နာက်င္မႈကေတာ့ ေျပာပေလာက္မတတ္ေလာက္ေအာင္ပင္။ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ သားႏွင့္ဇနီးသည္တို႕၏ ဓါတ္ပံုေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ထားရင္း..
"ဟာ........ ဗိုလ္ၾကီး၊ ဒါ ဘာလုပ္တာလည္း။ မင္းကြာ အဓိပၸါယ္မရွိတာေတြလုပ္ေနတယ္။ ရဟတ္ယာဥ္လာေတာ့မွာပါကြာ။ သည္းခံေစာင့္ပါကြာ။ မင္း ခံစားေနရတာကို ငါလည္းကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ကြာ...ညီေလးရာ...မင္းကြာ..လုပ္ရပ္လိုက္တာ"
"ဗိုလ္မွဴး... ကၽြန္ေတာ္မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီဒဏ္နဲ႕ အသက္ပါပါနိုင္တယ္။ ျပတ္သြားတာကမွ ဘာမွ ေလာေလာဆယ္ထပ္မခံစားရေတာ့မွာ..ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဗိုလ္မွဴးရာ..ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါ။"
မ်က္၀န္းအိမ္တြင္ မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တင္းတင္းဖတ္ထားရင္း...
"ညီ.. အစ္ကို႕ကို ယံုပါ။ မင္း ဘာမွ မျဖစ္ေစရဘူး။ စိတ္ခ်..မင္းရဲ႕မိန္းမႏွင့္ မင္းရဲ႕သားကို ေဆး႐ံုမွာေတြ႕ရမွာေသခ်ာတယ္။"
"ဗိုလ္မွဴး... ေက်ာ္ေသာင္းတစ္ေယာက္ေရာ.."
"သူကေတာ့ ရတဲ့ဒဏ္ရာက မျပင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္ ေသြးထြက္လြန္ျပီး ခဏကမွဆံုးသြားျပီ"
"ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ္စြံအသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တတ္ဆြဲေသာ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဆံုးေက်ာ္ေသာင္း က်သြားျပီတဲ့။ မိနစ္ပိုင္းအၾကာတြင္ ရဟတ္ယာဥ္သံမ်ားၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္အစံုဆီသို႕ သားေလးႏွင့္ ဇနီးသည္ေလး ဓါတ္ပံုကို ဖိကပ္ရင္း.........
(အေဖ..သားသမီးေတြ အေပၚမွာထားတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ေမတၱာသည္ ဒီဘ၀ဆပ္လို႕မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ အေဖ..ဒီပုိ႕စ္ေလးကို ဖတ္မိခ်ိန္မွာ အေဖ့အေၾကာင္းေတြကို ေရးရလားလို႕ ေမးလာရင္ .. ေျဖဖို႕အဆင္သင့္ပါအေဖ။ မဂၤလာဒံုကုတင္ ၅၀၀မွာ မိုင္းထိလို႕ ဒုကၡိတဘ၀ကို ေရာက္ရတဲ့ အေဖတို႕လိုစစ္သည္ေတြ မ်ားလာျပီအေဖ။ သူတို႕ကို အေဖ့ရဲ႕စိတ္ဓါတ္နဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြကို ေျပာျပေပးရင္း.. သူတို႕ဘ၀ေတြဟာ မသန္ေပမယ့္ စြမ္းေသးတယ္ဆိုတာကို သိ္ေစခ်င္လို႔ပါ..အေဖ။ အေဖ..နားလည္ေပးႏိုင္ပါေစလို႕ဆုေတာင္းရင္း....)
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
အင္တာနက္ဆိုတာၾကီးက ဆန္းက်ယ္တယ္။ နည္းပညာျမင့္မားတယ္။ ဒီလိုေက်ာ္ၾကားမႈေတြေၾကာင့္ ခြင့္ရလို႕အိမ္ကို ျပန္တဲ့ ခဏမွာ ဒီအင္တာနက္ဆိုတာကို ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ျပီးခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ္နာဂစ္မုန္တိုင္းနဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး ေရးသားတင္ျပထားခ်က္ေတြ။ မေရာက္ဘူးတဲ့ေနရာကို အၾကားမ်ိဳးစံု၊ အျမင္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ေရးသားထားခ်က္ေတြ။ ထိုေဒသမွ တာ၀န္ျပီးဆံုး၍ျပန္လာရေသာ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားရတယ္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းျဖစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕နယ္ေျမမွ တပ္အခ်ိဳ႕ကို မုန္တိုင္းသင့္ေဒသမ်ား ကို တာ၀န္ခ်ထားေပးပါသည္။ တာ၀န္က်ရာေဒသသို႕မသြားမီ ...
ညီမေလးကိုႏႈတ္ဆက္မိလိုက္ေတာ့။ ညီမေလးက ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ႏွာေခါင္းအုပ္ပိတ္စ (mask)ေတြ၊ ၀မ္းပိုက္ေဆးေတြရယ္နဲ႕ ဓါတ္ဆားခဲျပားမ်ားကို လာပို႕သြားတယ္။ မိုးေလ၀သ သတင္းသိရေအာင္ဆိုျပီး ေရဒီယိုေလးေတာင္ပါေသး.. အကြက္စိပါ့။
တာ၀န္က်ရာမုန္တိုင္းသင့္ေဒသမ်ားသို႕ ေရာက္သြားေသာအခါ အေတာ္ပင္စိတ္မေကာင္းစရာျမင္ကြင္းေတြ ျပိဳပ်က္မႈေတြကလည္း ျမင္လို႕မေကာင္း၊ ျမင္သာေသာ အေလာင္းေတြကိုေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ျပီးျခင္းမွာ ျမိဳ႕ခံေတြကရွင္းထားေတာ့ အေလာင္းေတြကို မေတြ႕ရေပ။ သို႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႕တာ၀န္က စပါျပီ.. ျပိဳပ်က္ေနေသာ အေဆာက္အအံုမ်ားကို ရွင္းလင္းရန္ႏွင့္ က်န္ရွိအေဆာက္အအံုမ်ားႏွင့္ ေဒသခံနယ္ေျမလံုျခံဳေရးယူရန္။ အဲဒီမွာစေတြ႕တာပဲ.. ညီမေလးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ေက်းဇူးတင္မိသည္။ သူေပးလိုက္ေသာ mask ေလးမ်ားကို ကိုယ့္ရဲေဘာ္မ်ားအားလည္း ေ၀ျခမ္းေပး။ အေလာင္းေတြက ရက္ၾကာေနျပီဆိုေတာ့ ပုတ္ပြေနျပီ။ အျပိဳအပ်က္မ်ားၾကားမွ ျမင္မေကာင္းေတာ့ေသာ အေလာင္းမ်ားကို ဆြဲထုတ္။ အနံ႕အသက္မ်ားက မေကာင္း.. mask လည္းႏွစ္ရက္သံုးရက္ထပ္ ပိုမခံႏုိင္။ ေနာက္ဆံုးလည္စီးပ၀ါမ်ားကိုပဲ အကာအကြယ္ထားျပီး ပတ္၀န္းက်င္ ရွင္းလင္းေရးကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ရေတာ့သည္။
မုန္တိုင္းသင့္ေဒသမ်ားကို ေစတနာရွင္မ်ားက ေရမ်ား၊ အစားအေသာက္မ်ားလွဴဒါန္းၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း လူေတြပါပဲဗ်ာ.. ေရငတ္တတ္တာ မဆန္းပါဘူး။ သို႕ေသာ္လည္း ေရဘူးကိုယ္တာကိုလည္း ၀င္မယူရက္ပါဘူး။ စခန္းခ်ရာေနရာကတည္းက ထည့္ယူလာေသာ္ ေရဘူးေလးမ်ားကိုသာ ေခၽြတာေသာက္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါေတာင္ အင္တာနက္သတင္းေတြမွာက တစ္မ်ိဳးေရးထားတာေတြ႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ႏိုင္ငံကိုကာကြယ္ရန္ဆိုျပီး အမိေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက သင္ေပးလိုက္တဲ့ပညာေတြမွာ ေသေသာအေလာင္းမ်ားကို ရွာေဖြေရးပညာမပါခဲ့ပါဘူး။ "သစၥာေလးခ်က္သံမႈိႏွက္" သကဲ့သို႕ အထက္ကေပးအပ္တဲ့ တာ၀န္ကိုလိုက္နာရမယ့္ သစၥာစကားအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေပးအပ္တဲ့တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း.........
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
"နေမာ္နမဲ့"ဟူေသာ စကား၏ အဓိပၸါယ္ကို ျမန္မာတိုင္းလိုလိုနားလည္ၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ လူတိုင္းသည္လည္း ကေလးဘ၀မွစ၍ ယခုအရြယ္အထိ "နေမာ္နမဲ့"လုပ္ရပ္တစ္ခု မဟုတ္တစ္ခုေတာ့ လုပ္ဖူးၾကမည္ထင္ပါသည္။ စာေရးသူသည္လည္း လုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္းကိုယ့္ကိုယ္ကို နေမာ္နမဲ့ မလုပ္မိေစရန္ ဆံုးမသတိေပး ျပဳျပင္သြားပါက တနည္းအားျဖင့္ အရာရာကို အေသးစိတ္ သတိထားျပီး၊ အျမဲအသိစိတ္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္သြားပါက "နေမာ္နမဲ့" ျဖစ္စဥ္ေလးမ်ား တစ္ေျဖးေျဖးေလ်ာ့သြားႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးရွိပါသည္.......
ကေလးဘ၀မွစ၍ နေမာ္နမဲ့၊ လူလတ္ပိုင္းတြင္လည္း နေမာ္နမဲ့၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အရာရာႏွင့္ အေၾကာင္းေၾကာင္း၊ သို႕ေသာ္၀န္ထမ္းဘ၀တြင္ အတန္အသင့္ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး ကံအားေလ်ာ္စြာ အရာရွိၾကီးတစ္ဦး၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိအျဖစ္ေရြးခ်ယ္ခံရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုနေမာ္နမဲ့ျဖင့္ တစ္နံနက္သာခံျပီး ကိုယ္ေရးအရာရွိဘ၀မွ စုေတခဲ့ရပါသည္။
အေၾကာင္းမွာ ကိုယ္ေရးအရာရွိ တာ၀န္စတင္ထမ္းေဆာင္ရြက္မည့္မနက္၊ အေသအခ်ာ ၀တ္စားျပီး အရာရွိၾကီးအိမ္သို႕ ေရာက္ေနခဲ့ပါသည္။ ကားၾကီးကို ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ အသင့္ရပ္ထားျပီး အရာရွိၾကီးထြက္အလာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ေနခဲ့ပါသည္။ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာပါျပီ၊ ဇနီးကလည္း လက္ျပ 'တာ့တာ'လုပ္ရန္ ၾကည္လင္ရႊင္ျပံဳးေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ အရာရွိၾကီး၏ ေနာက္က ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကပ္ပါလာပါျပီ။
ပထမဆံုးေန႕ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ့္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ၾကီးလည္း မ်က္ႏွာကို အခ်ိဳသာဆံုး၊ အယဥ္ေက်းဆံုး ပံုသ႑န္ျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားထဲမွကအတိုင္း လူၾကီးထိုင္မည့္ဘက္၊ ကားေနာက္တံခါးကို စမတ္က်က်ဖြင့္ေပးလိုက္ပါျပီ။ လူၾကီးကလည္း ရာဇအိေျႏၵေလးျဖင့္ တင္ပုလႊဲေလး၀င္ထိုင္ျပီးခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလည္း ေနာက္တံခါးကို ေဆာင့္ျပီးပိတ္လိုက္ရာ အရာရွိၾကီး၏ ညာေျခက်င္း၀တ္ၾကီးက တံခါးၾကားတြင္ ညွပ္မိသြားပါေတာ့သည္။ လူၾကီး၏ နာက်င္စြာေအာ္လိုက္သံ၊ 'တာ့တာ'လုပ္ေနေသာ လူၾကီးကေတာ္ထံမွ အလန္႕တၾကားေအာ္သံမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ကိုယ္ေရးအရာရွိဘ၀ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အျဖစ္ အမိန္႕ခ်မွတ္သံမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။
ေမတၱာျဖင့္
စြန္ရဲ
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
တေန႕တြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ဆရာက သူ ဗိုလ္ၾကီးဘ၀တြင္ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရေသာ တပ္သားတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ရယ္ေမာဖြယ္ရာ ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က ဆရာတို႕တပ္ရင္း ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းေလ့က်င့္ေနခဲ့ပါသည္။
တပ္ရင္း႒ာနခ်ဳပ္၏ အေနာက္ဘက္ေတာအုပ္ေလး၏ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းေသာေနရာတြင္ ေန႕လည္ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္၊ ပဲ ဆိပ္ေလးတက္ေနစဥ္၊ စစ္ေျမျပင္၌ လႈပ္ရွားေနေသာ ပစ္မွတ္ကို မွန္ေအာင္ပစ္ခတ္နည္းကို နည္းျပတပ္ၾကပ္ၾကီးက ပို႕ခ်ေနပါသည္။
လႈပ္ရွားေနေသာ ပစ္မွတ္အား ပထမေသနတ္ေျပာင္းျဖင့္ တစ္တန္းတည္း ထိုး "ခ်ိန္"၊ ေနာက္ "လိုက္ခ်ိန္"၊ ထို႕ေနာက္ "ၾကိဳခ်ိန္"၊ ေနာက္ဆံုးမွ ခလုတ္ဆြဲပစ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအဆင့္(၄)ဆင့္ကို နည္းျပဆရာက သင္တန္းတပ္စုတစ္ခုလံုးကို လိုက္ဆိုေစပါသည္။ "ခ်ိန္" "လိုက္ခ်ိန္" "ၾကိဳခ်ိန္" "ပစ္" သင္တန္းသားမ်ားကလည္း လိုက္သာဆိုေနရသည္ တစ္ခ်ိဳ႕က မ်က္လံုးမ်ားမဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ "ပဲ" ဆိပ္တက္ေနၾကျပီး မနက္ပိုင္းသင္တန္းက တပ္စုတိုက္စစ္ "က်ား" အၾကိမ္ၾကိမ္ထိုးထားခဲ့ရျပီး ေန႔လည္စာထမင္းကိုလည္း တနင့္တပိုးစားခဲ့ၾကသည္။ မ်က္ခြံႏွစ္ခုက ကမာၻေပၚတြင္ အေလးဆံုးေသာ အရာ၀တၳဳႏွစ္ခု ျဖစ္လာၾကျပီ။
ထို႕ေၾကာင့္လည္း ဆရာက သင္ခန္းစာ အတိုေကာက္ကို လိုက္ဆိုေစျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ေနာက္ဆံုးအတန္း ဘယ္အစြန္က ရဲေဘာ္သိန္းတိုး လိုက္ဆိုတာမေတြ႕။ မ်က္လံုးပင္မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆရာက မတ္တပ္ရပ္ သတိဆြဲထားေစျပီး "ရဲေဘာ္သိန္းတိုး" ခဏက အားလံုးဆိုသြားတဲ့ အခ်က္(၄)ခ်က္ကို အားလံုးၾကားသြားေအာင္၊ တပ္ရင္းရံုးကပါ ၾကားရေအာင္ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ "အက်ယ္ၾကီး သံုးခါေအာ္လိုက္စမ္းကြာ" ဟုအမိန္႕ေပးလိုက္ပါသည္။
ရဲေဘာ္သိန္းတိုးကလည္း "ဟုတ္" ဟုတစ္ခြန္းအစပ်ိဳးျပီး အက်ယ္ၾကီး "သံုးခါ" ေအာ္လိုက္ပါသည္။
"အက်ယ္ၾကီး"
"အက်ယ္ၾကီး"
"အက်ယ္ၾကီး" တပ္စုတစ္စုလံုး ဟားတိုက္ရယ္ေမာၾကသည္မွာ အိပ္ခ်င္စိတ္မ်ားပင္ ေပ်ာက္သြားၾကပါေတာ့သည္။
ေမတၱာျဖင့္
စြန္ရဲ
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
၀ီစီသံတညံညံ၊ သီခ်င္းသံတေၾကာ္ေၾကာ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြသည္ ေနျပည္ေတာ္ဆီ... ေႏြဦးဥၾသေအာ္ျမည္သံႏွင့္အတူ တေပါင္းလသို႕႔ ကူးေျပာင္းလာပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္မေတာ္၏ ရက္ျမတ္တစ္ခုျဖစ္ေသာ မတ္လ(၂၇)ရက္ တပ္မေတာ္ေန႔ စစ္ေရးျပအခမ္းအနားတြင္ ပါ၀င္ခ်ီတက္ရန္ သြားေနၾကေသာ စစ္ကားတန္းၾကီး၏ ရွည္လ်ားမႈသည္ ေဒါင္းကေတာင္ေၾကာတန္းေပၚတြင္ ပုရြက္ဆိတ္တန္းၾကီး သြားေနသကဲ့သို႔ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ခရီးစဥ္မစတင္ခင္ ရက္ကတည္းက အိပ္ေရးကမ၀လွ ကားေပၚတြင္ အိပ္ခ်င္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္သားေတြရဲ႕ ကားက ေလအိပ္ကားမဟုတ္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့..
ကားအမိုးကိုင္းတြင္ ပုခက္လုပ္၍ အိပ္လိုက္သည္။ ပုခက္တြင္းသို႔ ၀င္အိပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ေမေမ့မ်က္ႏွာေလးကို ေျပးျမင္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ဘ၀က ပုခက္တြင္းမွေန၍ မိခင္ေတးဆိုသံကို နားေထာင္ကာ အနားယူအိပ္စက္ၾကသည္။ ပုခက္တြင္းမွ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိအစံုပိတ္၍ အိပ္ေပ်ာ္သည္အထိ ေမေမက ေတးဆိုသိပ္ကာ အနားတြင္ ေနေပးခဲ့ပါေသာ္လည္း ....
ေမေမမ်က္စိအစံုပိတ္၍ ထာ၀ရအိပ္စက္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခြဲခြာသြားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္အနားတြင္ ရွိမေန ႏိုင္ခဲ့ပါ။ က်ည္ပစ္ခတ္သံမ်ား၊ ဗံုးေပါက္ကြဲသံမ်ားၾကားတြင္ မ်က္ရည္က်ရင္း ေမေမ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ရင္း ရက္လေတြကုန္ဆံုးခဲ့ပါျပီ။
ေမေမ... ကၽြန္ေတာ္အခု ပုခက္အတြင္းမွာ အိပ္ေနျပီ။ ေမေမ့ေတးဆိုသံ မၾကားရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားရဲ ႔ ေတးဆိုသံမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာ့သိပ္ေနၾကတယ္ ေမေမ။ ပုခက္လႊဲေသာ လက္မ်ား ေအးခ်မ္းစြာ ပုခက္လႊဲႏိုင္ေအာင္... ပုခက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ေနာင္တစ္ေခတ္ရဲ႔ ေအာင္စစ္သည္ေတာ္ေလးေတြ ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္.. ေမေမကိုယ္တုိင္ပုခက္လႊဲသိပ္ခဲ့တဲ့ ေမ့ေမ့သားက အသက္ေပးျပီး ကာကြယ္သြားရင္း.....
ေမ့ေမ့ကို သတိရလ်က္။ ။
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
တကယ္အတည္လြမ္းပါဘိ
ခ်ယ္ရီနန္းက တကၠသိုလ္
အေပါင္းအေဖာ္တစ္ေတြနဲ႕
ေက်ာင္းေတာ္မွာ ေနခဲ့စဥ္က
မနက္ဆို ပီတီေျပး
ပီဘိကေလးေတြလို
Senior ေတြေၾကာင့္ေျဖာင့္မတ္
Guardian ေတြကေစာင့္ၾကပ္ထား
လူလားေျမာက္ခဲ့ရတာ မွတ္မိပါေသး။ ။
”ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ”နဲ႕
တြယ္တာခဲ့ရတဲ့ စစ္ေရးျပကြင္းၾကီး
”ဟုတ္ မဟုတ္”နဲ႕
အလုပ္ရွဳပ္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြ မွတ္မိပါေသး။
လမ္းမညီမညာမွာ စရိုက္ဆိုးေတြအတြက္
တန္းစီကာ ဒိုက္ထိုးခဲ့ရတာ
အခန္းထဲအိပ္ေပ်ာ္လို႕
(ဆရာက………)
အရမ္းပဲ ပိတ္ေအာ္ခဲ့တာေတြ မွတ္မိပါေသး။
တန္းစီခရာမွဳတ္လိုက္ေတာ့
လမ္းမညီညာမွာ ခလုတ္တိုက္မိခဲ့တာ
ညဘက္မွာ မႏွပ္ဘဲ
ထလ်က္သာ ဖိနပ္ပဲတုိက္ခဲ့ရတာေတြ မွတ္မိပါေသး။
အခါခါမေရြး အျမဲသတင္းေမႊးတဲ့
မၾကာမၾကာေကၽြး ပဲဟင္းကေလးရယ္
အသည္းႏုႏုမွာ စြဲသြားေလတဲ့
ၾကက္ဥႏွင့္ အမဲသားေတြကိုလည္း မွတ္မိပါေသး။
အိမ္လြမ္းစရာ တံဆိပ္ေခါင္း
စိန္ပန္းျပာနိမိတ္ေကာင္းေတြနဲ႕
ေသလာတံတိုင္းတစ္ေလွ်ာက္
ေနၾကာရိုင္းေပါက္ခဲ့တာေတြလည္း မွတ္မိပါေသး။
……. မွတ္မိပါေသး …..
……. မွတ္မိပါေသး …..
အေပါင္းအေဖာ္တစ္ေတြနဲ႕
ေက်ာင္းေတာ္မွာ ေနခဲ့စဥ္ကေပါ့
ေၾသာ္
တကယ္အတည္လြမ္းပါဘိ
ခ်ယ္ရီနန္းက တကၠသိုလ္
ရြယ္ရည္မွန္းဆ ရက္ထိုထို။ ။
ဥၾသ (ခ်ယ္ရီေျမ)
၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ စစ္တကၠသိုလ္ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္းမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါသည္။
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
ကၽြန္ေတာ္အထက္တန္းေအာင္ျမင္ျပီးေသာ္ စစ္တကၠသိုလ္တက္ေရာက္ျပီး တပ္မေတာ္တြင္ ၀င္ေရာက္အမႈထမ္းခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ ငါးႏွစ္တာကာလကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ တာ၀န္က်ရာေဒသ၊ စစ္ေျမျပင္မ်ားသို႕လည္း သြားေရာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရပါသည္။ ခြင့္ရက္ရေသာ ရက္သတၱပတ္တြင္ မိဘမ်ားရွိရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႕ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ေသာ ကာလေလးတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ဒါနေလးတစ္ခုကို ေ၀ငွလိုက္ပါသည္။ ခြင့္ရက္ရေသာရက္မ်ားႏွင့္ တိုက္ဆိုင္စြာ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႕ရက္ျဖစ္ေနပါသည္။ အသက္ႏွင့္ရင္း၍ ရခဲ့ေသာ လစာေလးကို အလွဴဒါနေလးတစ္ခု လုပ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အၾကံေပးခ်က္ျဖင့္ ၾကည့္ျမင္တိုင္မ်က္မျမင္ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္ရွိလာပါသည္......
ကၽြန္ေတာ့္လစာမွဖဲ့လွဴရေသာေၾကာင့္ တစ္ေန႕စာထမင္းစရိတ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႔တန္းစစ္ေျမျပင္ေရာက္ေနခိုက္ အလြန္စားခ်င္ေသာ မုန္႕မွာ J'Donut ျဖစ္သည္။ အျခားေသာ အစားအစာမ်ားကို ရရွိႏိုင္ေသာလည္း Donut သည္ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးမ်ားေရာက္မွသာ စားေသာက္ႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵေလးျဖင့္ Donut ေလးမ်ားကို ေက်ာင္းသား (၁၁၀)ေယာက္အတြက္ ္၀ယ္ယူသြားကာ ေက်ာင္း႐ံုးအဖြဲ႕ကို လွဴဒါန္းပါသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်လွဴဒါန္းႏိုင္ပါေၾကာင္းေျပာကာ ကၽြန္ေတာ့္အား ေခတၱမွ်ေစာင့္ခိုင္းပါသည္။ ေက်ာင္းစင္၀င္ေအာက္တြင္ မုန္႕မ်ားျဖင့္ေစာင့္ေနရင္း ဘဲလ္သံတစ္ခုေပၚေပါက္လာျပီး (၂)မိနစ္မွ်အၾကာတြင္ ေက်ာင္းေဆာင္အသီးသီးမွ လူငယ္က်ားမအရြယ္စံုထြက္လာၾကသည္။ သူတို႔ေလွ်ာက္လွမ္းလာေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိေနသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားမွ ဖြင့္ထားေသာ တံခါးရြက္မ်ားအနားကိုျဖတ္တိုင္း၊ ေရေျမာင္းမ်ားအနားမွသူတို႕ေလွ်ာက္လာတုိင္း ရင္တလွပ္လွပ္မွ်ျဖစ္မိသည္။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားစံုေသာအခါ မုန္႕မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် တစ္ဦးျခင္းစီ ေ၀ငွေပးလိုက္ပါသည္။ ေ၀ဌေပးျပီးေသာအခါ ဆရာမတစ္ဦးက အလွဴရွင္ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆုေတာင္းေပးရန္ေျပာလိုက္ေသာအခါ... သူတို႕ဆုေတာင္းေပးလိုက္ေသာ ဆုေတာင္းသံမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္၀ဲမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေပးလိုက္ေသာမုန္႕ေလးတစ္ခုအတြက္ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ေသာ ဆုေတာင္းမႈမ်ား....
ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္လည္း အမိႏိုင္ငံေတာ္မွေပးေသာ လစာမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္တို႕အသက္ကိုရင္း၍ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနေသာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနမႈမ်ားသည္လည္း ျပည္သူျပည္သားမ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ဆုေတာင္းေပးေနမႈမ်ားျဖစ္ပါသည္။ စကၡဳအာ႐ံုမျမင္ရေသာ္လည္း ရဲရင့္စြာ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကေသာ သူတို႕ေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း အာ႐ံုခံစားမႈမရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေျခတုေလးမ်ားသည္ အသက္၀င္လာသကဲ့သို႕ခံစားလိုက္ရပါသည္။
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
”စစ္သားလူထြက္၊ ဘုန္းၾကီးလူထြက္လူကို အိမ္ေထာင္ဖက္မေရြးမိေစနဲ႕”
ငယ္စဥ္က ေခါင္းရင္းအိမ္မွ အဖြားေျပာ ေျပာေနေသာ စကားမ်ားကို နားထဲကမထြက္ေအာင္ ၾကားေယာင္ေနသည္။ ေရွးလူၾကီးေတြကေတာ့ မည္သည္ကို ၾကည့္ကာေျပာေနသည္ မသိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရပ္ကြက္ထိပ္တြင္ ၀က္သားဒုတ္ထိုးေရာင္းေသာ ဦးေလးၾကီးသည္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း ေျခတစ္ဖက္ျဖတ္ထားေသာ သူျဖစ္သည္။ ညေနတိုင္းတြင္ သူ၏ဇနီးကို စက္ဘီးေနာက္တြင္တင္ကာ ေျခနင္းေလးကို တစ္ခ်က္ခ်က္ျဖင့္နင္းကာ ဆိုင္သိမ္းျပန္သြားေသာ ထိုဦးေလးၾကီးတို႕စံုတြဲကို ျမင္ရသူအေပါင္းသည္ ေအးခ်မ္းေစသည္။ ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္၍ စစ္တကၠသိုလ္တက္ရန္ စိတ္ကူးေၾကာင္းကိုေျပာေသာ အခါ ဦးေလးၾကီးသည္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲပင္ ေထာက္ခံေလသည္။
“ေကာင္းတယ္ငါ့တူ။ ဦးေလးကေတာ့ အားေပးတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဦးေလးစဥ္းစားတယ္။ စစ္ထဲ၀င္ဖို႕ စိတ္ကူးေနတဲ့ ကေလးေတြ ငါ့လိုဒုကၡိတကိုုမ်ားျမင္ရင္ စိတ္ပ်က္ကုန္ျပီး စစ္ထဲမ၀င္ခ်င္ေတာ့မွာေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ။ မင္းကေတာ့ ငါ့ကိုေတာင္ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ေမးလာေတာ့ ငါေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္ကြာ။“
ဦးေလးၾကီးျပံဳးကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို ဦးေလးၾကီး၏ အိမ္သူသက္ထားကလည္း အျပံဳးေလးျဖင့္ ေထာက္ခံေနေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္စစ္တကၠသိုလ္သို႕တက္ေရာက္ခဲ့ကာ..............
ယခုဆိုလွ်င္ အရာရွိတစ္ေယာက္ဘ၀သို႕ ေရာက္ရွိခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ခြင့္ျပန္ရေသာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္အျမဲသြားေတြ႕ေလ့ရွိေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအျပင္ အျခားသူမ်ားမွာ ဦးေလးၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေလးသာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူေလးကိုပါ ထို၀က္သားဒုတ္ထိုးဆိုင္ေလးသို႕ ေခၚလာမိသည္။ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ေမးေလ့ရွိေသာ စကားေလးကေတာ့
”ကိုယ္ဒီလိုအေျခအေနျဖစ္သြားရင္ေရာ ဦးေလးၾကီးတို႕လင္မယားလို ေပ်ာ္ေနႏိုင္ပါ့မလား“
သူမျပန္ေျပာေလ့ရွိတာကေတာ့ “စစ္သားလူထြက္၊ ဇြဲကထက္၊ ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းမငတ္“တဲ့။
(၀က္သားဒုတ္ထိုးႏွင့္ ကြမ္းယာစသည္တို႕ကို ေရာင္းေနေသာ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းဒဏ္ရာရ စစ္သည္ေတာ္ ရဲေဘာ္တစ္ဦးအတြက္ အမွတ္တရ။)
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
ေန၀င္ရီတေရာအလွသည္ မပူမေအးႏွင့္ ေနသာရံုေတာ့ရွိေနသည္။ အိမ္ေရွ႕လမ္းမဆီမွ ကားစက္သံမ်ား ဆူညံေနေသာေၾကာင့္ သူမအိမ္ေရွ႕သို႕ ကဲၾကည့္မိလိုက္ရာ ရွည္လ်ားေသာ စစ္ကားတန္းၾကီးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူမမ်က္စိအစံုသည္ ကားေပၚသို႕ပါ ဆက္တိုက္ၾကည့္မိလိုက္ေသာ္ ညစ္ပတ္ေပက်ံေနေသာ ယူနီေဖာင္းမ်ားႏွင့္ ဆံပင္ရွည္သူမ်ားေရာ၊ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ ရွည္လ်ားမ်ားႏွင့္ စစ္သားမ်ားျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ စစ္သည္မ်ားက စစ္ကားမ်ားအနီးရွိ သစ္ပင္ေအာက္မ်ား၊ ကားမ်ားေအာက္တြင္ အဆင္ေျပသလုိ နားေနၾကသည္။
သူမတို႕ေမာင္ႏွမတစ္စုလည္း ေရဘူးေလးမ်ားႏွင့္အတူ စစ္ကားမ်ားအနီးသို႕ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။
ကေလးမ်ားအနားသို႕ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္လာေသာ စစ္သားတစ္ဦးသည္ သူမတို႕ကမ္းေပးေသာ ေရဘူးေလးႏွင့္ စႏိုးတာ၀ါေလးကို လွမ္းယူရင္း မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္မ်ားၾကားမွ အျပံဳးတစ္ပြင့္..
”ေက်းဇူးပါပဲကြာ..ဦးေလးတို႕က အရမ္းညစ္ပတ္ေပက်ံေနေတာ့ အိမ္ေတြမွာ ေရေတာင္းရမွာ အားနာလို႕ တျခားသူေတြ ေတာင္းလာအျပီးကို ေစာင့္ေနတာကြ”
ေရဘူးထဲမွ ေရအခ်ိဳ႕ကို ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ေလးထဲ အနည္းငယ္ထည့္ကာ ကားဦးပိုင္းသို႕ထသြားေလသည္။
”ဗိုလ္ၾကီး....ကေလးေတြက ဗိုလ္ၾကီးအတြက္ လာေပးတယ္”
ဗိုလ္ၾကီးဆိုေသာ အစ္ကိုၾကီးသည္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာအျပံဳးေလးတစ္ခုျဖင့္ ေသြးမ်ားစြန္းထင္းေနေသာလက္ျဖင့္ ဟန္းေကာခ်ိဳင့္ေလးကို လွမ္းယူလိုက္ျပီး..
”ေက်းဇူးပါပဲ...ငါ့ညီႏွင့္ ညီမရာ”
x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x
သူမ၏အေတြးတို႕သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္က အဖိုးတို႕အဖြားတို႕ရွိရာ ေက်းရြာေလးဆီသို႕ သြားလည္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ေလးဆီသုိ႕ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ႏွစ္ေတြၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး စနစ္မ်ားလည္းတိုးတက္လာပါျပီ။ ယခုဆိုလွ်င္ ေရွ႕တန္းျပန္စစ္သည္မ်ားသည္ မိမိတို႕ အိမ္သို႕ျပန္ရာလမ္းသည္ သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခရီးမေထာက္ပဲ ျပန္လာၾကသည့္ တပ္ဂိတ္၀မွ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း သူမလက္ထဲမွ ေအာင္သေျပပန္းေလးသည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါသည္။
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
ေအးျမေသာ ေဆာင္းရာသီအခ်ိန္ေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်ယ္ရီေျမဟုတင္စားေခၚၾကေသာ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကေလးျဖစ္သည့္ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ရွိလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အႏွစ္ႏွစ္အလလ စိတ္ကူးရင္ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၏ ပရ၀ုဏ္သည္ ထင္ထားသည္ထက္ပင္ က်ယ္ေျပာကာ အလြန္တရာ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လို အျခားေသာ သူမ်ားသည္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါင္းစံုျဖင့္သာ ဤေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ စစ္တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ရေသာ အေပ်ာ္သည္ တကၠသိုလ္၀င္စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ေသာ အခါေပ်ာ္ေသာ အေပ်ာ္ထက္မ်ားစြာသာခဲ့ပါသည္။ ထိုသို႕ေသာ အေပ်ာ္မ်ားျဖင့္.......
ေဒါက္မတင္ရေသးေသာ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေလးမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အထက္မွ ညြန္ၾကားခ်က္မ်ားအတိုင္း ေနထိုင္က်င့္ၾကံလိုက္နာ စားေသာက္ရသည္။ ဗိုလ္ေလာင္းအစစ္မဟုတ္ေသးေသာ ဖားတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိုင္းဘ၀တြင္ အိမ္ကိုသာ လြမ္းမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေလးသည္ ရတခတိုင္းေဒသတြင္ပါ၀င္ေသာ ေက်းရြာေလးတြင္ျဖစ္သည္။ ဆက္သြယ္ေရးလိုင္းမ်ားက အမ်ားသံုးတယ္လီဖုန္းကိုသာ အားထားရေသာ ေဒသေလးျဖစ္သည္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စစ္ဗိုလ္ၾကီးျဖစ္လာေအာင္ အားေပးမႈတြင္ ထိပ္ဆံုးမွ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႕ ရလွ်င္ရသလို ရက္ျခားနီးပါး ဖုန္းဆက္အားေပးၾကသည္။ မေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္အျပစ္ေပးခံထိေသာ အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္တြင္ အေမ့ဆီကဖုန္းလာသည္တဲ့.... ကၽြန္ေတာ္စကားမေျပာႏုိင္ေအာင္ ၀မ္းနည္းမႈေတြ လည္ေခ်ာင္း၀တြင္ ဆို႕ေနသည္။
"ဟယ္လို....ေျပာပါ။"
"သား...အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ေမေမပါကြယ္။ သားကို သတိရလို႕ကြဲ႕။ သား..ေဒါက္တင္ပြဲက xxxxx ရက္ဆို။ အေမတို႕ေဒါက္တင္ပြဲကို မလာေတာ့ဘူး...လာလို႕ကုန္မယ့္ပိုက္ဆံကို သား..သံုးလို႕ရေအာင္ အေမတို႕ပို႕ေပးလိုက္မယ္ေနာ္။ သား...ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ေလးသံုးရတာေပါ့။"
ကၽြန္ေတာ္...ဘာမွ ေျပာမထြက္ပါ။ ေမေမ..မလာေတာ့ဘူးဆိုတာၾကားၾကားျခင္းပင္ ငိုခ်င္စိတ္က ထိန္းမရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ့ကို ေတြ႕ခ်င္ပါသည္။ ေမေမ့လက္ေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေလးကို သပ္ေပးကာ သား အရာရာေအာင္ျမင္ပါေစလို႕...ဆုေတာင္းေပးတာေလးမ်ားကို ခံခ်င္ပါသည္။
"ေမေမ......"
"သား........ငိုေနတယ္...ဟုတ္လား။ သားရယ္..ဘာျဖစ္တာတုန္း။ သား...ေနမေကာင္းလို႕လား။ သား....."
ေမေမ့ဆီမွ စိတ္ပူသံျဖင့္ ဖုန္းထဲမွ ပလံုးပေထြးၾကားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ့ညံ့မိပါသည္...
"သား..."
"ဟုတ္...ေဖေဖ။"
"မင္း...ေယာက်ာၤးမဟုတ္ဘူးလား။ မင္းျဖစ္ခ်င္လွပါတယ္ဆိုတဲ့လမ္းကို ေရြးျပီးေတာ့မွ မင္းက ေနာင္တမ်က္ရည္က်တာလား။ စစ္သားလုပ္မည့္သူက ဒီေလာက္မေပ်ာ့ညံ့သင့္ဘူးေလးကြာ။"
"ဟုတ္ေဖေဖ..သား..အျပစ္လုပ္မိလို႕ ဒါဏ္ေပးခံထိထားလို႕ပါ။"
"မင္း မွားလို႕..မင္း အျပစ္ေပးခံထိတာပဲ။ ဒါကို မ်က္ရည္မက်နဲ႕ေလကြာ။ ဒီမွာ မင္းငိုလို႕မင္း အေမက ဖုန္းေတာင္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ငိုေနျပီ.. မင္းရဲ႕ ေဒါက္တင္ပြဲကို အေဖတို႕လာခဲ့ပါေတာ့မယ္ကြာ။ ဒီမွာက စပါးမေရာင္းရေသးေတာ့ ေငြမေပၚေသးဘူးကြ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ခ်..သား။ အေဖတို႕ အေရာက္လာခဲ့မယ္..ဟုတ္ပလား။ တိတ္ေတာ့။ ေယာက်ာၤးက မ်က္ရည္က်တာ ေပ်ာ့ညံ့လို႕ကြ။ ေဖေဖတို႕မ်ိဳးရိုးမွာ မင္းက ပထမဆံုးစစ္ဗိုလ္ၾကီးျဖစ္မယ့္ေကာင္ကြ။ အားတင္းထားစမ္းပါကြာ။"
"ဟုတ္...ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ေနာ္။"
ဖုန္းေလးက်သြားပါျပီ...ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပစ္ဒါဏ္ကို လုပ္ေဆာင္ရန္သြားရပါေတာ့မယ္။ သို႕ေသာ္ ဖုန္းမလာခင္ကေျခလွမ္းႏွင့္ ယခုေျခလွမ္းတို႕မွာ ကြာျခားသြားေလသည္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္ ကၽြန္ေတာ္ဗိုလ္ေလာင္း ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို အားေပးခဲ့ၾကေသာ ေနာင္တစ္ေခတ္၏ေအာင္စစ္သည္၏ သားေကာင္းမိဘမ်ားျဖစ္သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္၏ေက်ာင္းသားဘ၀သည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားျဖင့္သာ ခုတ္ေမာင္းေနပါသည္။
(ညီေလးဗိုလ္ေလာင္း အပတ္စဥ္[၅၃] ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေလး ... ေအာင္ျမင္စြာျဖင့္ ထူးခၽြန္ဆုတစ္ခုကို ရယူႏို္င္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္း ညီေလးရဲ႕ အမွတ္တရညေလးအေၾကာင္းကို တင္ျပေရးသားမႈကို နားလည္ေပးပါ။)
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
ေအာက္တိုဘာလရဲ႕ တစ္ခုေသာ ေသာၾကာေန႕တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားျဖင့္ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္္ မဂၤလာကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ဆံပင္ကုတ္၀ဲေလာက္ေလးကို ဖါးလားေလးခ်ကာ ကြာတာေဘာင္းဘီတိုေလး၀တ္ဆင္ထားေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္....
စေနေန႕၏ မဂၤလာရက္ျမတ္ခ်ိန္ေလးတစ္ခုတြင္ ျမန္မာ့က်က္သေရ ထိုင္မသိမ္းေလးကို ၀တ္ဆင္ထားကာ ျပံဳးစိစိမ်က္ႏွာေလးျဖင့္ေကာင္မေလးႏွင့္ Service Suit ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေကာင္ေလးတို႔ ယွဥ္တြဲကာ မဂၤလာခမ္းမအတြင္းသို႕ ၀င္လာၾကသည္.......
တနဂၤေႏြေန႕တြင္ မိဘေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ခင္ပြန္းတာ၀န္က်ရာေဒသသို႕လိုက္သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာ ဆံပင္ေလးကို စည္းေႏွာင္ထားကာ ကြာတားေဘာင္းဘီေလး ၀တ္ဆင္ထားေသာ ေကာင္မေလး...
တနလၤာေန႕တြင္...
"ငယ္ေရ.. မျပီးေသးဘူးလား။ ဒီမွာ အစ္မတို႕ကေတာင္ေစာင့္ေနရျပီ။" "လာပါျပီ..ကိုကိုရယ္။ ငယ္ဆံပင္ျဖီးေနလို႔ပါ။" "ေဟာဗ်ာ.. ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလည္း..ငယ္။ ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ စပို႕ရွပ္နဲ႕။ ဒါကဘယ္လိုျဖစ္တာလည္းကြာ" "ဟာ..ကိုကို ကလည္း လယ္ထဲလိုက္ၾကည့္ရမွာဆို.. ဒါေၾကာင့္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိေအာင္လို႕ပါ။" " ငယ္......ငယ္က လြန္ခဲ့ေသာ..ေသာၾကာေန႕က ငယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အရာရွိကေတာ္ျဖစ္သြားျပီ။ ငယ္..လက္ေအာက္မွာ ရဲေမေတြရွိတယ္။ အျခားအရာရွိငယ္ ကေတာ္ေတြရွိတယ္ေလကြာ.. ငယ္ ဒီလို၀တ္ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလည္း.. ထမီေလးႏွင့္ရင္ဖံုး သို႕မဟုတ္ ရင္စိ အက်ၤ ီေလး၀တ္ခဲ့ေနာ္.. ျမန္ျမန္လွဲခဲ့ အစ္မတို႕ ေစာင့္ေနရတာ အားနာစရာ။"
မ်က္ႏွာေလးပ်က္ပ်က္ျဖင့္ အခန္းထဲသို႕ျပန္၀င္သြားေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေတြးေနတာကေတာ့.....
"ညီမတို႕ အစ္မတို႕မ်ား... တပ္မေတာ္ထဲ၀င္ရင္ေလ.. သူ႕ကိုေျပာလိုက္စမ္းပါ... ရင္ဖံုး၊ ရင္စိႏွင့္ ထမီေတြသာ မ်ားမ်ားခ်ဳပ္ယူလာၾကပါလို႕" ညီမေလးကေတာ့ ဒီေနရာကေန..မွာခ်င္ပါတယ္။ "
့
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
မနက္ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေျခအစံုသည္ သခ်ိဳင္းအ၀တြင္ ရပ္မိရင္း... အေတြးေတြကလည္း တစ္ခ်ိန္တံုးက အတိတ္ဆီသို႕ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းကို ထူးခၽြန္စြာေအာင္ျမင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက တပ္မေတာ္ထဲသို႕၀င္ရန္ အားေပးၾကသည္။ သားၾကီးက အရာရွိ၀တ္စံုေလးနဲ႕ က်က္သေရရွိမွာပဲလို႕ ေမေမက တဖြဖြေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တပ္မေတာ္ထဲ မ၀င္ခ်င္ပါ။ အမ်ားနည္းတူ ျမကၽြန္းညိဳညိဳတကၠသိုလ္ဟူေသာ ေရာင္စံုပန္းမ်ားဖူးပြင့္ေနေသာ တကၠသိုလ္ကိုသာ တက္ခ်င္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း မိသားစုထဲတြင္ အၾကီးဆံုးသားျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က မိဘစကားကို ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ လိုက္နာမွသာလွ်င္ ညီငယ္၊ ညီမငယ္တို႕က ဆံုးမႏိုင္မည္သာျဖစ္သည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္သို႕ေရာက္ရွိလာပါေတာ့သည္။
ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားတို႕၏ဘ၀သည္ ေက်ာင္းစတက္ကာစ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားေလး ေက်ာင္းစတက္သလို မခ်ိဳျမိန္ပါ။ အၾကီးအငယ္အုပ္ခ်ဴပ္ရေသာစနစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ ျပန္ေျပာခြင့္မရေအာင္ကို အမိန္႕နာခံရသည္။ ေယာက်ာ္းတန္မဲ့ မ်က္ရည္က်သလားေမးလွ်င္..ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္က်ပါသည္။ ခါးသည္းမႈေတြကို ၾကံဳရတိုင္း ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေသာစိတ္ေၾကာင့္သာ စစ္ထဲ၀င္လာတာပဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းရင္းမ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ အိပ္စက္ခဲ့ရေသာ ညေတြသည္ တတိယႏွစ္အေရာက္တြင္ ခန္းေျခာက္စျပဳလာပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရပါေသာ ေမေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ကို ေလာကၾကီးထဲတြင္ထားခဲ့ေတာ့သည္။ ေမေမ့စ်ာပနကို အမွီျပန္ခြင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့ပါသည္။ အထီးက်န္မႈေတြျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ျဖတ္လာႏိုင္ခ်ိန္.... စတုတၳႏွစ္လယ္တြင္ ရန္ကုန္သို႕ကြင္းဆင္းေလ့လာေရးသြားရပါသည္။ ေလ့လာေရးျပီး၍ ေက်ာင္းသို႕ျပန္ေရာက္ေသာ အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္ရူးသြပ္သြား မတတ္ခံစားရပါေတာ့သည္။ ေဖေဖ့ရက္လည္ ဆြမ္းသြတ္ေသာေန႔ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္မွီလိုက္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရေတာ့မလည္း မည္သူ႕ကို ေက်းဇူးဆပ္ဖို႕ စစ္ထဲ၀င္လာတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမအုတ္ဂူတို႕ကို ကန္ေတာ့ကာ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသို႕ျပန္လာရပါေတာ့သည္။
ဒီဇင္ဘာႏွင္းမႈန္ေလးေတြၾကားမွာ ေက်ာင္းဆင္းပြဲဟူေသာ ေန႕တစ္ေန႕ထိတိုင္ ကၽြန္ေတာ္ ဤေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတြင္ ဆက္လက္ရွိေနခဲ့ပါသည္။ လစ္လပ္ေနေသာမိဘထိုင္ခံုေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ေဖေဖႏွင့္ေမေမျပံဳး၍ၾကည့္ေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။
"ကိုၾကီး...ဘာေတြရပ္ျပီး စဥ္းစားေနတာတံုး.. ၀င္ရေအာင္ေလ" ညီမေလးက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲရင္းသခ်ိဳင္းထဲသို႕၀င္္လာခဲ့ၾကသည္။ ညီငယ္သံုးေယာက္ႏွင့္ ညီမေလးကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္မ်က္ရည္က်မိသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ သားကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမွာ ညီေလးတို႕ ညီမေလးတို႕တင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး...ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ခုလံုးကိုပါ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရေတာ့မွာပါ။
ေဖေဖႏွင့္ေမေမ... သားအခု အရာရွိတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါျပီ။ ေမေမျမင္ခ်င္တဲ့ အရာရွိ၀တ္စံုနဲ႕သား ေမေမတို႕ေရွ႕ကိုေရာက္ေနပါျပီ။
"ေဖေဖႏွင့္ေမေမတို႕ေက်းဇူးကို ဆပ္ဖို႕သားတပ္မေတာ္သားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ ဆက္ၾကိဳးစားပါ့မည္။" ေဖေဖႏွင့္ေမေမ ၾကားႏိုင္ၾကပါေစ။ ။
(အားငယ္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ဒီအေၾကာင္းအရာေလးျဖင့္ အားေပးခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္ အပတ္စဥ္-၈ မွ အစ္ကို႕ကို အထူးပင္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ )
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္တစ္ခုပါ။
အေဖသိႏိုင္ပါေစ...
သားစာေမးပြဲေအာင္တယ္ အေဖ. ဒါကို အေဖ မသိႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္။ သား စစ္တကၠသိုလ္တက္မယ္ အေဖ။ အေဖျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ စစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ သားၾကိဳးစားမွာပါ။ အေဖကို ျမင္ေစခ်င္တယ္ အေဖရာ.. သားေက်ာင္းဆင္းပြဲမွာ အေဖ့ကို ရွိေစခ်င္လိုက္တာ။ အေမကေတာ့ အျပံဳးေတြက မ်က္ရည္ေတြနဲ႕။ သားတာ၀န္က်တဲ့ေနရာက သားတို႕ျမိဳ႕ေလးကေန သေဘာၤတစ္တန္၊ ကားတစ္တန္ေပါ႔။ အေဖေရ...သား ေရွ႕တန္းထြက္ရေတာ့မယ္။ သား ရင္ထဲမွာ အေဖကို ေျပာခ်င္ေနတယ္။ အေဖျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အရာရွိတစ္ေယာက္သားျဖစ္လာျပီ။ အေဖေရ ေရွ႕တန္းမွာကေတာ့ အဆင္ေျပလားလို႕ေမးရင္ေတာ့ ဒီလိုပါပဲေျပာရမွာေပါ႔။ ရက္ေတြလေတြ ကုန္လာျပီ အေဖ။ သားတာ၀န္ခ်ိန္ျပီးဆံုးလို႕ သား သင္တန္းတက္ဖို႕ေၾကးနန္း၀င္လာျပီ။ သားအရမ္းေပ်ာ္တာပဲ အေဖရာ.. အေမႏွင့္ ညီေထြးကို သားေတြ႕ရေတာ့မယ္။ သား အျပန္လမ္းမွာ အေပ်ာ္ေတြနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ သင္တန္းတက္ရမယ္တဲ့။ သား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ျပန္ဆံုရေတာ့မယ္။ ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ကိုေရာက္ဖို႕ မိုင္(၂၀)ပဲလိုေတာ့တယ္။ သား uniform ကေတာ့ ညစ္ပတ္ေနျပီ အေဖရာ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ ဒီလိုပဲ ျမိဳ႕ထဲကို ၀င္ရေတာ့မွာေပါ့။
အေဖ.. သားမ်က္လံုးေတြ ျပာသြားတယ္ အေဖ..
အေဖ..သားေဘးကိုေရာက္လာတာလား။ သား သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သားေရာက္ခ်င္တဲ႕ ရန္ကုန္ကိုေတာ့ေရာက္ေနျပီ အေဖ။ အေမကေတာ့ သားေဘးမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕။ သား ေဘးမွာ သားေတြ႕ခ်င္တဲ့ သားသူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းဆင္းဖက္တခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ သံလြင္ေရာင္ Uniform နဲ႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး အေဖ။ ျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ၀တ္စံုေလးေတြနဲ႔။ ေစာင္ဖံုးထားတဲ့ေနရာက ကုတင္နဲ႕တိုက္ရိုက္ထိေနတာ အေဖ။ သားကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ျပန္မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ အေမကေတာ့ သားနဖူးေလးကို ပြတ္ျပီး ဘုရားစာေတြရြတ္ေနျပီ။ သားမ်က္ရည္တစ္ခ်က္က်မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သား ဒီလိုခံစားေနရေပမယ့္ သား ၀မ္းမနည္းေတာ့ ပါဘူး။
သား တာ၀န္ကို သား တာ၀န္ေက်ေအာင္ သားလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သား ဒီလိုခံစားေနရေပမယ့္... အရာရွိတစ္ေယာက္ပါ အေဖ။ သားအသက္ႏွင့္ ခႏၶာကို သား ေပးထားျပီးမွ သား စစ္ထဲ၀င္လာတာေလ။ အေဖ... သားတာ၀န္ေက်ပါတယ္ေနာ္။ သားကို ျပံဳးျပေနမယ္လို႔ သားေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
ကရင္ျပည္နယ္ေဒသေလးတစ္ခုတြင္ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ေနရခ်ိန္ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူ၊ မိဘေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမမ်ား နဲ႕ေ၀းကြာေနေသာ ကာလေလးသည္ လြမ္းေဆြးမႈေတြႏွင့္ တာ၀န္ဟူေသာ အရာႏွစ္ခု ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ရက္မ်ားျဖစ္သည္။ ေနာက္တန္းမွေရာက္လာေသာ စာလႊာေလးမ်ားသည္သာ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းေနမႈမ်ားကို အေ၀းသို႔ လႊင့္စင္ေစပါသည္။ အၾကင္ခ်စ္သူမရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ စာဆိုသည္မွာ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေသာရက္ေလးကို ေရာက္လာပါသည္။ ရဲေဘာ္တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္နာမည္နဲ႔ စာေလးတစ္ေစာင္ကို ယူေဆာင္လာေပးပါတယ္။
ေပးပို႕ေသာစာလႊာရွင္ေလးနံမည္ေလးက မၾကာေသးမီက ခင္မင္ခြင့္ရလိုက္ေသာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္... ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာမႈမ်ားႏွင့္ ရင္ခုန္မႈေတြပါ စာေလးကို ဖြင့္လိုက္မိသည္။.....
စာထဲကအေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ယားက်ိက်ိျဖစ္လာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ဆြဲေဆာင္မႈေကာင္းတဲ့စာေလးေပါ့ ယားက်ိက်ိေတာင္ ခံစားရတယ္ဆိုေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ လက္ေတြပါယားလာတာ။ တစ္ကိုယ္လံုးကို ယားလာေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေရေျပးခ်ိဴးလိုက္ရေတာ့တယ္။ စာေလးကို ေသခ်ာစြာဖတ္ၾကည္ေတာ့မွ ေအာက္ဆံုးတြင္ သတိေပးစကားပါ ပါတယ္။ "ေခြးလ်ားသီးမႈန္႔ပါသည္" တဲ့ေလ။ ဘယ္လိုမွကို အျပစ္ျမင္လို႕မရဘူး။ သူတို႕ရဲ႕စာေလးေၾကာင့္ ပင္ပန္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တင္မက ကၽြန္ေတာ့္တပ္ခြဲတစ္ခုလံုး တေသာေသာရယ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဒီအေၾကာင္းရာေလးကို စဥ္းစားမိတိုင္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
ပန္းကံုးေလးကမ္းေပးေသာ လက္ေလးတစ္စံုကို ေတာင့္တမိသည္။ ေက်းဇူးပါပဲဟု မေျပာခဲ့မိေသာ...လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ေန႕ေတြဆီက အေၾကာင္းအရာက မေန႔တစ္ေန႕ကလိုလို.... ကၽြန္ေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္းျပီးလို႕တာ၀န္က်ရာတပ္ရင္းတစ္ခုကို ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္..ေတာ္လွန္ေရးခ်ီတပ္လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမွာ ပါ၀င္ရမည္ဆိုေသာ ေၾကးနန္းေၾကာင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဆံုစည္းရန္ ျဖစ္ခ်င္လာေတာ့ ထိုဆိုင္ကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားရင္းက ဆံုစည္းခြင့္ရခဲ့သည္။ rehersal ေန႕ေတြမွာေတာ့ သူမလာလာၾကည့္ေနသည္ကိုေတာ့ အမွတ္မထင္ေတြ႔မိသည္။
ဤသို႕ျဖင့္တပ္မေတာ္ေန႕သို႕ေရာက္လာခဲ့ရာ ကၽြန္ေတာ္ခ်ီတပ္လမ္းေလွ်ာက္ေသာ စစ္ေၾကာင္းကို သူမ လူအုပ္ၾကားမွ ၾကိဳးစားပမ္းစားရွာေနပံုေလးကို ယေန႕ထိျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႕စစ္ေၾကာင္းေက်ာ္ခံနီးေလးတြင္ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူမ၏လက္ထဲမွ ပန္းကံုးကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ထံေရာက္မလာႏုိင္ေတာ့ပါ...ေနာက္မွ စစ္ေၾကာင္းမ်ားက ဆက္တိုက္ပါလာေသာေၾကာင့္ သူမလူအုပ္ၾကားထဲမွ ထြက္လာခ်ိန္တြင္ မမွီလိုက္ေတာ့ပါ.... မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ျပည့္လွ်ံေနေသာ သူမမ်က္၀န္းေလးကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေဒါက္မွသာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး..ညီမေလးရယ္။
ေတာ္လွန္ေရးေန႕ျပီး၍ တပ္ဆီသို႕ျပန္ရမည့္ေန႕တြင္ ကားမ်ားနားသို႕ သူမေရာက္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေပးလိုက္ေသာ ဘူးေလးတစ္ခု..ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ဘာမွျပန္မေျပာခဲ့မိပဲ...စြံ႕အစြာပင္ ဘူးေလးကို ယူထားလိုက္မိသည္။ တပ္ျပန္ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရထားေပၚတြင္ ဘူးေလးကို ဖြင့္ၾကည့္မိေသာအခါ... ပန္းကံုးေလးတစ္ခုထြက္လာပါသည္...စာတစ္ေစာင္ကေတာ့..အစ္ကို႕အတြက္ဟုသာ မင္နက္နက္ေလးျဖင့္ေရးထားသည္။ သူမေရးေပးလိုက္ေသာ မင္နက္နက္ေလးသည္ စကၠဴေပၚတြင္သာ ထင္ရွားျခင္းမဟုတ္ပဲ..ကၽြန္ေတာ့္အေတြးအာ႐ုံတြင္ပါ ထင္ရွားေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမ ကြဲကြာခဲ့ျပီး (၄)ႏွစ္လြန္သည္အထိ ရွိေနေသးသည္ကုိ..သူမသိႏုိင္ပါေစ။ အမိေျမကို ျပန္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပန္းကံုးေလးျဖင့္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္တြင္ သူမရွိေနခဲ့ပါလွ်င္..မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္းဟု ေတြးေတာရင္းျဖင့္ နံရံေပၚရွိ ျပကၡဒိန္ရက္ေလးကို တစ္ရက္ျခစ္လိုက္မိသည္....
[ခံစားခ်က္တစ္ခုကို အမွတ္မထင္ေျပာျပေပးခဲ့ေသာ MATIမွအစ္ကို ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။]
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္ ေရွ႕တန္းက ျပန္သိ္မ္းလာျပီ။ ရန္ကုန္မွာ စက္တင္ဘာအေရးအခင္း မျငိမ္မသက္ျဖစ္တာေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕တပ္ခြဲကို ေနာက္တပ္ခြဲတစ္ခုနဲ႕လဲတာေရာေၾကာင့္ ေနာက္တန္းကို ျပန္၀င္လာရတယ္။ အိမ္က ဇနီးႏွင့္ သမီးမ်က္ႏွာကိုေတာင္ မေတြ႕ရေသး...စခန္းရံုးက ထပ္မံေပးအပ္လိုက္တဲ့ ေနာက္တာ၀န္တစ္ခုကို ေဆာင္ရြက္ဖို႕ အသင့္ျပင္ရေတာ့မည္။ အိမ္ကိုျပန္လာတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၾကားလိုက္ရေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
စစ္သားေတြကို ဘယ္ျဂိဳလ္က က်လာတာလည္း၊ သူတို႕ကိုေရာ အေဖ အေမကေမြးတာ မဟုတ္ဘူးလား အစသျဖင့္ ေျပာဆိုေနတာေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ စစ္သားဆိုတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြပါ။ အမိန္႔ကို နာခံရမယ္။ ႏိုင္ငံကို ကာကြယ္ရမယ္။ ဘယ္မင္းတက္တက္ ဘယ္အစိုးရတက္တက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ေပးအပ္တဲ့တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀ကတည္းက ထမင္းမစားခင္ေတာင္ ရြတ္ဆိုရတဲ့ သစၥာအဓိဌာန္(၄)ခ်က္အတိုင္း လိုက္နာေဆာင္ရြက္ေနသည္မွာ...
ဘယ္ျဂိဳလ္က က်လာတဲ့ အေကာင္ေတြဆိုတဲ့ စကားလံုးဘ၀ေအာက္ကို ေရာက္ကုန္ျပီလား ... ရန္ကုန္မွာ ဒီအေျခအေနေရာက္လာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္မွာ ခ်စ္သူ ခင္သူကို ခြဲခြာျပီး အသက္ေတြ ေခၽြးေတြရင္းျပီး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတာေတြက ျမဴမႈန္လို ေပ်ာက္ကြဲသြားျပီလား။ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြစြန္႕လႊတ္လိုက္ရေသာ စစ္သားေတြႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြက ဘယ္ျဂိဳလ္က က်လာတဲ့ အေကာင္ေတြလည္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာလား ?????
အေတြးေတြနဲ႕ေလွ်ာက္လာရင္း အိမ္ေရွ႕အေရာက္တြင္...ကၽြန္ေတာ္အသက္မေသပဲ ျပန္လာတာကို အိမ္၀မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ မ်က္ရည္စက္လက္မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး၊ ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကို ဘာမွေသခ်ာမသိေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သမီး ...
ညစ္ပတ္ေပက်ံေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ယူနီေဖာင္းရင္ခြင္ဆီကို ေဖေဖ ဟုေအာ္ကာေျပး၀င္လာေသာ သမီးေလးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ေဒါသတရားမ်ားကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။ ဘယ္လိုပင္ခံစားေနရပါေစ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေနရမွာပါ။ စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရးကို မက်ဆံုးရေအာင္ အားေပးေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္သမီးႏွင့္ ဇနီးကေတာ့ အေကာင္းဆံုး အားေဆးတစ္ခြက္ပါ..
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္...
"လံုး၀သေဘာမတူႏိုင္ဘူး။ မင္းအဓိပၸာယ္မရွိတာမေျပာနဲ႕ ...မင္းက ေမေမတို႕ရဲ႕တစ္ဦးေသာ သား။ မင္းကို ဘယ္နည္းနဲ႕မွ အဆံုးရွံဳးမခံႏိုင္ဘူး " ေမေမကေတာ့ ျပတ္သားစြာပင္ပိတ္ပင္ေနျပီ။ ေဖေဖ ဆီမွေနာက္ဆံုး အသက္ကယ္ေဆး အေနနဲ႕ လွ်မ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
"သား...စစ္သားဘ၀ဆိုတာ မင္းထင္သလို မလြယ္ဘူးေနာ္။ မင္းဆင္းရဲဒုကၡခံႏိုင္လို႕လား။ မင္းစစ္ထဲ၀င္ခ်င္တင္ဆိုရင္ေတာင္ တပ္မေတာ္စစ္ေဆးကို ၀င္ေပါ့။ မင္းအေဖႏွင့္ အေမက ဆရာ၀န္ေတြဆိုတာ မေမ့နဲ႕အံုး။ " ေဖေဖထံမွရလိုက္ေသာ စကားကေတာ့ အားေပးမႈမပါ။
"ေဖေဖကေတာင္ စစ္သားေတြဘ၀ကို ဆင္းရဲဒုကၡလို႕ျမင္ရင္.. အခု၀င္ေနတဲ့သူေတြကို ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူဖို႕ေကာင္းလည္း..သားကေတာ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လံုး၀မျပင္ဘူး။" ထိုကဲ့သို႕အတိုက္အခံမ်ားျဖင့္......
သူစစ္တကၠသိုလ္သို႕ေရာက္ခဲ့သည္။ တစ္ဦးတည္းေသာသားဟူေသာ ဘ၀တြင္ ပ်င္းစရာေကာင္းခဲ့ေသာ သူ႕ဘ၀တြင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ အစ္ကိုေတြ၊ ညီေတြရခဲ့ပါတယ္။
(၃)ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္လို႕ေက်ာင္းဆင္းပြဲေန႕တြင္ ေမေမကေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္သာ ထြက္ဖို႕ကို တတြင္တြင္ေျပာေနေသးသည္။
"သားရယ္.. ေမေမစိတ္မခ်ဘူး။ ထြက္လိုက္ပါလား"
"ေမေမ.. ေသမယ့္သူခ်င္း အတူတူ ျမတ္ေသာ ေသျခင္းနဲ႕သာ ေသခ်င္တယ္။ သားအသက္ႏွင့္ ခႏၶာကို သားေပးလွဴထားျပီးသားပါ။ သား ေသမွာမေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး။ ေသရင္ေျမၾကီး၊ ရွင္ရင္ေရႊထီးပါ..ေမေမ"
ေက်ာင္းဆင္းျပီးေသာအခါ တာ၀န္က်ရာေနရာသို႕သြားေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စာေရးသူထံသို႕ သူအဆင္ေျပေၾကာင္း၊ သူ႕ဘ၀ကို သူေက်နပ္ေၾကာင္း စာေလးမ်ားေရာက္ေရာက္လာပါသည္။
မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူးကာလေလးမွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ သတင္းတစ္ခုၾကားလိုက္ရသည္။ စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္းတိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးေသာသတင္းကေရာက္ရွိလာပါသည္။ သူ၏စ်ာပနကို မအားသည့္ၾကားက ေရာက္ေအာင္သြားလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေရ... မင္းေျပာတဲ့ ျမတ္ေသာ ေသျခင္းပါပဲ။ မင္းကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ေသနတ္ပစ္ေဖ်ာက္သံေတြကို မင္းၾကားရ ရဲ႕လားကြာ။ မင္းေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ျမတ္ေသာေသျခင္းနဲ႕ ေသဆံုးျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးဆိုတာကို မင္းက သက္ေသျပသြားတာလား..
[တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္္း က်ဆံုးသြားေသာ စစ္တကၠသိုလ္သင္တန္းအမွတ္စဥ္-၄၇ မွ သူငယ္ခ်င္းကိုရည္စူးရင္း..]
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
ကၽြန္ေတာ္ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ ရက္တစ္ရက္ ထပ္မံေပၚေပါက္လာပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေသျပီလို႕ထင္ခဲ့ရေသာေန႕မွ (၂)ႏွစ္တိတိ ေက်ာ္လြန္ေသာအခါ...
"ဗိုလ္ၾကီး ....... ခင္ဗ်ားေျခေထာက္က ပံုမွန္နီးပါးျပန္ျဖစ္ေနျပီပဲ..အံ့ၾသစရာပဲဗ်ာ။ ဗိုလ္ၾကီးေဆးဆင့္ခ်အံုးမွာလား..ဒီအတိုင္းဆို " " ဗိုလ္မွဴး..တစ္ကယ္လား..၀မ္းသာလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္အရင္ကလိုေတာ့ ေျပးရင္မနာေတာ့ဘူးဆိုတာေတာ့ သိတယ္။ ဒီေလာက္ၾကီးထိေကာင္းလိမ့္မယ္လို႕ မထင္ထားတာ။ ဒီလိုသာဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဆးဆင့္ မခ်ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ေသသည္ အထိ တပ္မေတာ္ထဲမွာပဲ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်င္ပါတယ္။ " " ေကာင္းပါတယ္။ ဒါဆို ေဆးမွတ္တမ္းေရးေပးလိုက္မယ္။ အရမ္းေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေတာ့မလုပ္ေသးနဲ႕ေပါ့ သင္တန္းေတြကေတာ့ တက္လို႕အဆင္ေျပမွာပါ"
ဆရာ၀န္ၾကီးစကားေတြကို နားထဲမွ မထြက္ႏိုင္ေအာင္ ပီတိမ်ားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ဆီသို႕ျပန္လာမိသည္။ ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေနရင္း အေတြးနယ္မ်ားကို ခ်ဲ႕မိသည္..
"ကိုၾကီး..ဒီေန႕ေဆးစစ္တာ အေျဖရျပီ..ညီေလးေအာင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီေလး မသြားခ်င္ဘူး။ အေမႏွင့္ ကိုၾကီးကို မခြဲႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ျပီး ကိုၾကီးေျခေထာက္ကလည္းေကာင္းတာမဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အျပင္မွာပဲ စီးပြားေရးျပန္လုပ္ေပးေတာ့မယ္ဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ့္လက္သီးက မေျပာမဆို ညီေလးႏွာေခါင္းရိုးကို ထိမိရက္သားျဖစ္သြားသည္။ ညီေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အား ေတြေတြၾကီးသာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"မင္းမို႕လို႕ေျပာရက္တယ္ ကိုေလး။ ငါဒါဏ္ရာရတာက ေျခေထာက္တစ္ခုတည္းပါကြ ငါမေသေသးပါဘူး။ မင္း..အေဖ့မွာတာေတြကို ေမ့သြားျပီလား။ မင္းတိုင္းျပည္အတြက္ ဘာတာ၀န္ေက်ေအာင္လုပ္ခဲ့ျပီးျပီလည္း။ မင္း စစ္တကၠသိုလ္မွာ (၃)ႏွစ္လံုးလံုးပညာသင္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးတရားကို မေမ့နဲ႔။ ပညာေတာ္သင္သြားရတာကိုေတာင္ မင္းက ဂုဏ္ယူရမွာ။ ငါဒါဏ္ရာရလို႔ ငါ့ေျခေထာက္စြန္႕လႊတ္ရရင္ေတာင္ ငါေက်နပ္တယ္။ အေမႏွင့္ငါအတြက္.မင္းစိတ္ပူမေနပါနဲ႔ကြာ ...ငါလည္း ခြင့္ရတိုင္း အေမ့ဆီ အျမဲ၀င္မွာပါ။ အေဖႏွင့္ အေမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ထူးခၽြန္တဲ့သူတစ္ေယာက္ဘ၀ကို မင္းရေအာင္ဆက္ၾကိဳးစားပါ။ "
ညီေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အား ေခါင္းသာညိတ္ျပျပီး ႏႈတ္ဆက္ကာျပန္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းေတာ့ျဖစ္မိသည္။ ညီေလးက အေမႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ပူတာကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္မ်ား ထိုးမိပါသနည္း။ ညီေလးအေတြးကလည္းမမွားပါ။ အေမသည္ သား(၃)ေယာက္ကို လူ႕ေလာကအလယ္တြင္ အေဖ မရွိေတာ့သည့္တိုင္ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေအာင္ ထားေပးခဲ့သည္။ လူလားေျမာက္ေသာ သားႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ စစ္ထဲသို႕၀င္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဒါဏ္ရာရသည့္တိုင္ အေမကေတာ့ အျပံဳးမပ်က္သူ႕သားမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူေနဆဲ....
ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ျပန္ေကာင္းလွ်င္ေတာင္ စစ္ထဲမွာပဲဆက္လက္အမႈထမ္းခ်င္သည္ဟု အေမ့ဆီသို႕ဖုန္းဆက္ေျပာေသာအခါ .. သားတို႕အတြက္ အေမ အျမဲဂုဏ္ယူေနမွာပါဟုေျပာရင္း ေခ်ာင္းမ်ားဆိုးကာ စကားပင္ဆက္မေျပာႏုိင္ေတာ့သည့္ အေမ့အသံကို ၾကားရခ်ိန္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္စစ္တပ္ကထြက္ဖို႕ စိတ္ကူးပင္မရွိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနျပီလားဟု ေနာက္တေန႕တြင္ ဖုန္းေျပာေသာအခါေမးမိလိုက္ရာတြင္...
" သားရယ္..မင္းတို႔ အေဖေသြးေတြက မင္းတို႕ကိုယ္မွာ စီးေနတာပါ... မင္းတို႕ အေဖတိုက္ပြဲမွာဒါဏ္ရာရျပီး မဆံုးခင္ေဆးရံုမွာ ေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တဲ့ စကား သားးမွတ္မိမွာပါ။"
အေဖ့သားေတြ..မြန္ျမတ္ေသာ ေသျခင္းကိုသာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါေစ ..... အေဖ့စကားက နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။
အေဖ.. သားညီေလးကိုထိုးလိုက္မိတာဟာ ေစတနာေဒါေသာနဲ႔ပါ။ ညီေလးတစ္ေန႔နားလည္လာႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ရင္း..ညီေလးဆီသို႕.....
စာအျပည့္အစံုသို႕….
ျပန္ေခါက္ထားႏိုင္ပါသည္…
စားပြဲေပၚက လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကို ေကာက္ယူ၍ နံပါတ္တစ္ခုကို ေကာက္ႏိုပ္လိုက္မိသည္။ တဖက္က ထူးသံသဲ့သဲ့ျပန္ၾကားရခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္အစံု ေအးသြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
Posts
